Οι ΝΕΚΡΟΙ μιλάνε! Ο Γαλαξίας δέχεται ένα μήνυμα άγνωστης προέλευσης, ένα μήνυμα για την επιστροφή του ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΠΑΛΠΑΤΙΝ και της επικείμενης ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ του!
Η στρατηγός ΛΕΙΑ ΟΡΓΚΑΝΑ προσπαθεί να οργανώσει την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και να μαζέψει πληροφορίες για την επάνοδο της μεγαλύτερης απειλής που γνώρισε ποτέ ο Γαλαξίας, ενώ η ΡΈΙ εκπαιδεύεται σαν Τζεντάι για να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις του διαβολικού ΠΡΩΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ.
Την ίδια στιγμή ο ΚΆΙΛΟ ΡΕΝ αναζητά τον Πάλπατιν για να εγγυηθεί τον απόλυτο έλεγχό του πάνω στον Γαλαξία…
Χμ, αυτό θα ήταν πιο επικό με την μουσική από πίσω… Τέλος πάντων.
Τρεις παρατάξεις, δύο απίθανοι πρωταγωνιστές, ένας Θρύλος που τελειώνει…
Κυρίες και κύριοι, η στιγμή που όλοι περιμέναμε! «Star Wars: Επεισόδιο IX – Skywalker: Η Άνοδος». Για να δούμε τι θα γίνει τελικά…
Στην σκηνοθετική καρέκλα βρίσκουμε για ακόμα μία φορά τον J.J. Abrams, ο οποίος επέστρεψε στο franchise για το φινάλε. Ο φίλτατος Abrams συνεχίζει εδώ την εξαίσια δουλειά που έκανε στο “The Force Awakens”, με μερικούς πολύ καλούς χρωματικούς κώδικες και θεσπέσια εφέ –ίσως τα καλύτερα που έχουμε δει ως τώρα μάλιστα- ενώ έχει και πολλές καλές λήψεις και πλάνα για να τα συντροφεύουν και να τα πλαισιώνουν (ίσως βέβαια με λίγο περισσότερη νωχελική κίνηση της κάμερας, αλλά τίποτα που να αποσπά πολύ). Αυτό που δεν εκτίμησα τόσο αυτή τη φορά ήταν η ανάγκη του να τερματίζει αρκετές σκηνές κάπως βιαστικά και τσαπατσούλικα (ναι, ακόμα και για ταινία “Star Wars”), κάτι που αποσπούσε αρκετά την προσοχή στο πρώτο μέρος της ταινίας, ενώ η ιδέα του να έχει κρυμμένο στις σκιές και τα σκοτάδια τον Πάλπατιν ήταν μεν αποτελεσματική και ατμοσφαιρική αλλά θα μπορούσε να μας δίνει και κάτι παραπάνω οπτικά. Πάντως γενικά η σκηνοθεσία ήταν πολύ καλή, με την δράση ειδικά να παντρεύει τις νευρώσεις του Abrams με το λογικό άκρο των ιδεών που έφερε στο τραπέζι ο Rian Johnson στο “The Last Jedi” (Force Skype Call on Meth) και να μας φέρνει μια νέα διάσταση σε αυτόν τον πόλεμο πολύ παλιά και μακριά από εδώ.
Εξαιρετική ήταν η ταινία και ακουστικά, αφού ο Τζον Γουίλιαμς έδωσε για ακόμα μία φορά τον καλύτερό του εαυτό, με κάθε νέο κομμάτι να ταιριάζει υπέροχα τόσο με την σχετική με αυτό σκηνή, όσο και με τα παλιότερα, παρά την διαφορά των τουλάχιστον 10 χρόνων μεταξύ τους από τριλογία σε τριλογία.
Το σενάριο της ταινίας υπογράφουν αυτή τη φορά οι Abrams και Chris Terrio (“Argo”, “Batman v Superman”, “Justice League”). Α, για δες. Ένας από τους βασικούς υπεύθυνους μίας από τις πιο μισητές μου ταινίες μέχρι τώρα (και το αγαπημένο μου εσωτερικό αστείο στο DCEU). Αυτό δεν υπάρχει τρόπος να πάει άσχημα με κανέναν απολύτως τρόπο, και σίγουρα δεν θα γίνει άβολο μετά από μία συγκεκριμένη απώλεια απ’ το 2016!
Οκ, αρκετά με τις σπόντες. Τι γίνεται με την υπόθεση; Είναι βαρυφορτωμένη και πολύ βιαστική, προσπαθεί να παίξει σε ένα διπλό ταμπλό ως sequel των “The Force Awakens” και “The Last Jedi”, έχει continuity nods σε όλο το franchise (τα οποία πολλά μπορεί να διαβάσει κανείς ως σπόντες μεταξύ δημιουργών), αναιρεί μερικές καλές ανατροπές της προηγούμενης ταινίας, εξηγεί κάποια πράγματα και αποφάσεις με άτσαλο τρόπο, οι χαρακτήρες –που εδώ είναι λίγο πολύ όλοι και η γιαγιά τους- πάνε και έρχονται πολύ γρήγορα… Αλλά! Αλλά… Διαχειρίζεται υπέροχα το ντουέτο των Ρέι-Μπεν, τόσο τον καθένα ξεχωριστά όσο και τους δύο μαζί σαν δυναμική, ακόμα και στις πιο άτσαλες και προφανείς στιγμές του δουλεύει συναισθηματικά, κρατάει ζωντανή την βασική θεματική της ταινίας και της τριλογίας ακόμα και με τα retcon!
Στο πνεύμα της Sequel Trilogy θα έλεγα ότι συνδυάζει με ενδιαφέρον τρόπο τα επεισόδια VI και VII (οπότε τα IV, V και VI κατά κάποιο τρόπο;), αλλά καταφέρνει να είναι μία σχετικά πιο συγκεντρωμένη στην βασική ιστορία εκδοχή της «Επιστροφής των Τζεντάι» (ίσως επειδή ας πούμε ότι λείπει το αντίστοιχο της σκηνής στο παλάτι του Jabba, με ότι αυτό συνεπάγεται).
Συνολικά πάντως θα έλεγα ότι, αν και δεν βγαίνει από το δρόμο του για να δώσει κάποιες εξηγήσεις που ίσως χρειάζονταν, καταφέρνει να κλείσει τα περισσότερα από τα ανοιχτά μέτωπα, τόσο της ίδιας, όσο και των προηγούμενων ταινιών, ενώ αφήνει –έστω και κάπως άτσαλα- χώρο και χρόνο σε ιδέες και χαρακτήρες να αναλυθούν και να αναπτυχθούν.
Ως προς τους χαρακτήρες και τις ιδέες τώρα, αν και δεν δίνεται ο ιδανικός χρόνος για όλους, υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις που μας θυμίζουν γιατί αγαπάμε αυτή τη σειρά ταινιών. Ας ξεκινήσουμε όμως με τα αρνητικά (ή έστω λιγότερο θετικά). Η μεγάλη μας απειλή για την ταινία, ο Sheev “The Emperor/Darth Sidious/The Senate” Palpatine, αν και “A surprise, to be sure, but a welcome one”, ίσως θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει μία καλύτερη διαχείριση. Όχι ότι δεν είναι πάντα μια μεγάλη απειλή, αλλά κάτι μου λέει ότι θα χρειαστούν μερικές σεζόν “The Mandalorian” και ό,τι άλλο έχουν στα σκαριά για το Disney+ για να το δικαιολογήσουν όλο αυτό. Δεν λέω ότι δεν δούλεψε, απλά ότι θα μπορούσε να είναι αρκετά πιο απειλητικός. Πάντως η παρουσία του λειτούργησε παραδόξως καλά με ένα retcon και μία δυναμική που θα άφηνε την ταινία κάπως φτωχότερη θεματολογικά.
Η πρωταγωνιστική μας τριάδα (Ρέι, Φιν, Πο) έχει ένα όμορφο δέσιμο που είχαμε καιρό να δούμε (ανάθεμα και αν κατάφεραν να είναι και οι τρεις στον ίδιο χώρο προηγουμένως), ενώ η σχέση της Λέια με την Ρέι είναι πολύ γλυκιά και εγκάρδια παρά τις ατυχείς ατάκες εντός σύμπαντος και τα ατυχή γεγονότα εκτός. Όσο για τον Μπεν/Κάιλο και την Ρέι, συνεχίζουν αυτό το επικίνδυνα θεσπέσιο και θεσπέσια επικίνδυνο τανγκό με την τεράστια μεταφορά πάνω στα abusive relationships που έχουν για δυναμική μεταξύ τους. Γενικά όπου μπλέκονται αυτοί οι δύο όλα είναι υπέροχα και δουλεύουν. Α, και το μικρό χαριτωμένο ρομπότ D-O (insert obvious reference here) είναι αξιαγάπητο, ενώ και οι νέοι χαρακτήρες φαίνονται να έχουν αρκετό ενδιαφέρον.
Στο πνεύμα των προηγούμενων δύο ταινιών, η κεντρική θεματική είναι για ακόμα μία φορά αυτό που περιγράφεται εντός και εκτός Σύμπαντος ως «Ζώντας με τα Κατορθώματα και τις Αμαρτίες της προηγούμενης γενιάς» (AKA «Φτιάχνοντας ξανά τον Μύθο του Star Wars»). Εδώ, μετά την 1-1 αντιστοίχιση των ηρώων των δύο γενιών του “TFA” και την αποδόμηση και αναδόμηση στο ποιοι δεν είναι του “TLJ”, έχουμε την απάντηση στο ποιοι πραγματικά είναι οι χαρακτήρες αυτοί. Στην γραμμή της ζεν φιλοσοφίας της σειράς, υπάρχει μια έντονη έμφαση στις δυάδες που συμπληρώνουν, ενώνουν αλλά και χωρίζουν και διαπερνούν τους χαρακτήρες και τον κόσμο, ενώ φαίνεται κεντρική ιδέα να είναι και οι επιλογές και η δύναμή τους, όπως και η φράση «Από ρόδο βγαίνει αγκάθι και από αγκάθι ρόδο». Και είναι αυτά τα τελευταία που κάνουν τελικά την ταινία να δουλέψει όσο καλά δουλεύει.
Και τώρα είναι ώρα για μια σύνοψη. Ναι… Θα είμαι ειλικρινής. Δεν ξέρω πως πρέπει να αξιολογήσω αυτή την ταινία. Ξέρω ότι μου άρεσε, ξέρω τι μου άρεσε, ξέρω τι δεν μου άρεσε, τι δούλεψε, τι όχι.
Είναι διασκεδαστικό; Απίστευτα! Είναι σωστό στην διαχείριση των χαρακτήρων του; Αν μιλάμε για τον Μπεν και την Ρέι, και με το παραπάνω –τολμώ να πω ότι ίσως είναι και η πιο συναισθηματική ταινία της τριλογίας, αν όχι της σειράς. Έχει θέματα με την δομή και την ιστορία του; Ναι, αλλά λιγότερα απ’ όσα τα άλλα δύο φινάλε τριλογιών (και το λέω σαν άτομο που λατρεύει το Επεισόδιο ΙΙΙ). Είναι όμως το φινάλε που άξιζε στο “Skywalker Saga”; Νομίζω… πως ναι. Στην προσπάθειά του να είναι συνέχεια δύο διαφορετικών ιστοριών (“TFA” & “TLJ”), καταφέρνει να κάνει αυτό που πίστευα εξαρχής ότι θα γίνει συνολικά στην τριλογία, ότι θα συνδύαζε την κλασική ιστορία Star Wars με κάτι το νέο και φρέσκο. Είναι ένα σωστό τέλος, και αφήνει το franchise να έχει την απόλυτη ελευθερία να κινηθεί σε νέους κόσμους, με νέους χαρακτήρες και με νέες ιδέες στην πορεία.
Η βαθμολογία μου θα είναι sup{Pass++}/High Pass και η πρότασή μου να μην το αγνοήσετε, αφού στο τέλος της μέρας είναι μια ταινία “Star Wars”, και σπάνια δεν θα βγει κάτι καλό (έστω και αν είναι τα memes) από αυτή.
Και βασικά αυτά. Θα επιστρέψουμε με περισσότερα και καλύτερα πράγματα σύντομα. Καλή σινέ-χεια!
Tags: Film , J.J.Abrams , movie , Movie Review , Movies , Review , Rian Johnson , sci-fi , Skywalker , Skywalker: Η Άνοδος , star wars , Star Wars: The Rise of Skywalker , the force awakens , the last jedi , the rise of skywalker , Επιστημονική Φαντασία , Κινηματογράφος , κριτική , πόλεμος των άστρων , ταινία , Ταινίες
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.