Πάντοτε υπάρχει μία διαμάχη ανάμεσα στο βιβλίο και την κινηματογραφική του απόδοση. Μπορεί μία κινηματογραφική ταινία να ξεπεράσει το μεγαλείο και τα συναισθήματα που σου γεννά η ανάγνωση του βιβλίου;
Υπάρχουν τόσα πολλά γεγονότα, τόσα πολλά πρόσωπα και καταστάσεις. Πώς μπορούν να περαστούν με ακρίβεια και περιγραφικότητα στη μεγάλη οθόνη;
Ναι, πολλές ταινίες δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν το μεγαλείου του βιβλίου από το οποίο εμπνεύστηκαν. Όμως, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Οι φωτεινές εξαιρέσεις.
Η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου Misery του Stephen King το 1980, αποτελεί μία από αυτές τις φωτεινές εξαιρέσεις.
Πώς θα αισθανόσουν αν ήσουν διάσημος μετά από ένα τροχαίο που σε έχει αφήσει εξουθενωμένο, με σπασμένα τα δύο πόδια και το ένα χέρι μέσα στο χιόνι, και συναντούσες τη μεγαλύτερη θαυμάστριά σου; Πώς θα αισθανόσουν αν βρισκόσουν εντελώς αδύναμος και παγιδευμένος ταυτόχρονα στο σπίτι του ανθρώπου που είναι ταυτόχρονα ο σωτήρας αλλά και ο μεγαλύτερος τρόμος σου;
Ο Stephen King είναι ιδιοφυής στο να πλάθει ιστορίες τρόμου και να δίνει υπόσταση στους μεγαλύτερους φόβους μας, οι οποίοι ξέρουν να κρύβονται στα πιο σκοτεινά μέρη του μυαλού μας. Στο πρόσωπο της Annie Wilkes της νοσοκόμας που περιθάλπει τον συγγραφέα Πολ Σέλτον, κρύβεται μία προσπάθεια ισορρόπησης της λογικής με την παραφροσύνη, της πραότητας με την κυκλοθυμία, του εγκλήματος με την ηθική. Η αρχική φροντίδα μετατρέπεται σε ασφυκτικό κλοιό, ο οποίος απειλεί ακόμα και την ίδια τη ζωή του συγγραφέα.
Το Misery αξίζει παρακολούθησης, για δύο λόγους: πρώτον, διότι η Kathy Bates έλαμψε στο ρόλο της παρανοϊκής Annie Wilkes, γεγονός που της χάρισε αξιωματικά τον Όσκαρ Α’ Γυναικείου ρόλου. Μία γυναίκα που μετατρέπεται από σωτήρα σε βασανιστή του James Caan, χρησιμοποιώντας από ψυχολογική βία μέχρι σπάσιμο των δύο ποδιών του (η συγκεκριμένη σκηνή είναι αρκετά τρομακτική), ξεφεύγοντας από το πρότυπο του άνδρα δολοφόνου και της νοσοκόμας που λειτουργεί ως «άγγελος της ειρήνης». Κατά τραγική ειρωνεία, η νοσοκόμα σε αυτή την περίπτωση αφαιρεί ζωές, δεν υπηρετεί την ίαση και την ανθρώπινη υγεία.
Και ο δεύτερος λόγος, το γεγονός πως μου αρέσουν οι ταινίες και τα βιβλία που στο ρόλο του κακού/δολοφόνου/παρανοϊκού, τοποθετούν γυναίκες. Η γυναίκα, διαχρονικά, συνδέθηκε με την ευαισθησία, με εκείνη που αναλαμβάνει έναν πυροσβεστικό ρόλο στις σχέσεις και βρίθει γλυκύτητας, πραότητας και αγάπης. Ακόμα και αν τα κίνητρα για εγκληματική συμπεριφορά, διαφέρουν από άνδρα σε γυναίκα, αυτό δε μειώνει το γεγονός πως η συμπεριφορά μίας γυναίκας που παρεκκλίνει από τα πρότυπα που συνοδεύουν το ρόλο της, εμφανίζει μεγάλο ενδιαφέρον για ανάλυση συμπεριφοράς.
Ο χαρακτήρας της Annie Wilkes υπήρξε αντικείμενο μελέτης, ακριβώς όπως και εκείνος της Alex Forest στο Fatal Attraction. Η οριακή διαταραχή προσωπικότητας και η σχιζοειδής συμπεριφορά της ηρωίδας, γεννούσε πάντοτε πλήθος αποριών ως προς την αιτία αυτής της συμπεριφοράς. Τα ψυχικά τραύματα του παρελθόντος; Η εμμονή της με την ηρωίδα Misery; Η ψυχική ασθένεια για την οποία δεν υπήρξε θεραπεία ποτέ;
Το Misery είναι ένα αριστούργημα τρόμου που χτίζει σταδιακά το υπόβαθρο μέσα στο οποίο οι πρωταγωνιστές φτάνουν στα όριά τους και όλων αυτών που θα επακολουθήσουν.
Tags: article , book , Cinema , crazy , Film , horror , horror movie , Misery , Misery movie , movie , paranoia , Psycho , Review , Stephen King , The Weird Side Daily , twsd , writer , άρθρο , ασθενής , βασανιστής , βιβλίο , γυναίκα , διαταραχή , διαταραχή προσωπικότητας , δολοφόνος , Ηθοποιοί , ηθοποιός , Κινηματογράφος , κριτική , Μαρία Σκαμπαρδώνη , νοσοκόμα , Όσκαρ , παράνοια , ρόλος , σινεμά , σχιζοφρένεια , σχιζοφρενής , ταινία , ταινία τρόμου , τραύμα , τραύματα , τρέλα , τρόμος , ψυχική διαταραχή
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.