Σε λίγο βρισκόταν μπροστά στο επιβλητικό κάστρο της βασίλισσας.
Το χρώμα του ήταν πορφυρό, με έντονες κόκκινες, μυτερές σκεπές. Τα παράθυρα έδειχναν να είναι φτιαγμένα από κόκκινους κρυστάλλους και η διπλή ξύλινη τεράστια πόρτα της πύλης έδειχνε σα να ήταν βαμμένη με αίμα.
Ο λαγός ήδη είχε μπει μέσα. Η Ρόουζ ένιωσε μια έντονη ζαλάδα κοιτώντας το κάστρο. Μπροστά στην πύλη στέκονταν δυο φρουροί. Η πανοπλία τους ήταν λευκή και πάνω στην κάθε μία είχε το σήμα μιας μεγάλης καρδιά και στο άλλο ενός μπαστουνιού όπως στα τραπουλόχαρτα.
«Αλτ! Ποια είσαι;» ρώτησε ο ένας με την κόκκινη καρδιά.
Γιατί όλοι έπρεπε να την ρωτάνε;
«Η Ρόουζ», απάντησε με σιγουριά.
Οι φρουροί κοιτάχτηκαν.
«Ρόουζ; Ποια Ρόουζ;»
«Είμαι η Ρόουζ και θέλω να δω την βασίλισσα», είπε θαρρετά.
Οι φρουροί ψιθύρισαν μεταξύ τους.
«Εντάξει, μπορείς να περάσεις», είπαν και έκαναν στην άκρη ανοίγοντας την διπλή πόρτα.
Μπαίνοντας μέσα, το πρώτο πράγμα που παρατήρησε ήταν το στρωμένο, κόκκινο, μακρύ χαλί. Μεγάλες κρυστάλλινες σκάλες οδηγούσαν δεξιά και αριστερά στο πάνω μέρος του κάστρου. Αλλά εκείνη δεν ανέβηκε, πήγε ευθεία περπατώντας πάνω στο κόκκινο, βελούδινο, χαλί. Στάθηκε μπροστά από μια τεράστια κατακόκκινη πόρτα παρόμοια με της πύλης. Την άνοιξε χωρίς να χτυπήσει.
Κοίταξε μέσα. Το χαλί συνέχιζε και έφτανε ως την άλλη άκρη της τεράστιας αίθουσας μπροστά σε έναν χρυσό θρόνο, στολισμένο με κατακόκκινα διαμάντια.
Δίπλα από το θρόνο δεξιά και αριστερά πάνω στον τοίχο ήταν δεμένα με αλυσίδες τα δίδυμα. Τα ρούχα τους ήταν ξεσκισμένα γεμάτα αίματα και το σώμα τους είχε παντού πληγές από μαστίγιο, ενώ πάνω τους ήταν ακόμα καρφωμένα μερικά κόκκινα βελάκια σαν αυτά που παίζουν για να χτυπήσουν το στόχο.
Μπροστά από το θρόνο στεκόταν μια γυναίκα με κατακόκκινο φόρεμα και κατακόκκινα μαλλιά. Το κεφάλι της το στόλιζε ένα χρυσό στέμμα. Στο δεξί της χέρι κρατούσε ένα σπαθί γεμάτο αίματα και στο αριστερό ένα κεφάλι. Ήταν το κομμένο κεφάλι του λαγού. Το υπόλοιπό σώμα του κειτόταν άψυχο στα πόδια της βασίλισσας. Στο ένα του χέρι κρατούσε ακόμα το ρολόι του.
«Και ποια είσαι εσύ;» ρώτησε με τσιριχτή φωνή η βασίλισσα μόλις είδε την Ρόουζ να μπαίνει μέσα.
Η Ρόουζ όμως ένιωθε πολύ ξαφνιασμένη για να μιλήσει. Η έτσι νόμιζε γιατί τελικά ψιθύρισε το όνομά της.
«Ρόουζ».
«Τι;» ξαναρώτησε η βασίλισσα με πιο τσιριχτή φωνή. «Έλα πιο κοντά γιατί δεν σε ακούω μικρή!»
Η Ρόουζ περπάτησε αργά με φόβο προς το μέρος της. Η βασίλισσα γούρλωσε τα μάτια της μόλις την είδε από κοντά.
«Δεν μπορεί!» ούρλιαξε. Αφροί άρχισαν να βγαίνουν από το στόμα της. «Εσύ!» συνέχισε, «Είσαι νεκρή!» το βλέμμα της πρόδιδε παράνοια.
Η Ρόουζ είχε αρχίσει να ζαλίζεται. Το κεφάλι της πονούσε τρομερά. Όλα γύρω της γύριζαν και τα έβλεπε πιο ελαστικά σαν να μην είχαν μια σταθερή βάση.
Η βασίλισσα πέταξε το κεφάλι του λαγού στα πόδια της Ρόουζ σαν να ήταν απλά ένα άχρηστο σκουπίδι. Σήκωσε το σπαθί της και επιτέθηκε στην Ρόουζ ουρλιάζοντας: «Αλίκη!»
Η Ρόουζ όμως κατάφερε να το αποφύγει μέσα στην ζάλη της. Ένιωθε ότι είχε αρχίσει να τρελαίνεται όπως όλοι εκεί μέσα.
«Δεν είμαι η Αλίκη!» φώναξε.
Η βασίλισσα σταμάτησε να βγάζει αφρούς και το βλέμμα της ηρέμισε απότομα.
«Α! Και ποια είσαι;» ρώτησε με ήρεμο τόνο.
«Δεν είμαι η Αλίκη!» επανέλαβε ξανά πιάνοντας το κεφάλι της από τον πόνο. «Δεν είμαι η Αλίκη!» συνέχισε και ο τόνος της γινόταν όλο και πιο δυνατός σε κάθε λέξη. «Δεν είμαι η ΑΛΙΚΗ!» ούρλιαξε τόσο δυνατά που τα κρυστάλλινα τζάμια της αίθουσας έσπασαν.
Η βασίλισσα οπισθοχώρησε για λίγο καθώς το σπαθί της έπεσε από τα χέρια. Η Ρόουζ τρελαμένη συνεχίζοντας να τα βλέπει όλα να γυρίζουν και να παραμορφώνονται, άρπαξε το σπαθί απροειδοποίητα πριν η βασίλισσα προλάβει να το σηκώσει και την κάρφωσε στην καρδιά! Πηχτό αίμα πετάχτηκε από το στόμα της βασίλισσας λερώνοντας το πρόσωπο της Ρόουζ. Τα μάτια της Ρόουζ γυάλιζαν. Πλήρη τρέλα είχε σχηματιστεί στο πρόσωπό της. Η βασίλισσα έπεσε κάτω νεκρή. Η νεαρή κοπέλα ξέσκισε το στέρνο της βασίλισσας με το σπαθί και έβγαλε έξω την καρδιά της. Άρχισε να την τρώει με λαιμαργία! Πιτσιλιές με αίμα λέρωναν το δέρμα και τα ρούχα της αλλά δεν έδινε σημασία.
«Ρόουζ;» άκουσε μια φωνή πίσω της. Γύρισε και κοίταξε.
Ο Τρελοκαπελάς στεκόταν άναυδος και την κοιτούσε.
Η Ρόουζ σκούπισε τα αίματα από το στόμα της με μια κίνηση του χεριού της και αγριοκοίταξε τον Τρελοκαπελά.
«Βλέπω ότι σκότωσες την βασίλισσα! Πολύ χαίρομαι! Τώρα κανείς δεν θα μας ξανασκοτώσει!» είπε φανερά χαρούμενος αλλά ταυτόχρονα είχε ένα μελαγχολικό βλέμμα. «Γιατί τρως την καρδιά της βασίλισσας;» ρώτησε με ελαφρά απορία.
«Για να γίνω πιο τρελή!» χαμογέλασε παρανοϊκά και χωρίς προειδοποίηση όρμισε στον Τρελοκαπελά με το σπαθί φωνάζοντας με χαρούμενο τόνο:
«Τώρα εγώ είμαι η βασίλισσα!»
Όμως εκείνος της έπιασε το χέρι με μια γρήγορη, επιδέξια, κίνηση και γύρισε το σπαθί καρφώνοντάς την στο στέρνο.
Η Ρόουζ έπεσε κάτω, αλλά ο Τρελοκαπελάς δεν την άφησε, την κράτησε στην αγκαλιά του, πιάνοντας την απαλά από το κεφάλι, το ακούμπησε στα γόνατά του.
«Τι κοινό έχει ένα κοράκι με ένα γραφείο;» την ρώτησε με το πιο θλιμμένο του βλέμμα.
Η Ρόουζ ένιωθε να ξεψυχά. Με δυσκολία μπόρεσε ν’ ανοίξει το στόμα της και να μιλήσει.
«Και τα δυο… κάθονται… πάνω σε… ξύλα;» ακούστηκε η τελευταία ερωτηματική απάντηση καθώς αίμα ανέβλυζε από το στόμα της. Τα μάτια της έκλεισαν και βυθίστηκε στο απόλυτο σκοτάδι…
Ξαφνικά τα βλέφαρά της άνοιξαν ξανά! Κοίταξε γύρω της. Βρισκόταν σε ένα μέρος που δεν είχε ξαναδεί…
«Που είμαι;»
ΤΕΛΟΣ
Tags: alice , aliceinwonderland , cat , cheshirecat , fanfiction , fantasy , fiction , horror , lewiscarroll , madhatter , mystery , part3 , queen , rabbit , redqueen , short-story , story , whiterabbit , Αλίκη , βασίλισσα , γάτα , διήγημα , ιστορία , λαγός , μυστήριο , τρόμος , φαντασία
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.