Φώτα σβηστά

Όταν ήμουν μικρός έβλεπα συχνά έναν εφιάλτη. Ήμουν μόνος μου σε ένα σπίτι στην ερημιά και ξαφνικά έσβηναν τα φώτα. Μες στο σκοτάδι χτυπούσε η εξώπορτα. Εγώ τρομαγμένος έτρεχα και έμπαινα κάτω από το τραπέζι της κουζίνας. Από εκεί άκουγα την πόρτα να ανοίγει. Βήματα ακούγονταν μέσα στο σπίτι και με πλησίαζαν. Κρατούσα την αναπνοή μου σε σημείο που πίστευα ότι θα σκάσω. Ένιωθα την καρδιά μου να χτυπά δυνατά στο στήθος μου και πίστευα ότι ακουγόταν εκεί έξω στον άνθρωπο που περπατούσε. Έβλεπα τα παπούτσια του, δύο μαύρες μπότες να μπαίνουν στην κουζίνα. Έβλεπα να πλησιάζει το τραπέζι. Τα πόδια σταματούσαν μπροστά μου. Εγώ κρατούσα το στόμα μου με τα χέρια μου να μην ουρλιάξω. Ένα χέρι σήκωνε το τραπεζομάντιλο και ο άγνωστος έσκυβε να δει από κάτω.

Στο σημείο αυτό πάντα ξυπνούσα. Άλλες φορές φώναζα και έκλαιγα, άλλες δεν μπορούσα να πάρω ανάσα κι άλλες τα είχα κάνει επάνω μου. Χρειάστηκα πολλές συνεδρίες για αρκετά χρόνια με ψυχολόγο για να ξεπεράσω τον συγκεκριμένο εφιάλτη. Θα έλεγα πως τελείωσα με αυτόν εκεί κάπου στην εφηβεία. Πιστεύω βοήθησαν και τα όνειρα με κορίτσια που σε κατακλύζουν εκείνη την εποχή.

Τώρα πλέον έχω μεγαλώσει. Είμαι παντρεμένος κι έχω μια κόρη. Όλα κυλάνε κανονικά. Δουλεύω νυχτοφύλακας όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται. Βλέπετε, οι εφιάλτες σταματάνε πολύ εύκολα όταν σε χαστουκίζει η πραγματικότητα. Είχα ένα παιδί, η γυναίκα μου ήταν σε άδεια μετά τον τοκετό και μέναμε στο ενοίκιο. Θα αφήνατε ποτέ έναν παιδικό εφιάλτη να σας στερήσει έναν μισθό σε αυτή την κατάσταση; Ούτε κατά διάνοια!

Τον τελευταίο καιρό δούλευα σε ένα φυτώριο. Εύκολη δουλειά. Δεν πιστεύω ότι είναι πολλοί οι κλέφτες και οι διαρρήκτες που θα έβαζαν στόχο ορχιδέες και γεράνια. Ήμουν εκεί κυρίως για τον εξοπλισμό, τα φορτηγά μεταφοράς και τα εργαλεία. Το φυτώριο ήταν κοντά στο δασαρχείο κάτω από την Πάρνηθα και ήταν ένα από τα μεγαλύτερα στην Αττική. Έμοιαζε με στρατόπεδο από έξω. Είχαμε μια συνεργασία με το υπουργείο γεωργίας και είχαμε σπόρους από όλα τα δάση της χώρας. Σε περίπτωση αναδάσωσης το φυτώριο που δούλευα ήταν αυτό που έστελνε τα δενδρύλλια. Σας τα λέω όλα αυτά για να καταλάβετε γιατί χρειάζεται κάποιος να προσέχει το μέρος.

Δέχτηκα να πάω για δύο λόγους. Ο ένας ήταν τα περισσότερα χρήματα. Κανείς δεν δεχόταν να πάει εκεί. Ο χειμώνας πλησίαζε και σκέφτονταν πως τα χιόνια θα ήταν μεγάλο πρόβλημα για την δουλειά τους. Ο δεύτερος ήταν οι προοπτικές μονιμότητας. Ο ιδιοκτήτης του φυτωρίου μου ξεκαθάρισε πως αν πάνε όλα καλά θα ζητήσει από την εταιρία που δουλεύω να με κρατήσει μόνιμα κι αν εκείνοι αρνηθούν θα μπορούσα να παραιτηθώ από εκείνους και να με προσλάβει απευθείας εκείνος με μεγαλύτερο μισθό. Μόνιμος σε ένα τέτοιο μέρος με μεγαλύτερο μισθό; Πείτε μου απλά πού υπογράφω!

Έτσι λοιπόν είχα γίνει ο πιο τυπικός νυχτοφύλακας στον κόσμο! Κάθε μέρα στην ώρα μου. Ανά μία ώρα επιτήρηση με το αυτοκίνητο της υπηρεσίας σε όλα τα στρέμματα, αναφορές αναλυτικές και γενικά πάλευα να αποδείξω πως είναι η θέση μου και μου ανήκει.

image reference

Για δύο χρόνια δούλευα έτσι μέχρι και χθες το βράδυ. Ήταν η πρώτη φορά που αμέλησα τα καθήκοντα μου. Κι όταν σας εξηγήσω είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβετε. Η ώρα πλησίαζε δύο το ξημέρωμα. Είχα πάρει το αυτοκίνητο και έκανα μια περίπολο σε όλη την έκταση. Σε ένα σημείο που συνόρευε με το δασαρχείο αντιλήφθηκα κίνηση. Έριξα εκεί τον προβολέα. Είχα συνηθίσει να βλέπω ελάφια τα βράδια. Ήταν υπέροχο θέαμα. Όμως η σκιά που χανόταν μέσα στα δέντρα δεν ήταν ελάφι. Κανονικά θα έπρεπε να το αφήσω να φύγει. Ήταν στην δικαιοδοσία του δασαρχείου, εκείνοι λογικά είχαν δικούς τους φύλακες και στην τελική μπορούσε να είναι όντως ελάφι. Όπως σας είπα ήδη, αμέλησα τα καθήκοντα μου. Έσβησα τη μηχανή και κατέβηκα από το αυτοκίνητο. Πήρα μαζί μου τον προβολέα και τον ασύρματο. Εδώ να σημειώσω πως ο ασύρματος είναι το πιο άχρηστο πράγμα που μπορούσα και πάρω. Δεν είχε νόημα αν δεν υπήρχε δεύτερος να μιλήσεις μαζί του, σωστά; Απλά ήταν μέρος του εξοπλισμού και είχα συνηθίσει να τον κουβαλάω.

Πέρασα από τη δική μου πλευρά σε αυτή του δασαρχείου. Έριξα το φως μέσα στα δέντρα. Στο βάθος διέκρινα ακόμα μια κίνηση. Φώναξα, αλλά δεν πήρα απάντηση. Ακολούθησα το μονοπάτι προς εκείνο το σημείο. Εκατό μέτρα πιο κάτω βρέθηκα μπροστά σε ένα φυλάκιο του δασαρχείου. Είδα την πόρτα να κλείνει. Σε αυτό το σημείο έκανα το μόνο σωστό πράγμα που έκανα όλο το βράδυ. Κάλεσα την αστυνομία, τους εξήγησα την κατάσταση και ζήτησα να έρθει κάποιος στο σημείο. Μου είπαν πως θα διαβιβάσουν το αίτημα μου στο αρμόδιο τμήμα και θα έρθουν να με βρουν.

Σε αυτό το σημείο θα μπορούσα να μείνω εκεί με σβηστό τον φακό μου και να περιμένω να έρθει είτε κάποια βοήθεια, είτε να δω αν θα βγει κάποιος από το φυλάκιο. Όμως δεν σκεφτόμουν. Ήμουν σαν αυτούς τους τύπους που βλέπει κανείς στις ταινίες τρόμου και λέει από μέσα του, καλά τώρα πώς του ήρθε να κατέβει μόνος του στο υπόγειο;Εγώ λοιπόν μπήκα στο φυλάκιο. Κοίταξα από τα παράθυρα. Τα φώτα ήταν σβηστά. Μετά πήγα στην πόρτα. Χτύπησα. Δεν ξέρω γιατί αλλά ήλπιζα να μου απαντήσει κάποιος. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Προχωρούσα σταθερά και με τον φακό στο χέρι. Δεν μιλούσα. Το φυλάκιο ήταν χωρισμένο σε δύο δωμάτια. Το μπροστινό ήταν σαν χώρος ξεκούρασης. Άνοιξα προσεχτικά την πόρτα και μπήκα στον επόμενο χώρο. Εκεί ήταν η κουζίνα. Όταν μπήκα μέσα και στάθηκα μπροστά στο τραπέζι, με έπιασε τρόμος. Ήμουν στο μέρος που έβλεπα μικρός στον εφιάλτη μου. Κοίταξα προς τα κάτω. Φορούσα τις μπότες που έβλεπα κάτω από το τραπέζι να πλησιάζουν. Όμως αν εγώ ήμουν εκεί, ποιος ήταν κάτω από το τραπέζι; Κράτησα την αναπνοή μου. Προσπαθούσα να αφουγκραστώ το παραμικρό, κάτι που να προδίδει την παρουσία κάποιου εκεί κάτω. Υποτίθεται πως έπρεπε να ακούω το χτυποκάρδι. Ήταν τόσο δυνατό στο όνειρο. Έβαλα το χέρι μου στο τραπεζομάντιλο, το τράβηξα, έσκυψα και κοίταξα.

Κοντεύει να ξημερώσει τώρα έξω. Πήρα πίσω την αστυνομία και ακύρωσα το αίτημα για βοήθεια. Γύρισα πίσω στο πόστο μου και γράφω αυτές τις λέξεις. Δεν ζητάω να κατανοήσετε τις πράξεις μου. Ζητάω μόνο να πείτε στη γυναίκα μου και στο παιδί μου, που τώρα άρχισε να λέει μπαμπά πως τους αγάπησα με όλη μου την ψυχή. Ο δαίμονας που με κυνηγούσε από μικρό παιδί είναι νεκρός. Το παιδί που ήταν κάτω από το τραπέζι το σκότωσα με τα ίδια μου τα χέρια. Έκλαιγε, μα αν κοιτούσες τα μάτια του ήξερες. Προσπαθούσε να με ξεγελάσει, να του χαρίσω τη ζωή. Ίσως όμως κι εγώ να ήμουν ο δικός του δαίμονας. Ίσως για αυτό τρόμαξε τόσο. Για αυτό και πήρα φεύγοντας από το καταφύγιο την καραμπίνα που έχω δίπλα μου τόση ώρα. Για να βεβαιωθώ πως δεν θα ξαναγυρίσει κανείς από τους δυο μας. Πρέπει να κλείσει αυτός ο κύκλος. Αντίο.

Main picture reference

Tags: dark , death , fantasy , Flash-fiction , horror , murder , mystery , scary , security , story , weird , αλλόκοτο , ανατριχίλα , βάρδια , βιβλίο , διήγημα , ελάφι , εφιάλτης , θάνατος , θρίλερ , μυστήριο , νύχτα , Παιδί , σβηστά , σκοτάδι , τρόμος , φαντασία , Φόβος , φώτα , χειμώνας , ψυχολογία