Αγαπητό μου ημερολόγιο, 1 Μαρτίου 2087
Σήμερα δεν πήγα στο σχολείο γιατί η μαμά είπε ότι θα ήταν καλύτερα να μείνω σπίτι. Η περιπολία είπε να μην πάνε τα παιδιά στο σχολείο. Όλη τη μέρα την πέρασα στο σπίτι. Το πρωί, μόλις ξύπνησα εγώ και ο αδερφός μου, βρήκαμε τη μαμά να κοιτάει εκείνες τις φωτογραφίες στο σαλόνι. Ήταν εκείνες οι φωτογραφίες από την πρώτη Μαρτίου του 2077. Φωτογραφίες δεν υπάρχουν πολλές στο σπίτι. Οι περισσότερες είχαν χαθεί όταν έγινε το «Μεγάλο Μπαμ». Η μαμά λέει ότι ίσως κάποια μέρα υπάρξουν και πάλι φωτογραφικές μηχανές για να με βγάλει φωτογραφίες μαζί με τον αδερφό μου. Εγώ, πάλι, δε θέλω να ξαναϋπάρξουν γιατί είμαι σίγουρη ότι ο Νίκος θα πειράζει τις κοτσίδες μου στη φωτογραφία.
Η πρώτη Μαρτίου είναι η πρώτη μέρα της άνοιξης. Η μαμά λέει ότι η άνοιξη παλιά ήταν πολύ όμορφη. Φύτρωναν στο χώμα εκείνα τα πράσινα πραγματάκια που στην κορυφή τους είχαν χρωματιστά μπουμπούκια. «Λουλούδια» τα λέει η μαμά. Μία συγκεκριμένη φωτογραφία είναι η αγαπημένη της. Σ’ αυτή είναι μαζί με τον παππού και κρατάνε ένα ορθογώνιο μαύρο πράγμα- «κινητό» το λέγανε- με δύο πράσινα αυτάκια που τα φώναζαν «ακουστικά». Μας είπε ότι άκουγαν μαζί ένα πολύ παλιό τραγούδι που άρεσε στον μπαμπά της. Φέτος λέει ότι είναι εκατό χρόνια από όταν βγήκε αυτό το τραγούδι. Το σιγοτραγουδάει καμιά φορά αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι λέει γιατί είναι στα αγγλικά. Λέει κάτι σαν αυτό αλλά δεν είμαι και σίγουρη:
Ιν Χάντρεντ γίαρς λαβ ις ιλίγκλ
Ολ γιορ ντριμς γουιλ ντα
Ιν Χάντρεντ γιαρς λαβ ις ιλίγκλ
Ιν δις λόνλι χαρτμπρεκ τάον
Όταν μας μιλούσε σήμερα για εκείνη την άνοιξη, τα μάτια της είχαν γεμίσει δάκρυα. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως να έφταιγε ότι για ακόμη μια μέρα δεν είχαμε δει τον ήλιο. Την πειράζει πολύ όταν ο ήλιος κρύβεται για μέρες. Τα σύννεφα σήμερα ήταν τόσο πυκνά που δεν μπορούσαμε να δούμε πέρα από το φαράγγι. Παλιά, λέει η μαμά, ότι την άνοιξη ο ήλιος σπάνια κρυβόταν. «Τώρα έχει μαλώσει με τη γη και δε θέλει να τη βλέπει», είπε η μαμά. Εγώ δεν την πιστεύω και το ξέρει. Δεν ξέρω, όμως, γιατί κρύβεται ο ήλιος και, αφού του μπαμπά δεν μπορείς να του πάρεις κουβέντα για τίποτα τέτοιο, δε νομίζω πως θα μάθω και ποτέ. Δεν πειράζει.
Η μαμά έρχεται να σβήσει το κερί για να κοιμηθούμε. Καληνύχτα ημερολόγιο μου!
Tags: dark , dystopia , Dystopian , Dystopian Literature , Flash-fiction , Future , In 100 Years , weird , αλλόκοτο , άνθρωποι , Δυστοπική Λογοτεχνία , Δυστοπικό , Ημερολόγιο , Καταστροφή Περιβάλλοντος , Λογοτεχνία , Μέλλον , πανδημία , σκοτάδι
/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_image/image/49569589/shutterstock_119817784.0.jpg){kind=link}
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.