«Η Ομίχλη είναι ικανή να κάνει ταυτόχρονα ένα παιδί να μην κοιμάται τις νύχτες και έναν ενήλικα να μείνει τρομαγμένος για όλη του τη ζωή».
Με αυτό το σχόλιο η ιστοσελίδα E. film critic.com, χαρακτήρισε την ταινία Ομίχλη του Τζον Κάρπεντερ. Μία από τις κλασικότερες ταινίες τρόμου της δεκαετίας του ’80 στη μεγάλη οθόνη, μία ελεγεία στη μεταφυσική αγωνία που δημιουργεί ο Στίβεν Κινγκ, η οποία καταφέρνει να μετουσιωθεί και σε κινηματογραφική ταινία. Κατά την προσωπική μου εκτίμηση, θεωρώ την Ομίχλη το magnum opus του σκηνοθέτη, ακόμα περισσότερο και από τη κλασσική σειρά ταινιών του “Halloween”. Η Τζέιμι Λι Κέρτις είναι ξανά η πρωταγωνίστρια στο πλευρό της μητέρας της Τζάνετ Λι, η οποία πρωταγωνιστούσε και στο “Ψυχώ”.
Από τον «Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες», από τον «Εξορκιστή» μέχρι το «Ψυχώ», θεωρώ πως η Ομίχλη δημιουργεί ένα αποπνικτικό αίσθημα αργού φόβου και αισθήματος αναγκαιότητας για την επιβολή της ηθικής τάξης, το οποίο ξεφεύγει παρασάγγας τη μεταθέτει σε ένα σκαλί τρόμου ανώτερο από κάθε άλλη ταινία του είδους. Προσωπικά, δεν έχω δει ποτέ ταινία τρόμου που να μου έχει δημιουργήσει την αγωνία που μου μετέδωσε η Ομίχλη.
Οφείλω να παραδεχτώ και να διορθώσω μία σημαντική παράλειψή μου στο αφιέρωμά μου με τα καλύτερα soundtracks των ταινιών τρόμου. Δεν ανέφερα τη μουσική της Ομίχλης, η οποία από μόνη της σε εισάγει σε μία κατάσταση έντονης αγωνίας και άγχους, μία μουσική που εμπνέεται από την κυρίαρχη φιλοσοφία για κάθε πραγματική ιστορία τρόμου. Ότι «φοβόμαστε περισσότερο αυτό που δεν μπορούμε να δούμε με τα υλικά μας μάτια»…
Σε μία Αμερικάνικη παραθαλάσσια κωμόπολη, οι κάτοικοι της πόλης ετοιμάζονται για να γιορτάσουν τα εκατό χρόνια δημιουργίας της πόλης του, την ίδια στιγμή που τα θύματα μίας ναυτικής τραγωδίας επιστρέφουν για να εκδικηθούν εκείνους που θεωρούν υπεύθυνους για την τραγική τους μοίρα…
Η ώρα της γιορτής θα φέρει κοντά και την ώρα της παρακμής, ο εορτασμός της ζωής θα ισορροπήσει με τον επικείμενο ερχομό του θανάτου.
Μία ομίχλη που πλημμυρίζει όλη την κωμόπολη, αποκρουστικές μορφές ζωντανών νεκρών που επιστρέφουν για να εκδικηθούν υπενθυμίζοντας τη στενή σχέση μεταξύ ζωής και θανάτου, μεταφυσικές αγωνίες και βασανιστικές υπαρξιακές ενοχές που γειτνιάζουν με προαιώνιες φοβίες και τον ερχομό του θανάτου.
Ο Κάρπεντερ υπνωτίζει τον θεατή, υπογράφει μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών με ταυτόχρονα έναν πολιτικό και φιλοσοφικό σχολιασμό στην αρχή της δεκαετίας του ’80. Η Ομίχλη σε βυθίζει σε ένα τέλμα, σε μία ατελεύτητη αγωνία που σε παραδίδει αμαχητί στην εκδικητική μανία σκοτεινών μορφών που ξεπηδούν από τη θάλασσα και περικυκλώνουν ασφυκτικά όλη την κωμόπολη.
Η Ομίχλη αποδομεί την επιφανειακή τελειότητα της Δυτικής κοινωνίας, ξυπνάει στο θεατή την αίσθηση του θανάτου που κυριαρχεί παντού, σε κάθε ρανίδα ζωής. Στα 89 λεπτά που διαρκεί η ταινία, η Ομίχλη συμπυκνώνει έναν κολοσσιαίο φόβο που ενδέχεται να μην αφήσει ποτέ ξανά την οπτική και συναισθηματική λειτουργία του θεατή ανεπηρέαστη. Διότι συνδυάζει και ισορροπεί ανάμεσα στους ζωντανούς και τους νεκρούς, ανάμεσα στον εορτασμό και το θάνατο, ανάμεσα στην εκδίκηση και την ανάγκη για ηθική δικαίωση.
Tags: 1980 , article , Cinema , fantasy , horror , horror movie , movie , soundtrack , the fog , the fog 1980 , The Weird Side Daily , twsd , άρθρο , αφιέρωμα , ζωντανοί νεκροί , η ομίχλη , θάνατος , Κινηματογράφος , κωμόπολη , Μαρία Σκαμπαρδώνη , μορφές , Μουσική , νεκροί , Στίβεν Κινγκ , ταινία , ταινία τρόμου , Τζέιμι Λι Κέρτις , Τζον Κάρπεντερ , τρόμος
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.