Έθαψα τη μάνα μου όπως το ζήτηξε. Το κορμί της το ‘ντυσα μ’ ένα παλιοφόρεμα που φορούσε τις καθημερινές και στο φρέσκο χώμα που σκέπαζε το φέρετρο, αντί για τα μάρμαρα, κάρφωσα ένα χοντρό σταυρό πέτρινο. Κηδεία δεν έγινε. Κι αν έγινε, δεν τη θυμάμαι. Μόνο η μυρωδιά απ’ τα κεριά και το λιβάνι έμεινε να μου τρώει τα ρουθούνια. Ψέμματα είναι ρε. Τίποτα δε συνέβη.
Ένα σταυρό πέτρινο της κάρφωσα. Δύο μέρες καθόμουνα πάνω από τον τάφο της και σκάλιζα την πέτρα. Τα χέρια μου είχαν γεμίσει αίματα. Άγγιζα με τις παλάμες μου το χώμα και το ‘νιωθα να κουνιέται. Α, ρε μάνα. Ακόμα κι εδώ, κάτω από τόσο χώμα, κάτι βρίσκεις πάλι να πεις.
Πριν από χίλια και βάλε χρόνια, της είχα ζητήσει να μαστορέψει ένα αεροπλανάκι για κάποια εργασία που είχα στο σχολείο. Δυο μέρες της πήρε. Έπαιρνε τα κομμάτια από το φελιζόλ, τα ‘κοβε, τα κολλούσε, ύστερα τα ‘κοβε πάλι, τα λείαινε στις γωνίες, στο τέλος πήρε και μπογιά και το ‘βαψε γαλάζιο σαν τον ουρανό.
Να, γι’ αυτό κι εγώ της φτιάχνω αεροπλάνο, σκεφτόμουν. Μόνο που το δικό μου δε θα πετά στον ουρανό. Θα ορθώνεται πάνω από το χώμα και θα τον δείχνει, λες και πέτρωσε από τα χρόνια και δεν μπορεί να πετάξει.
Μπορεί να τις θυμόταν τις ημέρες εκείνες η μάνα μου. Ίσως γι’ αυτό να μου ζήτησε τον σταυρό.
Δεν ξέρω αν κατάφερα να κάνω την πέτρα να μοιάζει με αεροπλάνο. Το σίγουρο είναι ότι προσπάθησα. Έξυσα την κορφή της πέτρας με τέτοιο τρόπο που να θυμίζει τη μύτη του πιλοτηρίου. Την άλλη άκρη την ακόνισα για να μοιάζει με ουρά. Λείανα τον κεντρικό κορμό για να πάρει αεροδυναμικό σχήμα και την οριζόντια πέτρα την πελέκησα για να κυρτώσουν οι πλευρές της.
Τη δεύτερη μέρα, πλάκωσε η νύχτα κι εγώ βρισκόμουν ακόμη μέσα στο νεκροταφείο. Προσπαθούσα να σκαλίσω πάνω στην πέτρα μικρά κουτάκια που θα προσομοίαζαν τα παράθυρα του αεροπλάνου. Είχα φέρει μαζί μου και μπογιά.
Εκεί στο χώμα, με πήρε ο ύπνος με το σταυρό στην αγκαλιά μου.
Όταν ξύπνησα, ξημέρωνε. Τα χέρια μου πήγαν να σφίξουν την πέτρα, μα χούφτωσαν σκέτο αέρα. Τινάχτηκα όρθιος και κοίταξα ολόγυρα. Ο σταυρός έλειπε. Μια βουή ερχόταν από τον ουρανό. Σήκωσα το βλέμμα μου και χωρίς να το σκεφτώ, έφερα τα χέρια μου χωνί στο στόμα και φώναξα τη μάνα μου. Μπορεί και να κατέβαινε.
Tags: dark , death , fantasy , horror , mystery , scary , story , αεροπλάνο , αίμα , αίματα , αλλόκοτο , ανατριχίλα , επιβάτης , θάνατος , κερί , κηδεία , κορμί , μάρμαρο , μαύρο , μνήμα , μπογιά , μυστήριο , νεκρός , νεκροταφείο , νύχτα , ουρανός , πέτρα , πτώμα , σκοτάδι , σταυρός , σώμα , τάφοι , τάφος , τρόμος , φέρετρο
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.