Οι πραγματικοί γνώστες των θρίλερ και των ταινιών τρόμου, αναγνωρίζουν πως σε μεγάλο βαθμό οι ίδιες επηρεάστηκαν από τις Ιταλικές ταινίες τζιάλο που μεσουράνησαν στην Ιταλία τις δεκαετίες, ’60, ’70, ’80. Οι τζιάλο ανήκουν στα αγαπημένα μου είδη ταινιών. Αναγνωρίζω τη βαθιά τους επιρροή στην εγκαθίδρυση και νομιμοποίηση των ταινιών τρόμου στον Κινηματογράφο, το γεγονός πως ανέδειξαν την ομορφιά του γυναικείου σώματος, το ευφάνταστο και πρωτότυπο σενάριο που είχαν (τουλάχιστον οι περισσότερες εξ αυτών).
Οι Ιταλοί ξέρουν να παίζουν με τις αισθήσεις, να σε κάνουν να εκκρίνεις αδρεναλίνη από το σώμα σου, να σε μεταμορφώνουν σε έναν δεύτερο Ηρακλή Πουαρό.
Πολλές τζιάλο ταινίες θεωρώ σπουδαίες και σημαντικές για την εξέλιξη του είδους slasher (είδος ταινίας όπου υπάρχει ένας κατά συρροή δολοφόνος). Στις προσωπικές μου αγαπημένες, συγκαταλέγω το σπουδαίο Blood and Black Lace του «πατέρα» του Ιταλικού τρόμου Mario Bava, το Suspiria του Dario Argento, το The Strange Vice of Mrs. Wardh του εξίσου μάστερ στα τζιάλο Sergio Martino, το Strip Nude for your killer (Nude per l’assassino) και άλλες πολλές. Και, φυσικά, το τζιάλο αριστούργημα για το οποίο αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο επιθυμώντας να το καταστήσω περισσότερο γνωστό. Αναφέρομαι στο κλασικό The house with laughing windows, του Pupi Avati, ο οποίος και σκηνοθέτησε και έγραψε μαζί με τον Antonio Avati το σενάριο της ταινίας.
Η ταινία, παραγωγής 1976, αποτελεί ένα τζιάλο καλτ αριστούργημα και αρχετυπικό παράδειγμα για κάθε ταινία τρόμου. Ακόμα και τα μειονεκτήματά της, δεν αρκούν ώστε να πείσουν το θεατή να μη συνεχίσει την παρακολούθηση και δεν μπορούν να υπερτερήσουν από τα θετικά στη ζυγαριά. Μαζί με την ταινία Zeder (1983), αποτελούν τα δύο γνωστότερα έργα του Avati, τα οποία τον καθιστούν ένα μετρ των τζιάλο και αξιοσέβαστο σκηνοθέτη σε όσους γνωρίζουν από ιστορία των ταινιών τρόμου στον Κινηματογράφο. Η ταινία αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη σκηνοθετική απόπειρα του ίδιου, αν και ήταν ενεργός σκηνοθέτης από το 1970.
Το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο Stefano, ένας συντηρητής έργων τέχνης, ο οποίος δέχεται την πρόσκληση του δημάρχου ενός μικρού Ιταλικού χωριού η οποία αφορά την αποκατάσταση μίας φθαρμένης μακάβριας τοιχογραφίας του Άγιου Σεβαστιανού. Γνωρίζεται με πολλούς κατοίκους του χωριού, ενώ φιλοξενείται στο σπίτι του αδερφού του καλλιτέχνη. Και ενώ όλα αρχικά ξεκινούν καλά, η γνωστοποίηση πως ο καλλιτέχνης ήταν ένα ψυχικά ανισόρροπο άτομο που συνήθιζε να ζωγραφίζει εμπνεόμενος από τη θέα βασανισμένων και ετοιμοθάνατων ανθρώπων, δημιουργεί πολλά ερωτηματικά. Όταν περίεργα τηλεφωνήματα θα αρχίσουν να ανησυχούν τον Stefano και κάτοικοι του χωριού θα ξεκινήσουν να βρίσκονται δολοφονημένοι, όλα δείχνουν πως υπάρχει κάτι που κρύβεται και συνδέει τα δύο γεγονότα μεταξύ τους…
Μεγάλο προτέρημα της ταινίας είναι το γεγονός πως η σκηνοθεσία αναδεικνύει την υψηλή καλλιτεχνική αισθητική στην παρουσίαση των εικόνων και των τοιχογραφιών. Το μυστήριο συνυπάρχει με την αισθητική, την καλλιτεχνική δημιουργία, το θεολογικό υπόβαθρο, ενδυναμώνεται ακόμα περισσότερο από τον «κουλτουριάρη» Stefano ο οποίος αντιλαμβάνεται όλα τα κρυμμένα, υπαρξιακά μηνύματα αγωνίας του καλλιτέχνη.
Πολλά είναι τα θετικά στοιχεία της συγκεκριμένης ταινίας: το γεγονός πως εκτυλίσσεται σε ένα απομονωμένο χωριό της Ιταλικής επαρχίας, είναι η ευκαιρία της ταινίας να εμβαθύνει στην προβληματική συμπεριφορά που κάποιος συναντά σε μικρές κοινότητες. Ένα τολμηρό εγχείρημα το οποίο δεν τόλμησαν πολλά τζιάλο. Η τρομακτική μουσική του Amedeo Tommasi ενισχύει ακόμα περισσότερο το αίσθημα του φόβου, την αγωνία, το μυστηριώδες κλίμα που επικρατεί σε ολόκληρη τη διάρκεια του φιλμ.
Το The house with laughing windows, ανήκει στις ταινίες που ένας λάτρης των ταινιών τρόμου οφείλει να έχει δει. Παρά την αδυναμία του σεναρίου σε συγκεκριμένα σημεία και ασάφειες που δημιουργεί, όπως και την εμφάνιση προσώπων για τα οποία δεν υπάρχει κάποια πειστική εξήγηση, η στοιχειωμένη ατμόσφαιρα και το ακόμα πιο απρόσμενο φινάλε το καθιστούν μία από τις καλύτερες τζιάλο ταινίες όλων των εποχών.
Tags: Amedeo Tommasi , Antonio Avati , Blood and Black Lace , Dario Argento , Film , Mario Bava , Pupi Avati , serial killer , Slasher , Strip Nude for your killer (Nude per l'assassino) , Suspiria , The house with laughing windows , The Strange Vice of Mrs. Wardh , The Weird Side Daily , Zeder , Άγιος Σεβαστιανός , αγωνία , αισθητική , Άνθρωπος , απόπειρα , άρθρα , άρθρο , αριστούργημα , Ατμόσφαιρα , γυναίκα , δήμαρχος , δολοφονία , δολοφόνος , εικόνα , έργο τέχνης , Ηθοποιοί , ηθοποιός , Ηρακλής Πουαρό , θρίλερ , Ιταλία , καλλιτέχνης , καστ , κατά συρρόη δολοφόνος , κάτοικος , Κινηματογράφος , κλίμα , Μαρία Σκαμπαρδώνη , μυστήριο , σενάριο , σινεμά , σίριαλ κίλερ , σκηνοθεσία , σκηνοθέτης , συντηρητής , ταινία , ταινία τρόμου , Ταινίες , ταινίες τρόμου , τέχνη , τζιάλο , τοιχογραφία , τρόμος , Φόβος , φόνος , χωριό
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.