Η συρόμενη πόρτα του κελιού άνοιξε απότομα και ο κρότος αντήχησε σε όλους τους τοίχους της πτέρυγας. Ο φύλακας, βάζοντας τα κλειδιά του στη θήκη τους, έκανε την τυπική ενημέρωση για το ωράριο και τους κανόνες του προαυλισμού. Ο Τζακ δεν τον πρόσεχε. Άκουγε τους ίδιους και τους ίδιους κανόνες κάθε μέρα.
Μόλις τελείωσε το λογύδριο, σηκώθηκε και κίνησε προς το προαύλιο. Σκόπευε να πάει προς τη γωνία που καθόταν μόνος του καθημερινά. Δεν είναι ότι δεν είχε συνηθίσει, το αντίθετο μάλιστα. Είχε αρχίσει να ενσωματώνεται στη φυλακή ή, ορθότερα, είχε αρχίσει να αποδέχεται τον εγκλεισμό του σε αυτή. Έτσι αισθανόταν, τουλάχιστον.
Οι σχέσεις του με τους άλλους κρατούμενους βελτιώνονταν συνεχώς, καθώς οι αποστάσεις που προσπαθούσε στην αρχή να κρατήσει μειώνονταν μέρα με τη μέρα. Το ίδιο συνέβαινε και με τους φύλακες. Το αίσθημα του πνιγμού μειωνόταν διαρκώς. Ακολουθούσε βήμα- βήμα τους κανόνες της φυλακής.
Έτσι και αλλιώς είχε κριθεί ένοχος και αυτό δεν άλλαζε. Όλα τα υπομνήματα που είχαν κατατεθεί, όλες οι ενστάσεις απορρίφθηκαν. Όλες οι προσπάθειες του δικηγόρου του έπεφταν στο κενό. Ο Τζακ δεν ήταν πλέον σίγουρος εάν και ο ίδιος του ο δικηγόρος εξακολουθούσε να πιστεύει πως ήταν αθώος.
Φίλοι και γνωστοί που τον επισκέπτονταν και τον υπερασπίζονταν είχαν αραιώσει τις επισκέψεις τους. Όσο για προσπάθειες υπεράσπισης από μέρους τους; Ούτε λόγος πλέον. Ούτε καν μία δήλωση σε κάποιο μέσο. Σε ποιο μέσο βέβαια; Κανένα δεν ασχολούταν πλέον με την υπόθεση. Είχε πάψει να πουλάει. Έμενε μόνος του. Τουλάχιστον, είχε τη συνείδησή του ήσυχη. Δεν ήταν δολοφόνος, ούτε φυσικά τρελός.
Προσαρμοζόταν μέρα με τη μέρα. Ύπνος, φαγητό, προαύλιο. Ξανά και ξανά. Ως μόνη διέξοδος φάνταζε η επίσκεψη στη βιβλιοθήκη. Είχε άπλετο χρόνο να διαβάσει ό,τι ήθελε. Περνούσε ώρες σκυμμένος πάνω από τόμους μυθιστορημάτων και διηγημάτων, κατά κύριο λόγο φαντασίας. Έκανε το μυαλό του να ξεφεύγει από τα στενά όρια της φυλακής. Ξεκίνησε μέχρι και να γράφει δικές του ιστορίες. Ποιος ξέρει, ίσως μία μέρα εκδοθούν.
Όλα κυλούσαν ομαλά. Σχεδόν όλα δηλαδή. Το μόνο που έμενε τώρα να διευθετήσει ήταν οι νυχτερινές επισκέψεις εκείνου. Φαινόταν να είναι ο μόνος που τον αντιλαμβανόταν. Αργά το βράδυ έμπαινε στη φυλακή με τρόπο που μόνο εκείνος γνώριζε και στεκόταν ακριβώς κάτω από το παράθυρό του. Ο Τζακ τον κοιτούσε μέσα από τα κάγκελα. Έπιανε θέση αμέσως μόλις άκουγε τον ήχο των βημάτων του και τα χαλίκια που τινάζονταν.
Εκείνος στεκόταν κάτω από το παράθυρό του και έπινε μία γουλιά από τη μπύρα του κοιτώντας μακριά. «Κανείς δε θα σε πιστέψει», του έλεγε μόλις άδειαζε το μπουκάλι του. Έβγαζε το περίστροφό του από την εσωτερική τσέπη του μπουφάν του και το κοιτούσε καθώς λαμπύριζε στο φεγγαρόφωτο.
Τις πρώτες φορές ο Τζακ άρχιζε να ουρλιάζει: «Πιάστε τον! Πιάστε τον! Αυτός είναι! Αυτός τους σκότωσε!» Εκείνος τότε γυρνούσε, του χαμογελούσε και άρχιζε να ξεθωριάζει… μέχρι που χανόταν.
Το ξύλο, οι τιμωρίες και, κυρίως, οι ειρωνείες που ακολουθούσαν από τους φύλακες, τον έφτασαν στο σημείο να πάψει πια να φωνάζει. Έτσι, απλώς στεκόταν και τον κοιτούσε. Λίγα δευτερόλεπτα αφότου περιεργαζόταν το περίστροφό του, εκείνος κινούσε πάλι προς την έξοδο.
Λίγο καιρό μετά, ο Τζακ ζάρωνε σε μία γωνία, στη γωνία που έκρυβε σε μία εσοχή του τοίχου τα χάπια που του έδιναν να πάρει, και κοιτούσε το πάτωμα. Περίμενε μέχρι να ακούσει τα βήματά του, τα βήματα του δολοφόνου, του πραγματικού δολοφόνου, να απομακρύνονται. Τότε, έπεφτε για ύπνο, ξέροντας πως είναι αθώος και ελπίζοντας πως με το να τον αγνοεί θα σταματούσαν οι νυχτερινές επισκέψεις του.
Ήξερε πως δεν ήταν δολοφόνος. Ούτε τρελός.
Tags: cell , drama , prison , prison cell , short-story , The Weird Side Daily , twsd , αθώος , αποδοχή , διήγημα , δολοφόνος , δραματικό , επίσκεψη , κανόνες , κελί , κρατούμενοι , κρατούμενος , Παναγιώτης Ματσίγκας , προσαρμογή , τρέλα , τρελός , Φύλακας , φυλακές , φυλακή , χάπια , ψυχολογία
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.