Βερολίνο 1945. 52 λεπτά μετά τα μεσάνυκτα.
Το μόνο που θυμίζει άνοιξη, μία ελπιδοφόρα ευωδία ολάνθιστων λουλουδιών έξω από την αυτοσχέδια σκηνή μας που λειτουργεί ως ιατρείο. Μόλις ξεψύχησαν μπροστά στα μάτια μου δύο άνθρωποι, και κάμποσοι ακόμη είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν στο ταξίδι προς το άγνωστο, που – τι ειρωνεία! – μοιάζει τούτη τη στιγμή λυτρωτικό. Ίσως, ύστερα, το θανατερό χέρι της μοίρας αγγίξει και τη δική μου καρδιά. Είθε, λοιπόν, οι λέξεις της σύντομης εξομολόγησής μου να θεμελιώσουν τη σχεδία, πάνω στην οποία οι μέλλουσες γενιές θα ατενίσουν τον κόσμο με τα μάτια του ανθρωπισμού.
«Ζούμε» έξι χρόνια κόλασης… Γιατί;
Tags: dark , death , Flash-fiction , ανατριχίλα , Άνθρωπος , Β' Παγκόσμιος , Βερολίνο , βρίκη , γενιές , ειρωνία , εξομολόγηση , ζωή , θάνατος , θεός , καρδιά , Μάνος Πλατιάς , μοναξιά , νοσοκομείο , νύχτα , πόλεμος , σκοτάδι , Φόβος , ψυχολογία
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.