The Ranger (2018)- Review

Το The Ranger αποτελεί μέλος του lineup 5ου Horrorant Film Festival

Slasher ονομάζεται εκείνη η υποκατηγορία ταινιών τρόμου που αφορά συνήθως ένα βίαιο ψυχοπαθή που κυνηγά να σκοτώσει μια παρέα ανθρώπων. Αυτό το είδος άρχισε να γίνεται διάσημο στα μέσα της δεκαετίας του 1970 και άκμασε στη δεκαετία του 1980 (με τρανά παραδείγματα όπως «Ο Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες» και «Παρασκευή και 13»). Τα περισσότερα slasher που γυρίζονται σήμερα συνήθως-άδικα-δεν κατορθώνουν να φτάσουν στον ευρύτερο χώρο του κινηματογράφο (λόγω της μειωμένης εμπορικής τους επιτυχίας) και καταλήγουν να προβάλλονται μόνο σε ορισμένα φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Η ταινία The Ranger θα μπορούσε με λίγες βελτιώσεις (και λιγότερα κλισέ του είδους) να είναι ένα καλό παράδειγμα για να πείσει τις εταιρείες διανομής να εμπιστευτούν περισσότερο τον χώρο των slasher.

Το The Ranger είναι μια ταινία τοποθετημένη στη δεκαετία του 1980 και επικεντρώνεται σε μια παρέα punk μουσικών που εμφανίζεται σε ένα τοπικό μπαρ της Αγγλίας. Όταν μπλέκουν άσχημα με την αστυνομία, αποφασίζουν να καταφύγουν στο βουνό όπου μια κοπέλα της παρέας, η Τσέλσι, έχει μία καλύβα που άνηκε στον εκλιπόντα θείο της. Όταν όμως φτάνουν εκεί, θα συναντήσουν μια ανάμνησή της από τα παλιά: έναν δασοφύλακα που μοιάζει φιλικός απέναντι στους ατίθασους και προκλητικούς νεαρούς. Όμως όταν οι νέοι προσβάλλουν τη φύση, ο δασοφύλακας θα ξεκινήσει το ανθρωποκυνηγητό. Είναι άραγε απλά ένα αιμοδιψές κτήνος ή μήπως έχει και μια πιο ανθρώπινη πλευρά;

Η κεντρική ηρωίδα του φιλμ

Η σκηνοθέτιδα (που συνυπογράφει και το σενάριο) παρουσιάζει μια παρέα προκλητικών έως και αντιπαθών νεαρών (με εξαίρεση την συμπαθητική Τσέλσι) τους οποίους κατακρεουργεί ένας αποκρουστικός και ανατριχιαστικά νομοταγής δασοφύλακας. Ενώ, λοιπόν, δεν προωθεί τη δημιουργεί συναισθηματικού δεσμού του θεατή με τους πρωταγωνιστές- θύματα, κατορθώνει με έναν παράδοξο τρόπο να σχηματίσει ένα γενικότερο συναίσθημα εμπάθειας για τον θεατή. Είτε λόγω συμπάθειας για την Τσέλσι (η πολλά υποσχόμενη Χλόε Λεβίν) είτε λόγω λύπης για την διαταραγμένη προσωπικότητα του δασοφύλακα (ο καθηλωτικός Τζέρεμι Χολμ έτοιμος να ανασηκώσει τις τρίχες του κοινού), η ταινία δεν πρόκειται για ένα φεστιβάλ δολοφονιών κενό από συναισθήματα, κάτι που αποδίδεται τόσο στη συμβολική σκηνοθεσία όσο και στην υποκριτική ικανότητα των δυο βασικών μελών του καστ.

Παρόλα αυτά, η ταινία σίγουρα δεν είναι αψεγάδιαστη. Κάποιοι χαρακτήρες εμφανίζονται ρηχοί (κάτι που δυσχεραίνεται τόσο από την γραφή τους όσο και από την υποκριτική των νεαρών ηθοποιών) ενώ ο εξαιρετικά ενδιαφέρων χαρακτήρας του δασοφύλακα θα έπρεπε να εμφανίζεται περισσότερο στην ταινία μαζί με λίγες ακόμη πληροφορίες για το παρελθόν και τα κίνητρά του. Επιπλέον, οι υποστηρικτές του είδους ίσως απογοητευτούν από την έλλειψη αίματος στις βίαιες σκηνές οι οποίες. όμως, είναι άρτια σκηνοθετημένες προσφέροντας την ανάλογη ένταση και ανησυχία στο θεατή.

Συνολικά, το The Ranger τοποθετείται επάξια στις καλές ταινίες slasher της τρέχουσας δεκαετίας. Βασιζόμενο στον μανιακό χαρακτήρα του δασοφύλακα ο οποίος «κουβαλά» σε μεγάλο βαθμό την ταινία, ξεπερνάει τα όποια σεναριακά ψεγάδια και κλισέ του και καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον των θεατών μέχρι το τέλος.

Βαθμολογία: 7/10

Σκηνοθεσία: Τζεν Γουέξλερ

Σενάριο: Τζεν Γουέξλερ, Τζιάκο Φούρινο

Παραγωγή: Αμερικανική(2017)

Ηθοποιοί: Χλόε Λεβίν, Τζέρεμι Χολμ, Γκράνιτ Λάχου, Τζέρεμι Πόουπ

Η ταινία προβλήθηκε-για πρώτη φορά στην Ευρώπη- στο 5ο Whats Up Horrorant Film Festival που έλαβε χώρα στις 3-9 Μαΐου στην Αθήνα και έπειτα σε υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας

Tags: Festival , horror , horror movies , Horrorant , Horrorant Film Festival , Movies , Review , Slasher , θρίλερ , κριτική , τρόμος