Ως τα μεσάνυχτα

Έντεκα χτύποι, έντεκα βροντές

Μια ώρα πριν το σήμερα να γίνει χτες.

Δυο σκιές, μια μουσική και μια αλλόκοσμη βοή.

Κινούνται αργά με τον ρυθμό και το ρολόι μοιάζει βουβό.

Σταματούν οι δυο φιγούρες και στα μάτια τον κοιτά.

Αγναντεύει αμαρτίες, αδικήματα αισχρά

Αθώο αίμα κύλησε, για πάντα θα κυλά

Κι όσο βασιλεύει εκείνος, πρόθυμα θα το σκορπά.

Τα ξεχασμένα θύματα έπειτα έγιναν θρήνοι

Και ουρλιάζοντας ζητούν να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Τσιρίζουν στο μυαλό της, της ταράζουν την ψυχή

Ώσπου να καταλάβει πως δεν έχει επιλογή.

Έτσι τρέχει μακριά, για να ξεφύγει από τη μοίρα

Που ήθελε να εκδικηθεί για την κρυφή ερυθρή πλημμύρα

Γλιστράει το γοβάκι, σαν φτιαγμένο από γυαλί

Σπάει σε επτά αιχμές στο εικοστό πέμπτο σκαλί

Κι ο πρίγκιπας πλησιάζει, κατεβαίνει τα σκαλιά

Μα η Σταχτοπούτα έχει χαθεί, και την αναζητά.

Εκείνη αρπάζει μια αιχμή, μια από τις επτά

Κι όπως στέκεται πίσω του, τινάζεται μπροστά.

Πισώπλατα τον κάρφωσε δεκαεννιά φορές

Μόνο με την ελπίδα πως θα σωπάσουν οι φωνές.

Τώρα οι θανατωμένοι αθώοι ίσως να δικαιωθούν

Και ώσπου να ξεψυχήσει, μεσάνυχτα ηχούν.

Δώδεκα τώρα χτύποι, δώδεκα βροντές.

Τώρα το σήμερα έγινε εχθές.

Είναι και πάλι δούλα, θρύψαλα έγινε η αιχμή

Μα το αίμα από τα χέρια της δε λέει να ξεπλυθεί

Δώδεκα χτύποι, δώδεκα βροντές.

Τώρα το σήμερα έγινε εχθές.

Στην ερυθρή λίμνη γιορτάζει όσο ο ρυθμός είναι βραχνός

Γιατί ατάραχες είναι οι φωνές, κι ο πρίγκιπας νεκρός.