Αποσύνθεση

Ο εχθρός αόρατος, η όραση θολή…

Κάθε μέρα αυτό το βουρκοτόπι σου ’καιγε τα σωθικά, σε κατέτρωγε…

Η δίψα σου αέναη, άσβεστη σαν το φλογισμένο σου στόμα…

Ως δράκος ισχυρός, νόμιζες πως μπορούσες να κάψεις, να σαρώσεις…

Τα λάφυρα της εξουσίας πλούτισαν όμως βάρυναν το σκληρό σου περίβλημα όπως ακριβώς βάρυναν και οι πράξεις τη συνείδησή σου.

Θέλησες να είσαι άτρωτος ως άλλος Αχιλλέας με πανοπλία όμως χρυσή και ασπίδα από πέτρα.

Πράγματι, αλύγιστος και ακλόνητος, δες πώς τα κατάφερες και σε μορφή απόκοσμη τώρα μετατράπηκες.

Όμως τυχοδιώκτη δράκε μου, πώς άραγε τυφλώθηκες;

Οι δράκοι βέβαια ξέχασες, ζουν στα παραμύθια μόνο…

Ο θρόνος από τα λαθραία κέρδη σου φορτωμένος απάτες, σαπίλα και ενοχές…

Ασήκωτος σε εγκλώβισε.

Σιγά-σιγά η γη από κάτω υποχώρησε, δεν άντεξε το βάρος…

Η αποσύνθεση δεν άργησε, σε οδήγησε στο βάθος…