3 ταινίες τρόμου για να σπαταλήσεις το χρόνο σου· βαριά κατηγορία, θα εξηγήσω παρακάτω γιατί. Παρακολουθώντας κάποιες ταινίες, ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που θα θέλαμε να είναι, ως θεατές αποκομίζουμε συνήθως κάτι θετικό. Σε κάποιες άλλες ταινίες όχι και σε αυτές λοιπόν αναφέρομαι σε αυτό το άρθρο. Βεβαίως είναι ταινίες που έχω παρακολουθήσει το τελευταίο διάστημα και είναι οι πιο φρέσκες στο μυαλό μου για κριτική, οπότε αυτό δεν σημαίνει πως είναι οι χειρότερες που έχω δει ποτέ – αν και σπάνια πέφτω έξω με τις ταινίες που επιλέγω να δω, ώστε να πετύχω κάτι πάρα πολύ κακό.
Ξεκινώ με την πιο πρόσφατη ταινία που παρακολούθησα In the tall grass ή στα ελληνικά Στα ψηλά χορτάρια (2019). Τι θα κάνατε εάν ακούγατε ένα μικρό παιδί να φωνάζει «βοήθεια!»; Η Becky και ο Cal στο δρόμο τους προς το San Diego τυχαίνει να ακούσουν μια παιδική φωνή να ζητά βοήθεια μέσα από ένα αχανές χωράφι με χόρτα. Τα δυο αδέρφια ενώ αρχικά διστάζουν, τελικά αποφασίζουν να μπουν για να το ψάξουν. Σύντομα όμως θα καταλάβουν πως όχι μόνο έχουν χαθεί, αλλά και πως υπάρχει κάτι μέσα στα ψηλά χορτάρια, που τους παγιδεύει ακόμα πιο βαθιά σ’ αυτό το χαώδη λαβύρινθο. Η ταινία είναι μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Stephen King, το οποίο έγραψε σε συνεργασία με το γιο του Joe Hill και έχει εκδοθεί σε διάφορες μορφές από το 2012 και έπειτα, ενώ η βαθμολογία της στο IMDB είναι 5,4/10.
Το πρόβλημα για εμένα ξεκινά ήδη από την ηθοποιία του κεντρικού ζευγαριού πρωταγωνιστών, που θα χαρακτήριζα over the top και υπερβολικά δραματική από την αρχής έως το τέλος χωρίς κάποια μετάβαση ή κορύφωση. Το ίδιο συμβαίνει και με την ιστορία, η οποία, ενώ βάζει το κοινό κατευθείαν μες τη δράση και την αίσθηση του πανικού, καταλήγει περισσότερο flat και one note. Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που έλειπε ήταν η εμβάθυνση των χαρακτήρων και ως εκ τούτου η εξέλιξή τους. Παρέμειναν αρκετά μονοδιάστατοι, με ελλιπείς storylines και χωρίς ίχνος πιθανότητας συμπάθειας ή ταύτισης ανοικτές προς το κοινό. Ένα μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν το ανεξήγητο τέλος. Σε αυτό το σημείο να πω πως λατρεύω τις ταινίες που αφήνουν ανοιχτά τέλος ή το τέλος που πρέπει να ψάξεις λίγο παραπάνω για το κατανοήσεις πλήρως. Το In the tall grass μου έδωσε την αίσθηση του ανεκπλήρωτου, με την έννοια ότι η λύση που δόθηκε δεν είχε κάποιο βαθύτερο νόημα και πως η τελευταία σκηνή δεν είχε πραγματικά να δώσει κάτι, πέρα από το να ολοκληρώσει με έναν απλό, σχεδόν κοινό τρόπο την ταινία. Παρόλο που έγινε μια αρκετά καλή αρχή, από ένα σημείο κι έπειτα πέρναγε την εντύπωση στους θεατές πως οι παραγωγοί τα είχαν παρατήσει. Δυστυχώς δεν έχω διαβάσει τη νουβέλα για να κάνω σύγκριση μεταξύ των δύο, αλλά θεωρώ την προσπάθειά τους, αν και πολλά υποσχόμενη με ναυαγισμένο αποτέλεσμα, εν τέλει τίμια. Σεναριακά μου μετέφερε vibes από Triangle (2009) και Mother! (2017) – ταινίες που υπεραγαπώ – με ένα πολύ ενδιαφέρον soundtrack, ταιριαστό και στην αγωνιώδη περιπέτεια των χαρακτήρων, αλλά και με στοιχεία που παρέπεμπαν σε άλλες, αρχαίες μακρινές κουλτούρες.
Ένα παιδί, μια αήττητη αρρώστια και η θεραπεία. Η ταινία Eli (Εφιάλτης στην κλινική), που βγήκε στο τέλος του 2019 φτάνει τα 5,7/10 αστέρια στη βαθμολογία της στο IMDB. Ο μικρός Eli υποφέρει από μια σπάνια πάθηση η οποία του προκαλεί θανατηφόρους ερεθισμούς κάθε φορά που εκτίθεται στον έξω κόσμο. Οι γονείς του σε μια απόπειρά τους να γιατρευτεί ο γιος τους μια για πάντα, αποφασίζουν να επισκεφτούν μια διακεκριμένη γιατρό, που ειδικεύεται σε περιπτώσεις σαν τη δική του και να μείνουν για λίγες μέρες στην ιδιαίτερη, αλλά απομονωμένη κλινική της. Εκεί ο Eli ξεκινά τη θεραπεία, αλλά αντί να γίνεται καλύτερα γίνεται χειρότερα, ενώ βιώνει διάφορες φρικτές παραισθήσεις. Προσπαθώντας να αποκαλύψει την αλήθεια, θα βγουν στην επιφάνεια ανείπωτα μυστικά, ενώ η μία ανατροπή διαδέχεται την άλλη – χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει κάτι καλό για την ταινία.
Το Eli ήταν μια ταινία που σε γενικές γραμμές διασκέδασα. Η κλινική θύμιζε το σπίτι από το The Haunting of Hill House (2018) και όλο το τοπίο ήταν καλαίσθητο, ενώ τα παραδοσιακά πλέον jumpscares δεν έλειπαν από το πλάνο. Εκεί που έχανε λίγο ήταν το γεγονός ότι συνδύασε πολλά είδη τρόμου μαζί (ψυχολογικός τρόμος, υπερφυσικός, επιστημονικής φαντασίας) μαζί με το δράμα και το τέλος θα μπορούσε να προμηνύει τη συνέχεια μιας δεύτερης ταινίας. Κάποιοι μάλιστα υποστήριξαν πως η ταινία κόπηκε στο καλύτερο σημείο και πως θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει αρχικά από εκεί, όπου και έγινε πιο ενδιαφέρουσα και μοναδική· διότι σαν ταινία δεν εμπεριείχε κάτι μοναδικό ή κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί σε αυτό το είδος. Τέλος ερωτήματα συνεχίζουν να μένουν άλυτα, ενώ το αποτέλεσμα παραμένει μπερδεμένο. Και αυτή η ταινία ήταν πολλά υποσχόμενη, που δυστυχώς έμεινε στην υπόσχεση.
The Open House (2018). Ο έφηβος Logan γίνεται μάρτυρας του μοιραίου θανάτου του πατέρα του. Αυτός και η μητέρα του αποφασίζουν να μετακομίσουν στο σπίτι που τους παραχωρεί η θεία του, με σκοπό να κάνουν μια φρέσκια αρχή. Το σπίτι αυτό βρίσκεται σε μια δασική περιοχή και μια φορά την εβδομάδα μετατρέπεται σε open house, όπου πιθανοί ενοικιαστές μπορούν να το επισκεφτούν, να το εξερευνήσουν, ακόμη και να μείνουν εκεί για μια βραδιά. Ο Logan αισθάνεται άβολα στο νέο σπίτι από την πρώτη στιγμή και έχει το προαίσθημα πως κάτι κακό πρόκειται να συμβεί. Όταν οι επισκέπτες γίνονται ο ένας πιο περίεργος από τον άλλον, καταλαβαίνει πως είχε δίκιο.
Θεωρώ πολύ βαριά την κατηγορία «έχασα το χρόνο μου παρακολουθώντας την τάδε ταινία» γιατί η κάθε ταινία μας δίνει ερεθίσματα που θα χρειαστούν είτε στο κοντινό είτε στο μακρινό μέλλον. Επιπλέον μας κάνει να αισθανθούμε πράγματα και να ακολουθήσουμε μονοπάτια του μυαλού που δεν πιστεύαμε πως θα ακολουθήσουμε. Αλλά η συγκεκριμένη ταινία πραγματικά βρίσκεται στη λίστα ως προειδοποίηση για αποφυγή. Σκοράρει 3,2/10 στο IMDB, το οποίο προσωπικά δε με σταματά για να απολαύσω μια ταινία αν όντως πιστεύω – τελείως υποκειμενικά – πως το αξίζει, όπως τα The Wicker Man (Το μυστικό του σκιάχτρου, 2006, 3,7/10) ή Scary Movie 5 (2013, 3,5/10). Επομένως δεν ξεκίνησα να την παρακολουθώ με κάποια προκατάληψη, ίσα – ίσα περίμενα υπομονετικά μέχρι το τέλος για αυτή τη δικαίωση του θεατή, που ακόμα κι αν το ενδιάμεσο της ταινίας δεν ικανοποιεί πλήρως, το κάνει η τελική εξήγηση. Αυτή η δικαίωση λοιπόν δεν ήρθε ποτέ, διότι δεν ήρθε και καμία εξήγηση. Η ταινία ολοκληρώθηκε δίνοντας μας μηδενικές απαντήσεις, αφήνοντας συνεχώς υπονοούμενα και κενά που εν τέλει δεν είχαν κάποιο βαθύτερο νόημα, με εμάς τους θεατές να μείνουμε με ψευδείς υποσχέσεις για κάτι καλύτερο και τη μεγαλύτερη αίσθηση του ανολοκλήρωτου που θα μπορούσαμε να έχουμε ποτέ. Δεν υπερβάλλω, απλά δείτε τη! Ή… και όχι!
Tags: article , drama , Eli , IMDB , In the tall grass , Joe Hill , jumpscares , mother , Movies , Review , Scary Movie 5 , soundtrack , Stephen King , The Haunting of Hill House , The Open House , The Wicker Man , Triangle , weird , αλλόκοτο , άρθρο , Γιατρός , δράση , δρόμος , επισκέπτης , Επιστημονική Φαντασία , ηθοποιία , Ηθοποιοί , θάνατος , θεατής , θεραπεία , θρίλερ , Κινηματογράφος , κλινική , κριτική , μητέρα , μυστήριο , Παιδί , πανικός , παραισθήσεις , πατέρας , προκατάληψη , πρωταγωνιστής , σπίτι , ταινία , Ταινίες , ταινίες τρόμου , Τέλος , τρόμος , υπερφυσικός τρόμος , υπόσχεση , χαρακτήρες , χρόνος , χωράφι , ψυχολογία , ψυχολογικός τρόμος
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.