Ιστορικά υπάρχουν καταγεγραμμένες αμέτρητες περιπτώσεις όπου άνθρωποι οδηγήθηκαν στην κατανάλωση άλλων ομοειδών τους. Αυτή μπορεί να ήταν μια επιλογή ανάγκης, ως ο μοναδικός τρόπος επιβίωσης, όπως στη διάσημη περίπτωση της ομάδα του ράγκμπι όπου το αεροπλάνο στο οποίο επέβαιναν συντρίφθηκε στις Άλπεις αφήνοντας τους επιζώντες χωρίς προμήθειες για αρκετές εβδομάδες, είτε μια απόλυτα συνειδητή απόφαση. Στη δεύτερη περίπτωση, θα συναντήσει κανείς από τις περιπτώσεις των ιθαγενών σε αχανή και δυσπρόσιτα δάση του κόσμου όπου ο κανιβαλισμός ήταν ένας τρόπος να διατηρήσουν την ζωντανή ψυχή του αποθανόντα έως την «ιατρικά τεκμηριωμένη» κατανάλωση ανθρώπινης σάρκας κατά τη περίοδο του Μεσαίωνα, που στηριζόταν στην ιδέα πως τρώγοντας μέρος του σώματος αντίστοιχο με αυτό που υπήρχε πρόβλημα, ο ασθενής θα γιατρευόταν (αν δηλαδή κάποιος είχε ημικρανίες θα κατανάλωνε τμήμα κρανίου ή εγκεφάλου από κάποιον άλλο άνθρωπο). Η γνωστή περίπτωση του Sawney Bean όμως δεν αντικατοπτρίζει ούτε θρησκευτικές ούτε ιατρικές πεποιθήσεις. Η οικογένεια Sawney αντιπροσωπεύει την πιο μακάβρια και ίσως χειρότερη πτυχή του κανιβαλισμού.
Σύμφωνα με την σκωτσέζικη ιστορία, ο Alexander «Sawney» Bean, γιός ενός κατασκευαστή χαντακιών, όταν λόγω της ανικανότητάς του απέτυχε να διατηρήσει την οικογενειακή επιχείρηση, αποφάσισε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια μαζί με τη γυναίκα του Agnes Douglas, η οποία είχε προηγουμένως κατηγορηθεί πως ήταν μάγισσα. Έτσι, έπειτα από μια σύντομη περιπλάνηση, η νέα τους κατοικία έγινε μια παραθαλάσσια σπηλιά κοντά στο Ballantrae, στην περιοχή της Ayrshire της Σκωτίας. Για εικοσιπέντε χρόνια, ο Sawney Bean εκπλήρωσε το καθήκον του απέναντι στο ανθρώπινο είδος και συνεισέφερε στον κόσμο ως πατέρας δεκατεσσάρων παιδιών. Αυτή η μεγάλη απομονωμένη στη σπηλιά οικογένεια μεγάλωσε ακόμα περισσότερο έπειτα από διαρκείς ενδογαμίες τόσο μεταξύ αδελφιών όσο και γονιών-παιδιών. Στα εικοσιπέντε χρόνια παρουσίας τους στο Ballantrae, η οικογένεια Bean αριθμούσε τα σαράντα οκτώ μέλη!
Αν αναλογιστεί κανείς τις συνθήκες ζωής τον 16ο αιώνα στην Αγγλία, γρήγορα θα κατέληγε στο συμπέρασμα πως ήταν αδύνατο να μπορεί ένας άντρας να συντηρεί μια οικογένεια 48 ατόμων. Θα χρειάζονταν τεράστιες εκτάσεις γης, πολλά οικόσιτα ζώα και υπερβολική κούραση για να υπάρχει κάθε μέρα αρκετό φαγητό στο τραπέζι για όλους. Ο Sawney Bean όμως, σαν σωστός οικογενειάρχης, είχε προνοήσει για τα πάντα και δεν άφησε ποτέ την αξιαγάπητη οικογένειά του πεινασμένη. Αντίθετα, τους παρείχε πρώτης τάξης φαγητό αυξάνοντας όχι μόνο τις δυνατότητες επιβίωσης αλλά και το σωματικό τους σθένος. Αυτά τα εικοσιπέντε χρόνια που έζησε η δεμένη οικογένεια στη σπηλιά, πάνω από 1000 άτομα αποτέλεσαν το κυρίως πιάτο τους.
Τα πρώτα γεύματα ήταν ταξιδιώτες που έκαναν εν αγνοία τους το λάθος να περάσουν κοντά από τη σπηλιά. Ο Sawney Bean, ξεκίνησε την καριέρα του σκοτώνοντας και ληστεύοντάς τους. Αρκετά ευφυής, γνώριζε πως το να σπαταλάει τα χρήματα των ταξιδιωτών του για τροφή, γρήγορα θα τον στοχοποιούσε και σύντομα θα είχε την ίδια μοίρα με τα θύματά του. Αντιμέτωπος με την πείνα και το φόβο, τελικά συνειδητοποίησε πως η λύση ήταν τόσο καιρό μπροστά στα μάτια του. Κάπως έτσι, ξεκίνησαν οικογενειακώς να διαμελίζουν και να ψήνουν τους άτυχους ταξιδιώτες. Καθώς η οικογένεια αυξανόταν εκθετικά και ένα πτώμα δεν αρκούσε για όλους, πλέον δεν περίμεναν κάποιον να περάσει κοντά στη σπηλιά για να τον σκοτώσουν αλλά έβγαιναν οι ίδιοι για κυνήγι, αναζητώντας τα υποψήφια για κατανάλωση και όχι ληστεία θύματα.
Οι εξαφανίσεις είχαν γίνει αισθητές στην τοπική κοινότητα. Φαίνεται μάλιστα πως η οικογένεια, περνώντας πλέον στην υπερκατανάλωση, πετούσε διαμελισμένα κορμιά που δεν θα έτρωγαν στη θάλασσα. Αυτά έπειτα ξεβράζονταν στις ακτές και περίμεναν τους χωρικούς να τα ανακαλύψουν. Ο τρόμος δεν άργησε να σκορπίσει. Οι κάτοικοι άρχισαν να κατηγορούν ο ένας τον άλλο, να υποστηρίζουν πως υπαίτιοι ήταν αιμοσταγείς ληστές, κάτι όχι πολύ μακριά από την πραγματικότητα, ή ακόμα, διαβολικά τέρατα που ζούσαν στο δάσος. Πολλοί εγκατέλειψαν τις κατοικίες τους φοβούμενοι πως θα ήταν τα επόμενα θύματα. Και ενώ η λίστα των αγνοουμένων αυξανόταν ραγδαία, η πολυαγαπημένη οικογένεια συνέχιζε ακάθεκτη το κυνήγι, απολαμβάνοντας τις ανέσεις της καλά καμουφλαρισμένης σπηλιάς.
Δυστυχώς γι αυτούς και ευτυχώς για τους υπόλοιπους κάτοικους, αυτή η ειδυλλιακή ζωή δεν κράτησε για πάντα. Το 1430, ένα ακόμα βράδυ όπου τα τέκνα του Sawney Bean είχαν ξεχυθεί στο δάσος πεινασμένα κυριολεκτικά για ανθρώπινη σάρκα, βρήκαν αυτό ακριβώς που έψαχναν. Ένα ζευγάρι διέσχιζε το δάσος καβάλα στα άλογά τους. Οι Bean, αρπάζοντας την ευκαιρία επιτέθηκαν στο ζευγάρι. Με ευκολία έριξαν τη γυναίκα από το άλογο και άρχισαν να την καταβροχθίζουν στη μέση του δρόμου ενώ δίπλα της, ο σύζυγός της πάλευε για τη ζωή του. Φέροντας σπαθιά και όντας άρτια εκπαιδευμένος κατάφερε να πολεμήσει τους πεινασμένους συγγενείς αρκετά ώστε να καταφθάσει βοήθεια από μια άλλη ομάδα ταξιδιωτών που έτυχε να βρίσκονται κοντά και να τον ακούσουν. Όταν οι Bean συνειδητοποίησαν πως δεν μπορούσαν να κατατροπώσουν ολόκληρη την ομάδα, τράπηκαν σε φυγή σκορπίζοντας στο δάσος.
Ο χήρος πλέον άντρας, δεν εφησυχάστηκε με το γεγονός πως κατάφερε να γλιτώσει από εκείνο τον αιμοδιψή όχλο. Αντίθετα, ταξίδεψε ως τη Γλασκώβη όπου απευθύνθηκε στον κύριο ανακριτή του βασιλιά James I. Εκείνος με τη σειρά του μετέφερε αυτή την ανησυχητική ιστορία στο βασιλιά. Εξοργισμένος και αναστατωμένος, ο βασιλιάς όχι μόνο έστειλε μια ομάδα 400 αντρών να εντοπίσουν τους υπαίτιους και να τους φέρουν ενώπιον της δικαιοσύνης, αλλά επικεφαλής ήταν ο ίδιος. Στο κυνήγι τους ακολούθησαν και οι κάτοικοι της περιοχής που είχαν αρχίσει μόλις να συνειδητοποιούν ποιος κρυβόταν πίσω από τις δεκάδες εξαφανίσεις και τα διαμελισμένα πτώματα που ξεβράζονταν.
Τα λαγωνικά δεν δυσκολεύτηκαν να εντοπίσουν την μυρουδιά της σαπισμένης σάρκας. Οδήγησαν τους άντρες του βασιλιά κατευθείαν στη σπηλιά, το προπύργιο των φρικαλεοτήτων των τελευταίων εικοσιπέντε χρόνων. Εκεί, μέσα στην οικία των Bean βρήκαν διαμελισμένα μέλη να κρέμονται από την οροφή της σπηλιάς για να ξηραθούν με το νερό της θάλασσας, τοιχώματα διακοσμημέναμε τα ρούχα και τα αντικείμενα των νεκρών και φυσικά σωρούς από κόκαλα. Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ, οι άντρες κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν όλη την οικογένεια του Sawney Bean, που παραδόθηκε χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση.
Η οικογένεια Bean εγκατέλειψε οριστικά τη σπηλιά και μεταφέρθηκε στο Εδιμβούργο. Τα εγκλήματά τους ήταν τόσο αποτρόπαια που η ενοχή τους ήταν προφανής. Κανείς δεν εναντιώθηκε στο γεγονός πως η καταδίκη τους σε θάνατο δεν ήταν το αποτέλεσμα κάποιας πολύωρης και σκληρής δίκης. Για την ακρίβεια, δεν πραγματοποιήθηκε καν δίκη.
Το τέλος των Bean ήταν παραδειγματικό. Οι κάτοικοι ήθελαν να αποδοθεί η δικαιοσύνη με τον πιο σκληρό τρόπο. Τα αρσενικά μέλη της οικογένειας ακρωτηριάστηκαν τα άκρα και αφέθηκαν να αιμορραγήσουν μέχρι θανάτου ενώ οι γυναίκες και τα παιδιά υποχρεώθηκαν να παρακολουθήσουν πριν καούν ζωντανοί. Κανένα μέλος δεν έδειξε την παραμικρή μεταμέλεια για ό,τι είχε κάνει αλλά ούτε και φόβο. Δέχτηκαν την καταδίκη τους με ψυχρή ηρεμία.
Υπάρχουν αρκετοί σήμερα που υποστηρίζουν πως όλη αυτή η ιστορία δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας ακόμα μύθος. Είναι σαφής η έλλειψη τεκμηριωμένων ιστορικών στοιχείων και αναφορών όπου να εμφανίζονται οι τόσο μεγάλοι αριθμοί αγνοουμένων. Παράλληλα, μόνο η ανάμιξη του βασιλιά επιτρέπει μια σχετική τοποθέτηση στο χρόνο. Ωστόσο, μύθος ή πραγματικότητα, υποτιθέμενη σπηλιά που έλαβαν χώρα όλες εκείνες οι μακάβριες πρακτικές δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας αλλά υπάρχει σε ένα σχετικά δύσβατο σημείο και μπορεί κανείς να την επισκεφτεί. Και η φρικιαστική ιστορία του Sawney Bean συνεχίζει μέχρι σήμερα να διαδίδεται από στόμα σε στόμα…
Tags: article , Ballantrae , dark , horror , James I , monster , murder , Sawney Bean , scary , Spooky , weird , Αγγλία , αλλόκοτο , Άλπεις , ανατριχίλα , απομόνωση , βασιλιάς , Γλασκώβη , δολοφονία , Εδιμβούργο , θάνατος , θύμα , ιστορία , κανιβαλισμός , κανίβαλοι , μεσαίωνας , μοίρα , οικογένεια , πτώμα , Σκωτία , Σπηλιά , ταξιδιώτες , τρόμος , Φόβος , ψυχολογία
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.