Ομολογώ πως η καραντίνα μου έκανε το καλό να διεγείρει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον μου για τη θέαση πραγματικά αξιόλογων ταινιών.
Επειδή ασχολούμαι όλη μου τη ζωή με τη Φιλοσοφία και τη Θεολογία, με ενδιαφέρει πάντοτε να ερευνώ της αξία του ανθρώπου ως Όντος, τι είναι αυτό που καθιστά τον άνθρωπο ένα ον με αυταξία, πώς και αν αυτή μπορεί να οριστεί. Συνεπώς, με ενδιαφέρει να παρακολουθώ ταινίες που πραγματεύονται αυτό το τόσο δύσκολο θέμα.
Θεωρώ τη “Θηλιά” (The Rope), μία από τις πιο τολμηρές ταινίες που έχω δει-και είναι βέβαιο, πως για την εποχή που προβλήθηκε, θα είχε προκαλέσει μία πρωτόγνωρη αίσθηση. Ο «μαιτρ του τρόμου» Άλφρεντ Χίτσκοκ, παραδίδει μία ταινία που προσπαθεί να αναλύσει το ερώτημα ποια κριτήρια καθιστούν μία ανθρώπινη ζωή ανώτερη από κάποια άλλη, αν αυτό μπορεί να υπάρξει, όπως και πόσο απέχει η θεωρία από την πράξη. Η ταινία είναι εμπνευσμένη από την πραγματική δολοφονία του δεκατετράχρονου Bobby Franks, το 1934, από δύο συμφοιτητές του.
Εμπλέκοντας τη νιτσεϊκή έννοια του Υπερανθρώπου, τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και το διαχρονικό βιβλίο του Έγκλημα και Τιμωρία, την καταπιεσμένη ομοφυλοφιλία, τη διερεύνηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής και του κάθε ανθρώπου, ο Χίτσκοκ παραδίδει ένα «θρίλερ δωματίου» με αποπνικτική ατμόσφαιρα.
Δύο φίλοι συνεργάζονται για να εκτελέσουν τον τέλειο φόνο, ισχυριζόμενοι σαν μοναδικό τους κίνητρο ότι θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερα όντα, με την έννοια που έδινε ο Νίτσε, μόνο και μόνο για να ζήσουν αυτή την εμπειρία. Έπειτα κρύβουν το πτώμα μέσα σε ένα μπαούλο και την ίδια κιόλας μέρα το χρησιμοποιούν ως τραπεζαρία στο δείπνο που διοργανώνουν. Στο γεύμα παρευρίσκονται ο πατέρας του θύματος, η αρραβωνιαστικιά του, ο πρώην φίλος της και ο καθηγητής των δύο δολοφόνων. Η αίσθηση της ηδονής ότι βρίσκεσαι κοντά στον κίνδυνο, ότι βρίσκεσαι σε ένα πάρτι με όλους τους κοντινούς ανθρώπους του ατόμου την οποία τη ζωή μόλις αφαίρεσες, δημιουργεί μία ατμόσφαιρα αγωνίας και σαδισμού.
Είναι ίσως η πρώτη φορά που ένας φόνος παρουσιάζει ως ιδεολογία, ως μία πράξη που απορρέει από την πεποίθηση πως υπάρχουν «ανώτερα» και «κατώτερα» όντα και, μάλιστα τα «ανώτερα» να έχουν δικαίωμα και στη ζωή των άλλων. Η ταινία διαπραγματεύεται το φιλοσοφικό αυτό ερώτημα, φτάνοντας στο τελικό σημείο, να παραδεχτεί τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου επειδή είναι απλά και μόνο ένα ον με Ύπαρξη, ανεξαρτήτως των άλλων χαρακτηριστικών του.
Πρωταγωνιστές ο James Stewart (θα μπορούσε να θεωρείται η αρσενική «μούσα» του Χίτσκοκ, πρωταγωνιστεί στις περισσότερες ταινίες του), ο John Dall, ο Farley Granger κα η Joan Chandler.
Θεωρώ τη «Θηλιά» μία ταινία-διάλεξη, μία πραγματεία επάνω στην αδιαπραγμάτευτη αξία της ανθρώπινης ζωής, μία εμβάθυνση στην έννοια του Υπερανθρώπου, μία φιλοσοφική διάλεξη για το νόημα της Ύπαρξης. Και τη θεωρώ εξαίρετο θρίλερ, επειδή έκανε αυτό που πρέπει να κάνει ένα θρίλερ: να δημιουργεί αγωνία δίχως να σε «μπουκώνει» με υπερβολική βία.
Tags: Bobby Franks , Cinema , Farley Granger , James Stewart , Joan Chandler , John Dall , movie , murder , rope , rope movie , the rope , The Weird Side Daily , thriller , Άλφρεντ Χίτσκοκ , Άνθρωπος , δολοφονία , Δολοφόνοι , δολοφόνος , η θηλιά , Ηθοποιοί , θρίλερ , Κινηματογράφος , μαιτρ του τρόμου , Μαρία Σκαμπαρδώνη , ον , ταινία , ύπαρξη , φιλοσοφία , Χίτσκοκ
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.