Συνέντευξη με τον συγγραφέα Λευτέρη Μπούρο

Είναι ένα ωραίο απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας. Συναντούμε τον Λευτέρη Μπούρο με θέα το Σύνταγμα. Ο Λευτέρης είναι φιλικός και ευδιάθετος. Απαντά χωρίς δισταγμό στην οποιαδήποτε ερώτησή μας και δίνει την εικόνα ενός πολύ απλού ανθρώπου- με όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη λέξη «άνθρωπος». Αφορμή της συζήτησής μας είναι η πρώτη του προσωπική έκδοση ( καθώς έχει συμμετάσχει με διηγήματά του σε αρκετές συλλογές διηγημάτων). Το νέο του βιβλίο με τίτλο «Ερασιτέχνες Δολοφόνοι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή, έχει ήδη καταφέρει να κατακτήσει τις καρδιές αναγνωστών και κριτικών μέσα από την ευφάνταστη πλοκή, τις γλαφυρές περιγραφές και την εξυπνάδα της γραφής του.

Ποια ήταν η αφορμή της ενασχόλησης σου με τη συγγραφή;

Αυτή είναι μια αστεία ιστορία. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο και συνήθιζα να παίζω σε 5×5 με φίλους. Σε έναν τέτοιο αγώνα έπαθα ένα τραυματισμό στο γόνατό μου (ρήξη χιαστών) και αναγκάστηκα να μείνω για πολύ καιρό στο κρεβάτι. Ο περιορισμός αυτός με τρέλαινε. Έπρεπε να βρω τρόπους για να σκοτώσω το χρόνο. Ξεκίνησα να παίζω ηλεκτρονικά αλλά με κέρδισαν τα λογοτεχνικά βιβλία. Έτσι, όταν διάβασα ένα βιβλίο που μου φάνηκε κάπως κακογραμμένο, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να δοκιμάσω να γράψω και εγώ. Και με αυτό τον τρόπο ξεκίνησε η ενασχόληση μου με τη συγγραφή.

Πολλοί ταυτίζουν την ενασχόληση με τη συγγραφή με άτομα που πρόσκεινται στις θεωρητικές επιστήμες. Ως απόφοιτος της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Η/Υ του ΕΜΠ ποια είναι η απάντησή σου σε αυτούς;

Η άποψη αυτή, δηλαδή το ότι ο συγγραφέας θα πρέπει έχει κάποιο θεωρητικό – φιλολογικό υπόβαθρο, είναι πάρα πολύ συνηθισμένη και προφανής, και όλοι μας μπορούμε να καταλάβουμε τους λόγους που κάτι τέτοιο είναι χρήσιμο. Αλλά δεν είναι μόνο έτσι. Υπάρχουν γλωσσικές γνώσεις που μπορεί κάποιος να αποκτήσει από την ανάγνωση και μόνο, ακόμη και αν το υπόβαθρό του είναι εντελώς άσχετο με τα της θεωρητικής. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά υπέρ της θετικής κατεύθυνσης, είναι το ότι η λογική πίσω από τη μελέτη των μαθηματικών, της φυσικής κλπ, δίνει στο συγγραφέα ένα τρόπο σκέψης που βοηθάει στο χτίσιμο μιας ιστορίας. Για παράδειγμα, μία από τις βασικές αρχές των προβλημάτων του Πολυτεχνείου είναι το “σπάμε το πρόβλημα σε υποπροβλήματα”. Όταν έχουμε να κάνουμε με τη δαιδαλώδη πλοκή κάποιας ιστορίας, νομίζω είναι κατανοητό το πως εφαρμόζεται αυτή η αρχή.

Πόσο εύκολα συνδυάζεται η επαγγελματική καριέρα με την συγγραφή;

Είναι πολύ δύσκολο γιατί ο διαθέσιμος χρόνος για τη συγγραφή περιορίζεται πολύ όταν υπάρχει η παράλληλη δραστηριότητα της εργασίας. Φαντάζομαι βέβαια ότι δυσκολότερος ακόμη είναι ο συνδυασμός συγγραφής, καριέρας και οικογένειας.

Ως πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας τι συμβουλές θα ήθελες να δώσεις σε όσους ξεκινούν να εντρυφούν στη συγγραφή;

Να γράφουν, να γράφουν, να γράφουν. (Και να σταματήσουν να σκέφτονται το ιδανικό γράψιμο). Τρώγοντας έρχεται η όρεξη και γράφοντας έρχεται η συνέχεια της πλοκής. Να έχουν υπόψιν ότι όλες οι ιστορίες έχουν λίγο πολύ ειπωθεί και το ότι σχεδόν κανένας δεν ενδιαφέρεται να διαβάσει στοχαστικά κείμενα, εκτός και αν εκείνα προέρχονται από κάποια αυθεντία του είδους. Θέλω να πω ότι, ένα συνηθισμένο λάθος που κάνουν οι πρωτοεμφανιζόμενοι συγγραφείς (μαζί τους και εγώ) είναι το να γράφουν για τα προσωπικά τους βιώματα, αναλύοντας συναισθήματα και σκέψεις. Ε, αυτός δεν είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος να ξεκινήσει κανείς. Θα πρότεινα να προσπαθήσουν να γράψουν μια ιστορία όπως θα ήθελαν να τη διαβάσουν – με πλοκή, με δράση, με ανατροπές, με συγκινήσεις. Και να διαβάζουν πολύ. Να διαβάζουν παντού. Να διαβάζουν τα πάντα.

Το εξώφυλλο της έκδοσης

8 Ερασιτέχνες Δολοφόνοι. Αν μπορούσες να περιγράψεις με μία λέξη τον κάθε έναν από αυτούς, ποιες θα ήταν αυτές οι 8 λέξεις;

Πρέπει να πω ότι στους ‘’Ερασιτέχνες Δολοφόνους’’ δεν είναι πάντοτε οι πρωταγωνιστές εκείνοι που είναι οι θύτες. Συμβαίνει συχνά ο δολοφόνος να είναι κάποιο τρίτο πρόσωπο, κάποιος από τους κομπάρσους ή ακόμη και κάποια δύναμη που παραπέμπει σε παραφυσικό. Πατώντας όμως πάνω στην κάθε ιστορία, θα έλεγα τα παρακάτω:
Στο “Μαύρο Γάτο” το θύμα μετατρέπεται σε δολοφόνο.
Στο “Μίμο” έχει την αφέλεια ενός παιδιού.
Στη “Λυδία” κουβαλά μαζί του τους φόβους του δυτικού πολιτισμού.
Στον “Άνθρωπο του Βάλτου’” ξεχειλίζει από οργή.
Στον “Αιρετικό” μας αποκαλύπτει τις αμαρτίες του χριστιανισμού.
Στο “Ποιος Μίλησε;” μας οδηγεί στην παραφροσύνη.
Στο “Άγια Νύχτα” είναι πολύ απρόσεκτος.
Στο “Η μέρα που έγινα δολοφόνος’” είναι ένας από εμάς.

Σε αρκετές από τις ιστορίες, καταφέρνεις να δημιουργήσεις στον αναγνώστη συναισθήματα, συμπάθειας για το δολοφόνο. Είναι η μεγαλύτερη αρετή ενός συγγραφέα το να μπορεί να καλλιεργήσει συναισθήματα;

Χαίρομαι πολύ με αυτό το σχόλιο, γιατί ομολογώ ότι όντως, αυτός ήταν ο σκοπός μου. Το να δημιουργήσω δηλαδή συναισθήματα στον αναγνώστη. Τώρα, εάν τα συναισθήματα αυτά είναι συμπάθειας ή μίσους, είναι κάτι δευτερευούσης σημασίας. Το βασικότερο είναι ο αναγνώστης να νιώθει κατά την ανάγνωση. Να μπαίνει στη θέση του πρωταγωνιστή, να βιώνει τα συναισθήματά του και να λαμβάνει έτσι ψυχαγωγία από τη δραστηριότητα της ανάγνωσης. Είναι αρετή λοιπόν αυτή η ικανότητα και νομίζω ότι βασίζεται στην ενσυναίσθηση. Στο να μπορεί ο συγγραφέας δηλαδή να καταλαβαίνει τον αναγνώστη του. Να έχει στο νου του ότι οι ακολουθίες των γεγονότων τον συγκινούν, τον τραβούν στο να συνεχίσει το διάβασμα και να μην παρατήσει το βιβλίο στη μέση. Πολύ δύσκολο, αδιαμφισβήτητα, και μεγάλο στοίχημα για όλους εμάς που προσπαθούμε να γράψουμε ενδιαφέρουσες ιστορίες.

Αν και όλες οι ιστορίες στο έργο σας είναι ρεαλιστικές, δύο από αυτές (Ο Μίμος και ο Άνθρωπος του βάλτου) έχουν για εμένα έντονο το στοιχείο του τρόμου. Θεωρείς ότι ο πιο επιτυχημένος τρόμος είναι αυτός που πηγάζει από την ίδια την πραγματικότητα;

Νομίζω πως ναι. Πάρτε για παράδειγμα ιστορίες που έχουμε διαβάσει: Ο τρόμος για ένα αρχέγονο πλάσμα με τεράστια μάτια και πελώρια πλοκάμια (και πολύ κακές προθέσεις) είναι υπαρκτός γιατί, όντως, η περιγραφή του και μόνο είναι ικανή να μας δημιουργήσει το συναίσθημα της φρίκης. Αλλά, αν σκεφτούμε ότι αυτό το πλάσμα βρίσκεται στην πραγματικότητα κοιμώμενο λίγα χιλιόμετρα από εμάς και μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξυπνήσει από τον βαθύ του ύπνο, δεν είναι τότε που ο τρόμος για το πραγματικό ενδεχόμενο γίνεται ασήκωτος; Για μένα, τρομακτικός είναι ο γείτονας με την παράξενη συλλογή από ταριχευμένα πτώματα ζώων. Ο τρόφιμος ψυχιατρικής κλινικής που περιμένει να ξυριστεί από τους νοσοκόμους του με ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη. Το πεντάχρονο αγόρι που αποκεφαλίζει τις κούκλες της αδερφής του. Ο σκίνχεντ νεαρός που μισεί μέχρι θανάτου τον μελαμψό συνομήλικό του.

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου μας προϊδεάζει ως εξής:
Οι 8 αφηγητές της συλλογής που κρατάτε στα χέρια σας, θα μιλήσουν για ιστορίες εγκλημάτων:

Για ένα ερωτικό τρίγωνο που κάνει κακό στην υγεία, για μια βεντέτα με αθώα θύματα, για έναν παράξενο τύπο που καταδιώκει δεκαοκτάχρονους περιπτεράδες. Οι σκέψεις και οι πράξεις των πρωταγωνιστών καθοδηγούνται συχνά από οργή. Από εκδικητική μανία. Από φόβο και διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας.
Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει τους θανατηφόρους κινδύνους που κρύβει μια συσκευή τηλεόρασης;
Ποια ήταν τα βασανιστήρια που περίμεναν τα φωτισμένα μυαλά του Μεσαίωνα;
Πόσο μακάβρια μπορεί να γίνει η συγκατοίκηση ενός αλκοολικού με μια εγγαστρίμυθη;
Και τελικά, τι θα συμβεί όταν το φάντασμα ενός αστικού μύθου επιστρέψει στο φυλάκιο που γεννήθηκε;

*Σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία από τις “Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή“.

Tags: 8 Ερασιτέχνες Δολοφόνοι , Interview , Βιβλίο Books , Διηγήματα , Δολοφόνοι , Εκδόσεις , ιστορίες , Λογοτεχνία , μυστήριο , Συγγραφέας , Συνέντευξη , τρόμος