Για χρόνια ήταν παγιδευμένη σε εκείνο το φωτεινό δωμάτιο. Είχε περάσει τόσος καιρός που δεν μπορούσε να θυμηθεί αν είχε γεννηθεί εκεί ή απλά την είχαν μεταφέρει κάποια στιγμή της ζωής της. Κάθε πρωινό, μόλις οι πρώτες αχτίδες του ήλιου γλιστρούσαν κάτω από τις κουρτίνες τίναζε το κεφάλι της κι απελπισμένα πάσχιζε να διακρίνει ένα κομμάτι του γαλανού ουρανού.
Οι περαστικοί συνήθιζαν να σταματούν κάτω από το παραθύρι της. Μαγεμένοι άκουγαν την απαλή φωνή που έβγαινε από το λαρύγγι της μισοκλείνοντας τα μάτια τους από ηδονή. Μερικές φορές έρχονταν και στο δωμάτιο για να θαυμάσουν τη μοναδική χροιά της που ζέσταινε την καρδιά τους.
Ίσως νόμιζαν ότι τραγούδαγε για τον έρωτα ή την ζωηρή φύση. Εκείνη όμως κραύγαζε για να την ελευθερώσουν. Ήταν σκληρό να είναι καρδερίνα.
Tags: fantasy , Flash-fiction , weird , αλλόκοτο , Τραγούδι , φωνή
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.