“Στο υπόγειο του παλατιού κάτι έντονα μυρίζει
Σε ένα μήλο κατακόκκινο κατάρες ψιθυρίζει
Τον δρόμο για το δάσος πήρε την αυγή
Όλη τη μέρα βάδιζε, ώσπου να τη βρει…”
“Ναι, έρχονται τα βράδια και κουρνιάζουν γύρω μου, κάτω από τις βελανιδιές μου και τους κέδρους μου. Κουλουριάζονται στο κεφάλι μου, στους ώμους μου, στην κοιλιά μου, στην πλάτη μου, όπου βρουν. Και δεν με αφήνουν ποτέ προτού ξημερώσει. Είναι αδύνατον να κοιμηθώ χωρίς αυτές, πλέον…”
Ενημερωθείτε για τα νέα μας πρώτοι, απευθείας από το email σας.
