Ο θάνατος είναι απλά η αρχή.
Διαδοχή και Μεσοκαλόκαιρο.
Περίληψη της Διαδοχής:
Όταν η μυστικοπαθής γιαγιά της οικογένειας Graham πεθαίνει, η κόρη της Annie, ο σύζυγός της Steve και τα δυο παιδιά τους Peter και Charlie, πενθούν το χαμό της και προσπαθούν να έρθουν πιο κοντά μεταξύ τους. Δεν αργούν όμως να αρχίσουν να βιώνουν διάφορες έντονες, υπερφυσικές καταστάσεις και να ανακαλύπτουν παλιά, καλά κρυμμένα μυστικά, ενώ η γραμμή ανάμεσα σε ζωντανούς και νεκρούς φαίνεται να λεπταίνει όλο και περισσότερο.
Περίληψη του Μεσοκαλόκαιρου:
Ύστερα από το θάνατο της οικογένειας της, η Dani, κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό της, ενώ παράλληλα προσπαθεί να στραφεί προς το αγόρι της, Christian και να αφήσει πίσω της το τραυματικό αυτό γεγονός. Το ζευγάρι δέχεται την πρόταση ενός φίλου του Christian να παρευρεθούν μαζί με την υπόλοιπη παρέα στο φεστιβάλ Hårga μιας κλειστής σουηδικής κοινότητας με αρχέγονες ρίζες και παραδόσεις. Εκεί σύντομα τα πράγματα θα πάρουν μια μακάβρια τροπή και η Dani συνειδητοποιεί πως η τραγωδία την ακολουθεί.
Ο Ari Aster, νέος στον κύκλο των σκηνοθετών θρίλερ, συνδυάζει δράμα και τρόμο με έναν τρόπο που καθηλώνει και στήνει μια ατμόσφαιρα της αίσθησης φόβου και αγωνίας για την επικείμενη καταστροφή. Παρατηρούμε το ενδιαφέρον μοτίβο – ντόμινο: θάνατος γονιών, πένθος που ενώνει ανθρώπους που είχαν απομακρυνθεί με έναν τρόπο τοξικό που εν τέλει καταλήγει καταστροφικός, αναφορά σε ψυχολογικές διαταραχές που απέβησαν θανατηφόρες και ωμές “disturbing” σκηνές βίας που σοκάρουν, αηδιάζουν και προκαλούν δέος. Και στις δυο ταινίες, το ερωτικό στοιχείο, παρόλο που ενυπάρχει, δεν παίζει κανένα ουσιαστικό ρόλο, γιατί απλώς συνοδεύει σα φάντασμα τις ήδη συνθλιμμένες σχέσεις, οπότε γίνεται επικέντρωση στο εσωτερικό των προσώπων, στο «εγώ» του καθενός, σε μια εσωστρεφή εξέλιξη. Αυτή η εξέλιξη καταλήγει σε λύτρωση, όταν ο χαρακτήρας, ενώ περιτριγυρίζεται από κυριολεκτικά νεκρούς, βρίσκει τη «νέα οικογένεια», ένα νέο «βράχο» να στηριχθεί, ενώ ακολουθεί η εξύμνησή τους και μια νέα τάξη πραγμάτων, που δεν είναι απαραίτητα η καθολικά καλή, αλλά ευχαριστεί και ικανοποιεί τον εγωισμό του εναπομείναντα πρωταγωνιστή, ο οποίος παύει να νιώθει αυτό τον απέραντο πόνο που περνάει στο θεατή καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας και επιτέλους, ανακουφισμένος, χαμογελά.
Tags: Ari Aster , article , dark , death , disturbing , fantasy , Hereditary , Hereditary & Midsommar , horror , Midsommar , Movies , murder , mystery , scary , Spooky , weird , αλλόκοτο , ανατριχίλα , δολοφονία , θάνατος , θρίλερ , Κινηματογράφος , κριτική , μυστήριο , σκοτάδι , ταινία , Ταινίες , τρόμος , φαντασία , Φόβος , ψυχολογία
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.