“Η εικόνα της καταστροφής ήταν αδιαμφισβήτητη. Όλα θα κατέληγαν πάλι στο νερό. Η ζωή και ο θάνατος. Νερό παντού… Γεννιόμαστε στο νερό και τώρα έρχεται ένας υδάτινος θάνατος να μας περιβάλει, χωρίς τη ζεστή θαλπωρή της μήτρας…”
Ένα weird διήγημα από τη Χαρά Κωστοπούλου.
“Πάρε με μαζί σου. Αγκαλιά μου κύλησε στον βράχο και απλώσου στον ωκεανό. Ανέβα στα σύννεφα με ευκολία και ρίξου να ξεπλύνεις την βρωμιά μας. Εσύ που αλυχτάς σαν να προσεύχεσαι και φουρτουνιάζεις σαν να ερωτεύεσαι. Κύλα στις φλέβες μου και πάγωσε τες…”
ΣΕΛΙΔΑ 1 / 1
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
