Στο Ικρίωμα

Δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα.

Σε πτώση ανέλπιδη ορμάει ο κόκκος της κλεψύδρας

-η στιλπνή λεπίδα της λαιμητόμου χαράσσει τον αγέρα·

ακολουθεί το κεφάλι…

Κοιτάς το πρόσωπο κατάματα

-σου ανταποδίδει το βλέμμα.

Παραδίπλα, το ίδιο καρέ εκτυλίσσεται·

πολύπτυχος πίνακας, οι σκηνές ολόμοιες ολούθε,

και η ψυχή σου ολοένα φθείρεται.

Οι πτώσεις, ακατάπαυστες,

συναρμολογούν το παζλ της συνειδήσεως.

Κοχλάζει η αλήθεια…

Η αυταπάτη σου κλονίζεται,

δεν δύνασαι να αγνοήσεις, πια, τα πρώτα ενοχλητικά ανασαλέματα

-εκρήγνυσαι!

Τα χαρακτηριστικά του προσώπου σε διαπερνούν,

φρικιάς. Ω, μα βέβαια! Οποία ομοιότης!

Μύρισες πτωμαΐνη, γεύτηκες αίμα,

αντίκρισες τόσες και τόσες φορές στα μάτια

τον ίδιο σου τον θάνατο!..

Τώρα οι πληγές σου θα καούν σαν της Λερναίας Ύδρας.