“Αντίκρισα με την άκρη του ματιού μου μια άμαξα με άλογα που έμοιαζαν με λάβα και οδηγό έναν κουκουλοφόρο μαυροφορεμένο με σκελετωμένα χέρια.
Σαν να πάγωσε ο χρόνος ένιωσα στα πλευρά μου αυτά τα δυο σκελετωμένα και παγωμένα χέρια να με τραβάνε πάνω.”
“Η εικόνα της καταστροφής ήταν αδιαμφισβήτητη. Όλα θα κατέληγαν πάλι στο νερό. Η ζωή και ο θάνατος. Νερό παντού… Γεννιόμαστε στο νερό και τώρα έρχεται ένας υδάτινος θάνατος να μας περιβάλει, χωρίς τη ζεστή θαλπωρή της μήτρας…”
Ένα weird διήγημα από τη Χαρά Κωστοπούλου.
ΣΕΛΙΔΑ 1 / 1
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
