Θεσσαλονίκη, μια ερωτική πόλη, μια πόλη γεμάτη από ενέργεια που ξεχειλίζει και αναβλύζει ειδυλλιακές αλλά και συνάμα τρομακτικές αναμνήσεις, δημιουργώντας μια πόλη πλούσια σε αστικούς θρύλους και αλλόκοτα γεγονότα.
Η πόλη αυτή σε μαγεύει για κάποιον ανεξήγητο λόγο. Γεννημένη στη Θεσσαλονίκη έχω ζήσει από πρώτο χέρι τη μυστήρια αυτή ενέργεια. Αν μπορούσα να σας εξιστορήσω βιώματά μου και όσα έχω ακούσει από παλαιότερους κατοίκους της πόλης, δεν θα τελείωνε ποτέ αυτό το άρθρο. Θα λεγόταν “Το ατελείωτο αλλόκοτο της πόλης”. Σήμερα όμως θα εστιάσω σε ένα θέμα που πραγματικά μου προκαλούσε δέος από μικρή. Μια ιστορία που μου έλεγε η λατρεμένη μου γιαγιά κάθε φορά που περνούσαμε τα Σάββατα για βόλτα από εκείνο το μέρος.
Λίγο πιο πάνω από τη γειτονιά που γεννήθηκα και μεγάλωσα, βρίσκεται αυτό το παράξενο μέρος, το γνωστό ως “Οι κήποι του Πασά”. Κάθε φορά που περνούσα από το σημείο αυτό, ήταν σαν να μπαίνω σε μια άλλη εποχή, με ανάμεικτα συναισθήματα να με κατακλύζουν. Οι κήποι του Πασά δημιουργήθηκαν το 1904 και η έκτασή τους είναι περίπου 1.000 τ.μ. Δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία που να εξηγούν το λόγο που ονομάζονται έτσι. Η μόνη ιστορική εξήγηση της ύπαρξής τους είναι ότι κτίστηκαν για να κοσμήσουν το πίσω μέρος του Νοσοκομείου του Αγίου Δημητρίου, καθαρά δηλαδή για αισθητικούς λόγους. Ο τρόπος που είναι τοποθετημένα τα κτισμένα του σημεία, θυμίζουν μια “φανταστική” αρχιτεκτονική. Τραβάει τα βλέμματα σαν μαγνήτης, και εξάπτει τη φαντασία.
Καθώς προχωράς στο πάρκο αυτό, μπροστά σου εμφανίζεται μια αλλόκοτη στοά η οποία όμως είναι αδιέξοδη. Δεν υπάρχει άλλο πέρασμα από πουθενά. Περίεργα σύμβολα στους τοίχους, απεικονίσεις μορφών, όλα αυτά οδήγησαν στη δημιουργία του αστικού μύθου που λέει πως οι Κήποι λειτούργησαν ως τόπος συνάντησης των Οθωμανών τεκτόνων της Θεσσαλονίκης. Περνώντας από τη στοά, η γιαγιά μου έλεγε: “Ξέρεις, πιστεύεται ότι η στοά άνοιγε μια πύλη, και όποιος την περνούσε βρισκόταν σε όποια εποχή ήθελε. Βέβαια, κανένας από όσους μπήκαν στη στοά δεν ξαναγύρισε. Νεράιδες, δαιμόνια, όλα από αυτή την πύλη περνάνε”.
Βέβαια, σαν παιδί πίστεψα την ιστορία αυτή και κάθε φορά που πηγαίναμε στον κήπο ζητούσα να μάθω τι παραπάνω κρύβει αυτό το αρχιτεκτονικό θαύμα.
Κάναμε μια γρήγορη βόλτα γύρω από τη στοά και βρεθήκαμε μπροστά σε μια πολύ παράξενη πέτρα.
Τότε η γιαγιά μου μου είπε: “Χμ, εδώ είναι οι πέτρες της αστραπής. Φήμες λένε ότι ο κήπος του Πασά είναι το τελείωμα μιας μεγάλης κατακόμβης χτισμένης με πέτρα, την οποία έχει μαγέψει ένας δαίμονας της αστραπής με το χτύπημά του. Το σύμβολο αυτό, είναι το κλειδί της εισόδου στη διάσταση του δαίμονα”…
Τα Σάββατα ήταν τα αγαπημένα μου. Μετρούσα τις ημέρες περιμένοντας να έρθει το Σάββατο για να μάθω όλο και περισσότερα. Περπατούσαμε ώρες, βλέποντας κάθε σπιθαμή του μαγικού κήπου, ώσπου φτάσαμε μπροστά από ένα κτίσμα με πέτρες. Τότε η γιαγιά μου σκοτείνιασε, μου έπιασε το χέρι και μου είπε: “ Δεν θα μπεις ποτέ εδώ μέσα… Αποκρυφιστές επέλεξαν τους Κήπους του Πασά και τους διαμόρφωσαν με τέτοιο τρόπο ώστε να μην γίνονται αντιληπτοί από τον κόσμο και να μην καταλάβει κανένας πως πραγματοποιούσαν ανθρωποθυσίες. Οι πέτρες αυτές είναι καταραμένες…”. Φυσικά τρόμαξα, και ζήτησα από τη γιαγιά μου να φύγουμε. Προχωρώντας λίγο παρακάτω, περάσαμε από την οδό Μαύρης Πέτρας. Το δρομάκι αυτό συνδέεται άμεσα με τον κήπο. Βλέπετε, έχει δημιουργηθεί ένας θρύλος που θέλει το σημείο να οδηγεί σε αδιέξοδο στο ύψος των Κήπων, και κάθε τρεις μέρες στις δώδεκα το βράδυ να εμφανίζεται εκεί ένας χαμένος δρόμος που κανείς δεν ξέρει που οδηγεί. Εμφανίζεται από το πουθενά και κατόπιν χάνεται… Λέγεται επίσης πως το δρομάκι οδηγεί σε ένα μυστήριο ύψωμα που μπορεί κανείς να έχει μια απίστευτη θέα της πόλης. Όμως, αν κάποιος το διαβεί εν άγνοιά του, θα βρεθεί για πάντα παγιδευμένος σε τοπία που δεν γνωρίζει, δεν θα έχει τη δυνατότητα να επικοινωνήσει με κανέναν και έτσι θα χαθεί στο χρόνο… Το μόνο που μένει για να διαπιστώσει κανείς εάν κάτι τέτοιο ισχύει, είναι να βρίσκεται στους κήπους για 3 συνεχόμενες ημέρες στις 12:00 το βράδυ.
Τι χαρακτηρίζει άραγε ένα μύθο- θρύλο; Είναι η προκατάληψη; Είναι ο φόβος του άγνωστου; Είναι μια προσπάθεια να διατηρηθούν αξίες και παραδόσεις; Ή μήπως είναι αληθινές ιστορίες που για να αντέξει η ψυχή κάποιου να ακούσει ερμηνεύονται σαν Θρύλοι; Η γιαγιά μου έχει πει το εξής σοφό κατά την ταπεινή μου άποψη: “Τα παραμύθια παιδί μου είναι οι αλήθειες που φοβάται το μυαλό να δεχτεί, οι θρύλοι όμως είναι τα παραμύθια που φοβάται η καρδιά να δεχτεί… Κάθε ψέμα, υπάρχει μόνο γιατί υπάρχει μια μεγαλύτερη δυσβάσταχτη αλήθεια”…
Άραγε, μήπως οι θρύλοι υπάρχουν για να κάνουν απλησίαστη κάποια αλήθεια;
Tags: The Weird Side Daily , weird , άγνωστο , αλλόκοτο , απεικόνιση , Αποκρυφιστές , άρθρα , άρθρο , αστικοί θρύλοι , αστικοί μύθοι , Αστικός Θρύλος , αστικός μύθος , αστραπή , γειτονία , γιαγιά , δαίμονας , δαιμόνια , διάσταση , Δρακόσπιτο , δρόμος , εποχή , θαύμα , Θεσσαλονίκη , Θρύλοι , Θρύλος , ιστορία , κατακόμβη , καταραμένες , καταραμένο , κήπος , κόσμος , Λίνα Αθανασίου , μορφές , μορφή , μύθοι , μύθος , μυστήριο , νεράιδα , νεράιδες , νοσκομείο , Νοσοκομείο του Αγίου Δημητρίου , Οι κήποι του Πασά , Παιδί , παιδιά , Πασάς , περίεργο , πέτρα , πέτρες αστραπής , πόλη , πύλη , στοά , σύμβολα , σύμβολο , τέκτονας , τέκτονες , ύψωμα , Φόβος
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.