Χρυσόψαρο στη γυάλα

Η Σόφι έπλεξε τα χέρια της και τα ακούμπησε στο περβάζι. Στερέωσε το κεφάλι της πάνω τους. Το βλέμμα της στράφηκε στη γυάλα.
Είχε περάσει σχεδόν ένας μήνας από τότε που οι γονείς της της είχαν κάνει δώρο για τα γενέθλιά της το χρυσόψαρο, τον Γκόλντι, όπως το είχε ονομάσει. Τις πρώτες μέρες διασκέδαζε να τον βλέπει να κινείται ντελικάτα στο νερό και να τρώει λαίμαργα την τροφή του. Όσο πιο πολύ τον παρακολουθούσε όμως να γυρίζει ατέρμονα, χωρίς σκοπό μέσα στην κενή γυάλα ένιωθε ένα κόμπο ανησυχίας στο στομάχι της.

“Μαμά;” φώναξε δυνατά η Σόφι εκείνο το βροχερό απόγευμα.

“Ναι;” ακούστηκε από την κουζίνα.

«Ο Γκόλντι το καταλαβαίνει ότι κάνει κύκλους; Το νιώθει; Δεν βαριέται τόσο καιρό;», την ρώτησε.

«Δεν έχεις ακούσει για τη μνήμη χρυσόψαρου γλυκιά μου;»

4.445.568, σκέφτηκε ο Γκόλντι παρανοϊκά περνώντας από το ίδιο σημείο με την ίδια ταχύτητα για μια ακόμη φορά. 4.445.569, 4.445.570…