Το «Ένα Ήσυχο Μέρος» είναι ένα θρίλερ του 2018 που μας αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας, η οποία προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κόσμο γεμάτο τέρατα που επιτίθενται σε οτιδήποτε κάνει θόρυβο. Η ταινία είχε πολύ μεγάλη επιτυχία και το πολύ ευρηματικό της concept μιμήθηκαν πολύ σύντομα μεταγενέστερες ταινίες. Ένα sequel ήταν λοιπόν αναμενόμενο, το οποίο επιτέλους κυκλοφόρησε μετά από έναν ολόκληρο χρόνο καθυστέρησης, εξαιτίας της πανδημίας.
Στη δεύτερη ταινία, τα εναπομείναντα μέλη της οικογένειας προσπαθούν πάση θυσία να βρουν νέο καταφύγιο, αλλά και πιθανούς συμμάχους στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν από τα επικίνδυνα πλάσματα που τους αναγκάζουν να ζουν στη σιωπή.
Η ιστορία των sequel σε ταινίες τρόμου ή θρίλερ σπάνια έχει να μας δώσει ενθαρρυντικά δείγματα, αλλά η συνέχεια του «Ήσυχου Μέρους» δεν είναι εδώ για να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Ακολουθώντας το μονοπάτι της πρώτης ταινίας, το “A Quiet Place Part II” πρόκειται να καθηλώσει εξίσου τους θεατές και να προσφέρει έντονες στιγμές αγωνίας και τρόμου. Η πετυχημένη συνταγή της ταινίας του ’18 εδώ επαναλαμβάνεται, χωρίς όμως να βγάζει το τελικό αποτέλεσμα κάποιου είδους επανάληψης.
Ο John Krasinski επιστρέφει στην σκηνοθεσία και αποδεικνύει πως είναι από τις πλέον ενδιαφέρουσες και ελπιδοφόρες φωνές στο σύγχρονο σινεμά τρόμου. Καταφέρνει να μεταφέρει, για ακόμη μία φορά, αποτελεσματικότατα το κλίμα αγωνίας και ανατριχίλας που κυριαρχεί στον κόσμο των χαρακτήρων και το πολύ μεγαλύτερο budget αυτής της ταινίας, όχι μόνο δεν περιόρισε την ευρηματικότητα του, αλλά αντίθετα, την ξεκλείδωσε περαιτέρω. Στο οπτικό κομμάτι, πολλά εύσημα πρέπει οπωσδήποτε να δοθούν και στην φωτογράφο Polly Morgan, η οποία μας παραδίδει ένα πανέμορφο αποτέλεσμα, όπου από τη μία θαρρείς πως ο ήλιος καίει το δέρμα των χαρακτήρων και το σκοτάδι από την άλλη τους πνίγει, σε ένα περιβάλλον που δεν υπάρχει χώρος για αυτούς.
Ο ήχος ( ή η έλλειψή του) έχει και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία, αφού και ο παραμικρός θόρυβος μας προκαλεί ανατριχίλα στο άκουσμά του. Φυσικά έχουμε και την μουσική του Marco Beltrami, η οποία υπογραμμίζει υπέροχα τις έντονες και τις πιο συναισθηματικές στιγμές της ταινίας.
Από την πλευρά των ηθοποιών, στο καστ προστίθεται ο Cillian Murphy, ο οποίος χωρίς να έχει πολύ διάλογο – όπως και όλοι στην ταινία φυσικά- καταφέρνει να μας επικοινωνήσει το δράμα και την πορεία του χαρακτήρα του μόνο με το βλέμμα και τη στάση του σώματός του. Όσον αφορά τους παλιούς μας χαρακτήρες, η Emily Blunt μεταδίδει υπέροχα την ευθραυστότητα της Evelyn, αλλά και την ανάγκη που την διακατέχει να προστατεύσει την οικογένειά της σχεδόν ολομόναχη. Τα δύο πιτσιρίκια καλούνται από το σενάριο να αναλάβουν περισσότερες πρωτοβουλίες αυτή τη φορά και ανταπεξέρχονται πλήρως, θυμίζοντάς μας πως πρόκειται για δύο παιδιά – με ό,τι αποτελέσματα μπορεί να φέρει κάτι τέτοιο – αλλά και πως αποτελούν το μέλλον της ανθρωπότητας και επιθυμούν περισσότερο από τον καθένα να ζήσουν και πάλι όπως πριν.
Το σενάριο έχει διαθέσεις να «ανοιχτεί» περισσότερο από την προηγούμενη ταινία και να εξερευνήσει περεταίρω αυτό τον κόσμο. Σε έναν βαθμό το κάνει αλλά κατά κύριο λόγω η ταινία ασχολείται με το χτίσιμο ατμόσφαιρας και αγωνίας, ακολουθούμενη, όπως είπα και παραπάνω, τη συνταγή της πρώτης ταινίας. Μόνο που η προκάτοχός της ασχολούνταν αποκλειστικά με την προσπάθεια επιβίωσης μιας και μόνο οικογένειας σε ένα «βουβό» κόσμο, οπότε η πλοκή δεν μπορούσε να ξέρει κανείς που ακριβώς θα το πάει. Αυτή τη φορά όμως, η ιστορία κάνει φανερές εξαρχής τις προθέσεις της και επομένως κάθε εμπόδιο που συναντούν οι πρωταγωνιστές μας είναι και ένα μικρό εμπόδιο στην πλοκή να εμβαθύνει κι άλλο στον τρομακτικό αυτόν κόσμο και τις πολλαπλές συνέπειες που μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια καταστροφή στην ανθρωπότητα. Από την άλλη βέβαια, αυτό που παραδίδει ο Krasinski με τη σκηνοθεσία του είναι μοναδικό και μαγνητικό, οπότε δεν υπάρχει καμία διάθεση για γκρίνιες, απλά μια μικρή παρατήρηση που θα ανέβαζε ένα ακόμη σκαλοπάτι την ταινία.
Αν το πρώτο ασχολούνταν με την ανάγκη μιας οικογένειας να μείνει ενωμένη σε έναν κόσμο που διαλύεται, η δεύτερη ταινία το προχωράει ακόμη περισσότερο και καλεί τους ήρωές μας να ξεφύγουν ακόμη και από αυτές τις «συλλογικές ατομικότητες», όπως είναι η οικογένεια, καθώς έχουν απέναντι τους μια παγκόσμια απειλή, η οποία μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά μόνο μέσω της συλλογικότητας και της αλληλοβοήθειας. Αναγκάζονται να ξεφύγουν από τις όποιες ασφαλείς δικλείδες είχαν ως τώρα γιατί ο εχθρός είναι κοινός και οι θυσίες πρέπει να ‘ναι αμοιβαίες. Όσες και όποιες να ήταν οι απώλειες από μια τέτοια κατάσταση, δεν πρέπει ο άνθρωπος να πέσει στην παγίδα της εσωστρέφειας και του ατομικισμού, όπου θα κλείνει τα αυτιά του μπροστά στην έκκληση για βοήθεια. Πρέπει πάντα να τα έχει ανοιχτά και να αφουγκράζεται ακόμη και τη σιωπή, όχι όπως το τέρας που τον κυνηγά, όπου κατευθύνεται μόνο εκεί που υπάρχει θόρυβος. (Εντυπωσιακό το γεγονός πως η αρχική ημερομηνία κυκλοφορίας της ταινίας έπεσε πάνω στην πρώτη εβδομάδα του ξεσπάσματος της πανδημίας).
Μπροστά μας λοιπόν έχουμε ένα θρίλερ που μας «φωνάζει» να επιστρέψουμε δυναμικά στις κινηματογραφικές αίθουσες και να ζήσουμε μία ακόμη καθηλωτική εμπειρία σε αυτό τον κόσμο, όπου όχι μόνο οι χαρακτήρες, αλλά και οι ίδιοι οι θεατές πρέπει να κρατήσουν την ανάσα τους, ώστε να την βιώσουν στο έπακρο. Λιγότερο αποτελεσματική αλλά με ακόμη περισσότερο δυναμισμό, η συνέχεια του «Ένα Ήσυχο Μέρος» ήρθε στο κατάλληλο σημείο να μας θυμίσει την ανάγκη για συλλογική εμπειρία. Είτε προσπαθώντας να σκοτώσουμε τέρατα, είτε προσπαθώντας να νικήσουμε έναν ιό, είτε βλέποντας απλά μια ταινία στο σινεμά.
Tags: A Quiet Place 2 , A Quiet Place Part II , article , Cinema , fantasy , Film , horror , horror movie , John Krasinski , kids , Marco Beltrami , monsters , movie , sound , The Weird Side Daily , thriller , twsd , αγωνία , ανθρωπότητα , απειλή , άρθρο , δράση , Ένα Ήσυχο Μέρος , ήχος , θόρυβος , θρίλερ , Κινηματογράφος , κόσμος , παιδιά , πλάσματα , σινεμά τρόμου , σκηνοθεσία , ταινία , τέρατα , τρόμος , φαντασία
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.