Από την πρώτη επαφή του ανθρώπου με τον ορυκτό πλούτο, δημιουργήθηκε μια μυστήρια σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ τους, ψήγματα της οποίας συναντούμε και σήμερα. Η πεποίθηση ότι οι λίθοι κατέχουν θεραπευτικές ιδιότητες είναι εξαιρετικά παλιά. Δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πότε ακριβώς ξεκίνησε αυτή η ιδιόρρυθμη σχέση, όμως σημάδια αυτών των πεποιθήσεων φτάνουν πολύ πίσω, ακόμα και μέχρι την Παλαιολιθική Εποχή.
Σε πολλούς λαούς συναντάμε την άποψη ότι οι κρύσταλλοι είναι ζωντανοί, εκπέμπουν τη δική τους ενέργεια, ενώ πολλές φορές μπορούν να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στη Γη και τον Ουρανό, την ύλη και το πνεύμα.
Στους Διαλόγους του Πλάτωνα, αναφέρεται η μυστηριώδης Ατλαντίδα, την οποία όλοι φυσικά έχουμε ακουστά, στην οποία υπήρχε μια ιδιαίτερη αγάπη για τους κρυστάλλους. Οι κάτοικοι της μυθικής αυτής χώρας, λέγεται ότι χρησιμοποιούσαν πετρώματα για να συλλαμβάνουν την κοσμική ενέργεια και να την μετατρέπουν σε άλλες μορφές ενέργειας, δημιουργώντας έτσι έναν πολιτισμό εξαιρετικά προηγμένο.
Στην Μεσοποταμία, η χρήση των λίθων για μαγικούς σκοπούς ήταν εξίσου διαδεδομένη. Οι Βαβυλώνιοι συνήθιζαν να κατασκευάζουν κυλινδρικές σφραγίδες, διακοσμημένες με ορυκτά, εξασφαλίζοντας έτσι την ψυχική και σωματική τους ασφάλεια, καθώς θεωρούσαν πως τους παρείχε προστασία. Τις ίδιες πεποιθήσεις είχαν και οι Ασσύριοι, οι οποίοι στόλιζαν τους βασιλικούς τους τάφους με χρυσό, αναμεμειγμένο με διάφορους κρυστάλλους.
Οι Μινωίτες έφτιαχναν σφραγίδες και κοσμήματα από ορυκτά, τα οποία λάτρευαν σαν μαγικά αντικείμενα. Χρησιμοποιούσαν κυρίως χαλαζία, αμέθυστο, όνυχα, σαρδόνυχα, αιματίτη, χαλκηδόνιο και αχάτη. Πολλές φορές, αργότερα κατά την Όψιμη Μινωική Εποχή, σχεδίαζαν πάνω τους ζώα, μορφές ανθρώπων, θρησκευτικά σύμβολα και σκηνές από την καθημερινή ζωή, πράγμα που αποδεικνύει την βαθιά σχέση τους με τα πετρώματα. Φυσικά, καθότι σαν λαός ήταν απόλυτα εναρμονισμένος με τη φύση, η προέκταση της λατρείας τους στον ορυκτό πλούτο ήταν σχεδόν αναπόφευκτη.
Στην Νεολιθική Εποχή, οι Κινέζοι έδειχναν μεγάλο ενδιαφέρον για τον νεφρίτη, από τον οποίον κατασκεύαζαν δίσκους με αναπαραστάσεις του σύμπαντος, αλλά και μικρά έντομα που τα τοποθετούσαν στο στόμα των νεκρών για να εξασφαλιστεί η μακαριότητά τους. Οι αυτοκράτορες μάλιστα συνήθιζαν να καταναλώνουν ποσότητες νεφρίτη, για να αποκτήσουν την ικανότητα να συνομιλούν με τον πνευματικό κόσμο.
Η ίδια –αν όχι και μεγαλύτερη- αγάπη για τους κρυστάλλους συναντάται και στην αρχαία Αίγυπτο. Για τους Αιγύπτιους, οι ίδιες οι πυραμίδες θεωρούνταν σαν κρύσταλλοι, ή μετασχηματιστές, οι οποίοι ήταν αποδέκτες της συμπαντικής ενέργειας.
Η τελευταία βασίλισσα της πτολεμαϊκής Αιγύπτου, η Κλεοπάτρα, γνωστή για την καλαισθησία της και την φιλαρέσκειά της, χρησιμοποιούσε καλλυντικά από μαλαχίτη και αζουρίτη, ενώ φορούσε και μία καλύπτρα κεντημένη με αιματίτη, θεωρώντας πως αυτά τα τελετουργικά θα την κρατούσαν στην νιότη.
Γενικότερα, λόγω της σπανιότητας και δύσκολης εύρεσης των κρυστάλλων, χρησιμοποιούνταν κυρίως από ευγενείς. Οι Φαραώ είχαν συνήθως μεγάλες συλλογές από αυτά τα ορυκτά, και τα χρησιμοποιούσαν ανάλογα με τις ιδιότητες που πίστευαν πως διέθεταν. Μάλιστα, εξαιτίας της άποψης πως λειτουργούν σαν γέφυρες ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών, διακοσμούσαν τις μούμιες με πλήθος κρυστάλλων, πιστεύοντας πως θα βοηθούσε στην ομαλή μετάβασή τους στην άλλη ζωή.
Από την άλλη, οι Μάγιας έδειχναν μια ξεχωριστή λατρεία στο σμαράγδι. Μάσκες πλασμένες από σμαράγδια κάλυπταν τα πρόσωπα των αυτοκρατόρων – θεών τους, μέσα στους τάφους τους. Το προσωπείο θεωρούνταν πως βοηθούσε τις ψυχές τους να ταξιδέψουν με ασφάλεια στον άλλο κόσμο, δείχνοντάς τους τον δρόμο για να ελευθερωθούν από τα επίγεια δεσμά.
Στην Ινδία, εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι λίθοι αποτελούν αγαπημένα κοσμήματα, τα οποία όμως προσφέρουν κάτι παραπάνω από ομορφιά. Πιστεύεται πως ενεργοποιούν και καθαρίζουν τα ενεργειακά κέντρα του σώματος, αλλά και χαρίζουν αρμονία και προστασία. Στο ινδουιστικό ιατρικό κείμενο της Αγιουβέρδα αναφέρεται πως η θεραπευτική ενέργεια των κρυστάλλων ενεργοποιείται μετά την καύση τους και συγκεκριμένα με την κατάποση της τέφρας.
Αργότερα, μετά την έλευση του Χριστιανισμού, η μαγική χρήση των λίθων έπαψε να είναι τόσο αποδεκτή. Παρόλα αυτά, υπήρξαν πολλές στιγμές στην ιστορία, όπου οι κρύσταλλοι χρησιμοποιήθηκαν σαν ελιξίρια ή φάρμακα, δοσμένοι σε μορφή σκόνης. Καμία φορά δίνονταν στους παθόντες αναμεμειγμένοι με βότανα που θεωρούνταν θεραπευτικά ή και με μέλι. Τέτοιες μαρτυρίες υπάρχουν γύρω στον 16ο αιώνα, όπου ο πάπας Κλήμης Ζ’ πουλούσε αυτά τα σκευάσματα έναντι ενός πολύ παχυλού αντιτίμου.
Ανάμεσα στους λαούς που ανέπτυξαν σχέσεις με τον ορυκτό κόσμο, αναφέρονται και οι Ιάπωνες, με μεγάλο θαυμασμό για το διαμάντι, το οποίο θεωρούνταν αντιπροσωπευτικό των ιδιοτήτων του Βούδα, αλλά και οι Μαορί, οι οποίοι κατασκεύαζαν όπλα από νεφρίτη, πεπεισμένοι πως η νίκη θα ήταν ήδη κερδισμένη. Στην Αφρική, σε ιδιαίτερη εκτίμηση ήταν ο μαλαχίτης, που αποτελούσε φορέα μαγείας. Από τους πολιτισμούς τους συνδεδεμένους με τους κρυστάλλους δε θα μπορούσαν, τέλος, να λείπουν και οι αυτόχθονες της Αμερικής, που χρησιμοποιούσαν αχάτη και τιρκουάζ στις μαγικές τους τελετουργίες.
Η αγάπη των ανθρώπων της αρχαιότητας για τους κρυστάλλους αποδεικνύεται από πληθώρα καταγραφών, ανάμεσα στις οποίες υπάρχουν τελετουργικά για υγεία, αγάπη, ομορφιά και προστασία, αλλά και από τα ευρήματα των εκατομμυρίων κοσμημάτων που έφεραν πάνω τους ημιπολύτιμους λίθους. Οι άνθρωποι του παρελθόντος βρίσκονταν πολύ πιο κοντά στην φύση από ό,τι είμαστε εμείς σήμερα. Ένιωθαν τα πετρώματα να δονούνται, να αναπνέουν, ακόμα και να μιλούν. Τα φορούσαν κατάσαρκα, για να μην ξεχνούν ποτέ την καταγωγή τους από την φύση.
Μπορεί η βαθιά σχέση με την φύση και τον ορυκτό της πλούτο να είχε για πολλά χρόνια χαθεί, στα μέσα όμως του 20ου αιώνα άρχισε πάλι να επανακτάται, όταν η Δύση ήρθε σε επαφή με την Ανατολή και τον μυστικισμό της. Η μαγική σχέση με τους κρυστάλλους επανέρχεται στο προσκήνιο, αυτή τη φορά σε ένα λιγότερο μυστικιστικό πλαίσιο, μα με τον ίδιο σεβασμό και δέος. Ίσως να είναι κι αυτή μια απεγνωσμένη προσπάθεια του σύγχρονου, αστικού ανθρώπου να έρθει σε επαφή με τις ρίζες του. Και, ίσως, να τα καταφέρει και πάλι.
Πηγές: Οι πολιτισμοί και τ΄άστρα, Μισέλ Μαρσώ
Μυστήρια της γης, από τη σειρά Μυστήρια του Κόσμου
Επίτομος Ιστορία της Κρήτης, Στέφανου Α. Ξανθουδίδη
Σειρά Λίθοι και Κρύσταλλοι, της DeAgostini
Tags: Atlantis , fantasy , gems , The Weird Side Daily , weird , αλλόκοτο , Αρχαία Αίγυπτος , Αρχαία Κοσμήματα , αρχαιότητα , Ασσύριοι , Ατλαντίδα , Βαβυλώνιοι , Κλεοπάτρα , κοσμήματα , κοσμική ενέργεια , κρύσταλλοι , Κτερίσματα , μαγεία , Μάγιας , Μαγικά Πετράδια , Μαγικά Πετρώματα , Μαγική χρήση πετρωμάτων , μαγικοί , μαγικοί κρύσταλλοι , Μεσοποταμία , Μινωίτες , Πλάτωνας , Πυραμίδες , Φαραώ
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.