Οι «Εφιάλτες του Άγκαρατ» αποτελούν το υπό αυτοέκδοση δεύτερο μυθιστόρημα του Αριστείδη Νάστου, το οποίο ανήκει στο είδος της ιστορικής φαντασίας με στοιχεία περιπέτειας δράσης (action/action adventure) και τρόμου. Η υπόθεσή του διαδραματίζεται στο βασίλειο της Φραγκίας του 14ου αιώνα, όπου η φαινομενικά ήρεμη ζωή ενός αγρότη με σκοτεινό και περίπλοκο παρελθόν, του Αλβίν, διαταράσσεται απ’ το εν λόγω παρελθόν, διάφορους περίεργους εφιάλτες, και δυνάμεις πέρα από την λογική, αλλά και τον Εκατονταετή Πόλεμο (1337–1453) μεταξύ Φραγκίας και Αγγλίας. Θα καταφέρει ο Αλβίν να προστατέψει τους αγαπημένους του και να ανακαλύψει ποιος ή τι προκαλεί τους εφιάλτες αυτούς;
Πλοκή:
Οι «Εφιάλτες του Άγκαρατ» έχουν μία πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή, όπου το θρησκευτικό/συνωμοσιολογικό θρίλερ συναντούν το ιστορικό μυθιστόρημα με στοιχεία φαντασίας και την περιπέτεια της λογικής «πολεμιστής σε “σύνταξη” επιστρέφει στην δράση και όσοι τον τσάντισαν το μετανιώνουν». Πέρα από την ιντριγαδόρικη ιστορία με τις κυρίως ικανοποιητικές ανατροπές, υπάρχει ένα ωραίο μπλέξιμο με ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα, τα οποία και χρησιμοποιούνται με έξυπνο τρόπο και της δίνουν ένα όμορφο (και βίαιο) πλαίσιο. Κεντρική θεματική του θα έλεγα ότι είναι το σκοτεινό/βαρύ παρελθόν και η διαχείρισή του. Το κρίνω δε απαραίτητο, αν και δεν είναι μέρος της ιστορίας, να αναφέρω εδώ το εξαιρετικού ενδιαφέροντος ιστορικό σημείωμα στο τέλος, και να απαντήσω στο ερώτημα του συγγραφέα σε αυτό: ναι, οι «Εφιάλτες…» αποτελούν μια εξαιρετική αφορμή για μία (επαν)εξέταση των γεγονότων του Εκατονταετή Πολέμου, μίας από τις πιο ενδιαφέρουσες πλευρές της Μεσαιωνικής Ευρωπαϊκής Ιστορίας.
Γραφή:
Η γραφή είναι ένα περίεργο κομμάτι με το συγκεκριμένο βιβλίο. Κατά κύριο λόγο έχουμε τριτοπρόσωπη αφήγηση σε παρελθοντικούς χρόνους, όμως σε σκηνές έντονου πάθους περνάμε αρκετά συχνά σε ενεστώτα. Από την πλευρά του, το περιεχόμενο είναι εξαιρετικό και οι εικόνες και οι περιγραφές πολύ δυνατές. Και κάπου εδώ είναι που έρχεται το θέμα της αυτοέκδοσης, καθώς, παρόλη την δύναμη της γραφής, νιώθω ότι υπάρχει ένα θέμα στην δομή και την στίξη, το οποίο χαλάει κάπως τη ροή του λόγου και τον κάνει ελαφρώς αφύσικο. Ευτυχώς για το βιβλίο, αυτό είναι ένα πρόβλημα που γίνεται λιγότερο αισθητό όσο προχωράει η ιστορία, καθώς οι συναισθηματικές εκρήξεις της και οι αποτελεσματικότατες σκηνές δράσης αποζημιώνουν για τα όποια άβολα σημεία.
Χαρακτήρες:
Οι χαρακτήρες από την μεριά τους φέρνουν μια ανθρωπιά στα ιστορικά τεκταινόμενα και γειώνουν το φανταστικό κομμάτι της αφήγησης. Δεν είναι άτρωτοι, αλλά πληγωμένοι και χαμένοι, και οι όποιες κακές τους επιλογές δέχονται την αρνητική μου αντιμετώπιση λόγω ανησυχίας γι’ αυτούς και όχι εκνευρισμού. Είναι απ’ τα δυνατά κομμάτια της ιστορίας παρά τις όποιες αφελείς (ή και βλακώδεις) επιλογές και πράξεις τους, και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Κοινώς, μου άρεσαν!
Σύνοψη:
Οι «Εφιάλτες του Άγκαρατ» είναι ένα πολύ ενδιαφέρον δείγμα γραφής στο είδος της ιστορικής φαντασίας, από έναν συγγραφέα που φαίνεται να έχει αρκετό ενδιαφέρον και γνώσεις και για τα δύο. Η ανά σημεία άβολη γραφή, αν και αισθητή, δεν αφαιρεί από την ιντριγαδόρικη υπόθεση και τους πολύ συμπαθείς χαρακτήρες, δημιουργώντας ένα αρκετά καλό ανάγνωσμα. Θα έλεγα ότι ένα κινηματογραφικό αντίστοιχο θα ήταν εκείνο μίας περίεργα σκηνοθετημένης ταινίας με μερικά εξαιρετικά πλάνα, πολύ καλή υπόθεση, και αξιαγάπητους χαρακτήρες. Μπορώ να το προτείνω ως ένα βιβλίο που αξίζει τον χρόνο κάποιου, αλλά οφείλω να ενημερώσω για αυτό που βρίσκω σαν εμπόδιο στην πλήρη απόλαυσή μου, και ελπίζοντας να είναι μόνο δικό μου το θέμα.
Βαθμολογία: 7.90/10
*Βρείτε το βιβλίο εδώ
Tags: book , Book review , fantasy , Review , The Weird Side Daily , twsd , Αριστείδης Νάστος , Αυτοέκδοση , βιβλία , Βιβλία Φαντασίας , βιβλίο , βιβλίο φαντασίας , εφιάλτες , ιστορική φαντασία , ιστορικό μυθιστόρημα , κριτική , κριτική βιβλίου , Μυθιστόρημα , Οι Εφιάλτες του Άγκαρατ , φαντασία , Χρίστος Θωμάτος
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.