ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ…
Λένε πως τη νύχτα
βγαίνουν οι νεκροί από τα μνήματά τους.
Βόλτες κάνουν στον έξω κόσμο,
επισκέπτονται κρυφά τα πρόσωπα τα δικά τους.
Σώμα δεν έχουνε,
το πνεύμα τους περιφέρεται στη γη.
Για αυτό και με τα υλικά μας μάτια
δεν μπορούμε να δούμε, μονάχα με την ψυχή.
Γυρνάνε τις βραδινές τις ώρες,
εκείνες στις οποίες όποιος τις κλείσει
μέσα στη ζεστή του αγκαλιά
κάθε του αίσθηση έχει παραλύσει.
Ταξιδεύουν σε όλα τα μέρη,
στα σπίτια, στα πάρκα, στις πλατείες.
Ναι, η ψυχή τους όλα μπορεί και τα βλέπει
και αυτά δε συμβαίνουν μόνο στις ταινίες.
Σε κοιτάζουν τη στιγμή που δεν το καταλαβαίνεις,
σε αγκαλιάζουν και ας μην το προσέχεις.
Για αυτό πολλές φορές στον ύπνο σου αισθάνεσαι
πως κάποιος σε πλησιάζεις και ας μην τον βλέπεις.
Δεν είναι σενάριο τρόμου,
ούτε φαντασίας.
Κανένας ουσιαστικά δε χάνεται,
δίπλα σου είναι όλοι ως δια μαγείας.
Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΑΡΑΚΑΣ
Ο Τζον ήταν ανήσυχος,
στο μάθημα ο μόνος που μιλούσε.
Μετά από μία παρατήρηση σώπαινε
και μετά από λίγο πάλι ξεκινούσε.
Φασαρία μέσα στην τάξη,
το μάθημα δεν το άκουγε κανείς.
Ο δάσκαλος συνεχώς έκανε παρατηρήσεις,
αλλά ο Τζον δεν έδινε το δώρο της σιωπής.
Στην έδρα ξανά χτυπάει,
τον ξύλινο χάρακα με τον οποίο γράμματα μαθαίνει.
Ησυχία! φωνάζει
και η τάξη ολόκληρη σωπαίνει.
Συγκρατεί τα νεύρα του,
αλλά στο τέλος θα μιλήσει.
Στον Τζον τον ανυπότακτο
και με διώξιμο θα τον απειλήσει.
Στο τέλος του μαθήματος
μόνος με εκείνον έμεινε στην τάξη.
Τον κοιτά στα μάτια και του λέει
πως αν δεν αλλάξει την τάξη δε θα την περάσει.
Γυρίζει την πλάτη του να φύγει
αλλά ο άτακτος ο μαθητής,
με το χάρακα τον ξύλινο μία του δίνει
στο κεφάλι και πέφτει καταγής.
Και ακούστηκε ο ήχος του χάρακα
επάνω στο κεφάλι του σκληρός.
Μία στιγμή εκδίκησης
που θα πληρώσει με τη φυλάκισή του, δυστυχώς.
Εμπνευσμένο από το τραγούδι των Beatles, Maxwell’s Silver Hammer
ΟΙ ΜΠΑΜΠΟΥΛΕΣ
Λένε πως τέρατα υπάρχουν
κρυμμένα σε ντουλάπες παιδικές.
Αργά το βράδυ αρχίζουνε να βγαίνουν
και στα όνειρα σε επισκέπτονται και ας μην το θες.
Είναι οι γνωστοί μπαμπούλες
των παιδικών ταινιών.
Εκείνοι που εξορμούν τις νύχτες τις βαθιές
και τρομάζουν τα όνειρα των παιδιών.
Έχουν όψη άγρια
και φωνή τρομακτική.
Τον τρόμο προκαλούνε,
κανείς δε θέλει στο δρόμο τους να βρεθεί.
Και όμως, τέρατα υπάρχουν
χειρότερα και από αυτά των ονείρων.
Είναι αυτά που κρύβονται εντός μας
και μας βγάζουν των ανθρώπινών μας ορίων…
Η ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ
Μέσα στο σκοτάδι, στη νύχτα τη βαθιά
κοιμάται έχοντας ανάποδη μορφή.
Είναι η νυχτερίδα, αυτό το ιπτάμενο θηλαστικό
που έχει ταυτίσει με τον τρόμο όποιος την έχει δει.
Θηλαστικό που έχει φτερά,
με φίλους και άσπονδους εχθρούς.
Σύμβολο τρόμου και φόβου φοβερού,
τη νύχτα μόνο αν θέλεις, μπορείς να τις ακούς.
Μόνο στο σκοτάδι πετά
και από αίμα περιμένει να τραφεί.
Όμως και εκείνη έχει εχθρούς,
κουκουβάγιες, γάτες και άνθρωποι πολλοί.
Μία μορφή άγρια,
στου σκότος περιμένει να κρυφτεί.
Πετάει ψηλά και συμβολίζει,
την παρουσία του θανάτου μέσα στη σιωπή.
Tags: death , murder , αίμα , αίσθηση , ανατριχίλα , βόλτα , βράδυ , Γη , δάσκαλος , εκδίκηση , ενθρός , θάνατος , θηλαστικό , κουκουβάγια , μαγεία , μαθητής , μάτια , μνήμα , μπαμπούλας , νεκρός , νύχτα , νυχτερίδα , νυχτερίδες , Όνειρα , όνειρο , Παιδί , παράλυση , πνεύμα , Ποίημα , πόνος , σενάριο , σκοτάδι , σκότος , σπίτι , σύμβολο , Ταινίες , τάξη , τέρας , τέρατα , τρόμος , ύπνος , φαντασία τρόμος , φτερά , φυλάκιση , χάρακας , Ψυχή , ψυχολογία
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.