Καθρέφτη Καθρεφτάκι μου

«Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, έλα και πες μου τώρα,

Ποια είναι η ομορφότερη σε τούτη εδώ τη χώρα;»

Και το γυαλί τρεμάμενο της λέει την αλήθεια:

«Στο τέλος του παραμυθιού έρχονται τα επιμύθια…

Έτσι σου αποκαλύπτω πως τα δόλια σχέδιά σου

Να αναβαθμίσουν δε μπορούν τη λίγη ομορφιά σου…

Κι ακόμη ένα θα σου πω, πριν για καλά σωπάσω.

Αυτή που ολόψυχα μισείς, είναι κάπου στο δάσος.

Πικρή όσο κι αν είναι, η αλήθεια θα ακουστεί.

Εσύ είσαι σκληρόψυχη, και η Χιονάτη ζει…»

Στο υπόγειο του παλατιού κάτι έντονα μυρίζει

Σε ένα μήλο κατακόκκινο κατάρες ψιθυρίζει

Τον δρόμο για το δάσος πήρε την αυγή

Όλη τη μέρα βάδιζε, ώσπου να τη βρει.

«Μην αρνηθείς το δώρο μου», της είπε ευγενικά.

Τη μορφή της είχε αλλάξει με ξόρκια μαγικά.

Κι εκείνη, στη γριά όχι δεν τόλμησε να πει…

Μια δαγκωνιά μόνο έφαγε, μα ήταν αρκετή.

Ένιωσε στο λαρύγγι της μια άσβεστη φωτιά

Τη σάρκα της σαν να ‘σκιζαν ανεξημέρωτα σκυλιά

Το αίμα τελείως σταμάτησε να τρέχει ως τον λαιμό,

Μελάνιασε το δέρμα που κάποτε ήτανε λευκό.

Πρασίνισαν τα άκρα της σαν να ήταν νεκρικά

Και άσπρισαν τα μάτια που ήταν το πρωί γλαυκά.

Πληγές δεκάδες άνοιξαν σ’ όλο της το κορμί

Κι από τον πόνο σπάραζε πριν σωριαστεί στη γη…

Απ’ την ποδιά την έσυρε σ’ ένα μικρό γκρεμό

Και από εκεί την πέταξε δίχως δισταγμό.

Το πτώμα στριφογύρναγε πέφτοντας στο κενό

Να μένει πίσω φάνηκε ένα χέρι αχαμνό

Κι αίμα ως πάνω έφτασε με της σύγκρουσης τον κρότο

Όλο το δάσος έπνιξε το νεκρικό της χνώτο.

Ύστερα σφυρίζοντας γύρισε στο παλάτι

Μιας και ξεφορτώθηκε για πάντα τη Χιονάτη.

«Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, έλα και πες μου τώρα,

Ποια είναι η ομορφότερη σε τούτη εδώ τη χώρα;»

Και το γυαλί αναγκάζεται να σπάσει τη σιγή.

Χλωμό υποχωρεί και αποκρίνεται «Εσύ»