Ίσως δεν το γνωρίζουν πολλοί, όμως τα σπήλαια της Ελλάδας είναι χιλιάδες. Από αυτά, μόνο ελάχιστα είναι γνωστά και ακόμα λιγότερα αυτά που είναι ανοιχτά στο κοινό. Κι όμως, ίσως η χώρα μας να είναι αυτή με τα περισσότερα σπήλαια στον κόσμο! Κάθε μια από τις σπηλιές, τα λαγούμια και τις στοές έχει τη δική της ιστορία να διηγηθεί. Τους δικούς της θρύλους, που χάνονται στα βάθη των χρόνων και μόνο λίγα στόματα τόλμησαν να ψιθυρίσουν…
Ιστορίες από υπόγειες κρύπτες:
Ένας απ’ αυτούς είναι ο Χ. Καλογράνης, που μας διηγείται τα παρακάτω γεγονότα… Πριν από χρόνια, στο Μενίδι (στην τοποθεσία Δραγουμάνο) υπήρχε ένα παλιό λατομείο, απ΄ όπου έβγαζαν ένα μαλακό πέτρωμα, που το χρησιμοποιούσαν για καθαριστικό. Γύρω στο 1900 μπήκαν στο λατομείο κάποιοι κάτοικοι της περιοχής για να βρουν αυτό το πηλοσάπουνο. Δεν ήταν γραφτό να ξαναβγούν. Η είσοδος κατέρρευσε όσο βρίσκονταν μέσα, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούν. Ο θάνατος τους ήταν τραγικός. Όταν μαθεύτηκε το γεγονός, κανένας δεν τόλμησε να ξαναπλησιάσει το καταραμένο λατομείο. Πέρασαν χρόνια και το επεισόδιο έγινε θρύλος. Κάποιοι λέγανε μάλιστα ότι ακούγονταν φριχτές κραυγές μες απ’ τη σπηλιά, από τους άμοιρους που στοίχειωσαν στα σκοτάδια της.
Ξανά στο Μενίδι, (στο δρόμο που οδηγεί από το Μενίδι στην Κηφισιά) υπάρχει σ’ ένα σπήλαιο μια εκκλησία που τη λένε Παναγία Χελιδονού. Η εκκλησία χτίστηκε το 16ο αι. και υπάρχουν δυο παραδόσεις για το πώς πήρε το όνομά της: η μια μας λέει ότι κατά την τουρκοκρατία μόναζαν εκεί κάποιες καλόγριες. Ο πασάς του Μενιδίου όμως θέλησε να καταστρέψει το μοναστήρι και να τις ατιμάσει. Για να αποφύγουν τη φρικτή μοίρα, οι γυναίκες ικέτεψαν την Μεγαλόχαρη να τις σώσει και εκείνη τις μεταμόρφωσε σε χελιδόνια.
Είναι πασίγνωστοι ήδη από τα αρχαία χρόνια οι μύθοι που θέλουν ανθρώπους να μεταμορφώθηκαν σε ζώα / φυτά προκειμένου να αποφύγουν κάποιο κακό. Το ειδυλλιακό τοπίο όμως στο οποίο βρίσκεται η εκκλησία έδωσε τροφή και για άλλες παραδόσεις, αυτή τη φορά σχετιζόμενες με νεράιδες και νύμφες. Πιο συγκεκριμένα, μια παλιά ιστορία μας λέει ότι τάχα ένας ιερέας κατάφερε και έπιασε με ξόρκια τις νεράιδες και τις φυλάκισε στην εκκλησία (αξίζει να θυμίσουμε ότι στα αρχαία χρόνια γινόταν εκεί λατρεία της Άρτεμης και του Πάνα. Με την καθιέρωση της νέας θρησκείας οι προηγούμενοι θεοί δαιμονοποιήθηκαν και μετονομάστηκαν σε νεράιδες και ξωτικά, που – οπωσδήποτε – ήταν διαβολικά όντα που έπρεπε να αντιμετωπιστούν καταλλήλως). Μια μαυροφορεμένη γυναίκα όμως θέλησε να τα ελευθερώσει. Τα μάζεψε λοιπόν μες στο πέπλο της και, όταν τα ελευθέρωσε, απέκτησαν μορφή χελιδονιού.
Εκτός από την Παναγία τη Χελιδονού, υπάρχει και η σπηλιά της Παναγίας της Αρκουδιώτισσας στην Κρήτη. Βρίσκεται στο όρος Ακρωτήρι Κυδωνίας και οφείλει το όνομα της σε έναν πανύψηλο σταλακτίτη που μοιάζει με αρκούδα. Η «αρκούδα» έχει στο κεφάλι έναν τριγωνικό σχηματισμό, για τον οποίο λέγεται πως δυο συγκεκριμένες ημερομηνίες το χρόνο (11 Σεπτέμβρη και 11 Φλεβάρη) βγάζει ένα παράξενο μπλε φως.
Στην Κρήτη πάλι, για το σπηλαιοβάραθρο του Τζανή, λέγεται ότι μέσα χάθηκε ένα παλικάρι, που έπαιζε εξαιρετική λύρα. Ο θρύλος λέει ότι τον απήγαγαν τα στοιχειά του σπηλαίου, προκειμένου να συνοδεύει τους χορούς τους με την καταπληκτική λύρα του. Οι παλιοί λέγανε ότι μπορούσαν να ακούσουν τη δεξιοτεχνία του άτυχου λυράρη, όπως και τον χορό των νεράιδων. Πολλοί μάλιστα συναθροίζονταν έξω από τη σπηλιά (!), προκειμένου να μάθουν από την τέχνη του Τζανή, έχοντας πάντα όμως χαραγμένο στη μέση του κύκλου έναν σταυρό, για να μην χαθούν κι αυτοί απ’ τον κόσμο.
Παρόμοια τύχη είχαν και επτά κοπέλες στην Κάλυμνο, όταν έτρεξαν σε μια σπηλιά για να σωθούν από σαρακινούς πειρατές. Μιλάμε για το Άντρο των Νυμφών, που είναι γνωστό και με την ονομασία Σπήλαιο των επτά παρθένων. Η ιστορία λέει ότι οι κοπέλες, προκειμένου να γλιτώσουν την αιχμαλωσία, έτρεξαν μες στη σπηλιά, κι ας ήξεραν ότι ήταν στοιχειωμένη. Οι πειρατές τις είδαν και τις κυνήγησαν στα βάθη του σπηλαίου. Μόνο που τελικά ούτε οι θύτες ούτε τα θύματα κατάφεραν να ξαναβγούν. Τόσο οι κοπέλες, όσο και οι πειρατές εξαφανίστηκαν για πάντα μες στο σπήλαιο. Από τότε, λένε πως τις ανοιξιάτικες νύχτες ακούγονται εκεί παράξενες φωνές…
Ο ερευνητής Παντελής Γιαννουλάκης μας μεταφέρει ένα παρόμοιο περιστατικό που συνέβη στο Ρέθυμνο της Κρήτης, στη σπηλιά της Σινδόνης: Λέγεται ότι μια γυναίκα κρύφτηκε μες στο σπήλαιο για να δει τις Νύμφες. Εξαφανίστηκε για μέρες στους δαιδαλώδεις διαδρόμους. Πολλές μέρες μετά, βρέθηκε νεκρή από την οικογένεια της. Το πρόσωπο της ωστόσο μαρτυρούσε μια ευτυχία, καθώς ήταν χαμογελαστή. Όταν τη σκέπασαν με το νεκρικό σεντόνι, λέγεται ότι το χαρούμενο πρόσωπο της αποτυπώθηκε πάνω του, γι’ αυτό και το σπήλαιο ονομάστηκε σπηλιά της Σινδόνης. Στην ίδια περιοχή, λένε για το σπήλαιο Μελιδονίου (ή γεροντοσπηλιά), ότι είναι στοιχειωμένο από τα θύματα των Τούρκων, όταν γέμισαν με καπνό το σπήλαιο, σκοτώνοντας έτσι 370 ψυχές. Η ίδια φήμη υπάρχει και για το σπήλαιο Μιλάτου, αφού εκεί τα θύματα ήταν πολύ περισσότερα: 3.500 (!) άνθρωποι σφαγιάστηκαν από τις ορδές του Ομέρ Χασάν. Μέσα στο σπήλαιο παρατηρούνται συχνά παράξενα φαινόμενα, ειδικά τις νύχτες.
Ένας θρύλος στην Ξάνθη που πληροφορούσε για την ύπαρξη χρυσού στα έγκατα του εδάφους, οδήγησε στο να χαθούν άνθρωποι, με αποτέλεσμα το Δασαρχείο να αναγκαστεί να κλείσει την είσοδο του συγκεκριμένου σπηλαίου! Όλα ξεκίνησαν όταν κάποτε, ένας τυχερός με το παρατσούκλι Βουβός, ανακάλυψε ένα σπήλαιο που οδηγούσε σε έναν αρχαίο θησαυρό. Πούλησε αρκετά νομίσματα και έγινε πλούσιος. Πολλοί Ξανθιώτες ήταν αυτοί που έψαξαν μετά το θάνατο του για το «σπήλαιο του Βωβού», όμως δεν είχαν την ίδια τύχη.
Ενώ μια άλλη παλιά ιστορία, μας λέει για μια σπηλιά στη Χίο, τη σπηλιά της Αγιογαλούσαινας. Πιστευόταν ότι όποιος λεπρός έπινε ή λουζόταν το νερό του σπηλαίου γιατρευόταν. Το νερό αυτό έμοιαζε με γάλα, γι’ αυτό η εκκλησία που χτίστηκε ως ευχαριστήριο τάμα δίπλα στη σπηλιά ονομάστηκε «άγιος Γάλας», όνομα που τελικά πήρε και το κοντινό χωριό. Η δε προέλευση του υγρού είναι εξίσου παράξενη, αφού ιστορίες λένε ότι το γάλα το έφερναν στη σπηλιά άγνωστες μαυροφορεμένες γυναίκες που εμφανίζονταν από το πουθενά.
Και οι ιστορίες δεν έχουν τέλος…
Μαρτυρίες ερευνητών: μακάβρια ευρήματα και παράξενα φώτα:
Στο βιβλίο του «Μυστική Αθήνα και Αττική» ο κύριος Ι. Γιαννόπουλος μας περιγράφει εμπειρίες του κάτω από τη γη, σε μια αττική που λίγοι γνωρίζουν και απλώνεται κάτω από το τετράγωνο μιας καταπακτής. Σύμφωνα με μαρτυρία του ίδιου, βρέθηκε σε μια παράξενη αίθουσα, όπου υπήρχαν λαξευμένοι βράχοι σε σχήμα φέρετρου και που μέσα αναπαύονταν ακόμα, ανέπαφοι σχεδόν, οι νεκροί κάτοικοι του θαλάμου. Ο ξηρός αέρας είχε συμβάλλει στην τέλεια διατήρηση τους, και παρόλο που δεν θα ΄πρεπε να ‘χει απομείνει σχεδόν τίποτα, έμοιαζαν λες και είχαν πεθάνει πριν λίγη ώρα. Ο χώρος αναμφισβήτητα ήταν από κατακόμβες, τάφους από παλιές εποχές που είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Πιστεύεται ότι οι υπεύθυνοι για την τοποθέτηση των πτωμάτων ήξεραν αυτό το μυστικό εδώ και εκατοντάδες χρόνια.
Περαιτέρω ευρήματα αφορούσαν αρχαίους παιδικούς τάφους, καθώς και τα παιχνίδια – κτερίσματα, τα οποία υποτίθεται συντρόφευαν τις παιδικές ψυχούλες στο αιώνιο ταξίδι. Το πιο εντυπωσιακό εύρημα δε, αφορά μια κρύπτη γεμάτη παμπάλαια φέρετρα με σκελετούς στο εσωτερικό. Η μοναδική χρονολογία που μπόρεσε να διαβαστεί έγραφε 1569, ενώ στο κατώφλι της θήρας αναγραφόταν το όνομα «Λυκοδήμος Παλαιολόγος». Αρκετές οι ενδείξεις για να πείσουν τον ερευνητή ότι είχε πέσει πάνω στο χώρο ταφής των Παλαιολόγων, της θρυλικής βυζαντινής οικογένειας, τα μέλη της οποίας είχαν διασπαρεί σ’ όλη την Ελλάδα, μετά την άλωση της Πόλης.
Εντύπωση προκαλεί επίσης και η θέα μυστήριων φωτισμών μέσα σ’ εκείνους τους υπόγειους χώρους: χρωματιστά φώτα άγνωστης πηγής που τρεμόσβηναν σαν αστέρι κι έπειτα εξαφανίστηκαν. Ο συγγραφέας γράφει τα εξής: «Τι θα μπορούσε να είναι εκεί μαζί μου; Κάποιος άλλος ερευνητής; Το απέκλεισα γρήγορα, όχι μόνο διότι δεν συνέβαινε αυτό, αλλά και γιατί το φως αυτό είχε ένα χρώμα πράσινο, σαν αυτό των βάλτων. Κατά κάποιο τρόπο παλλόταν, μια πιο δυνατά μια πιο αδύναμα. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα τι θα μπορούσε να το προκαλεί. Ήμουν σίγουρος ότι άρχισε να πλησιάζει προς το μέρος μου. Τι συνέβαινε; Το παλλόμενο φως όλο και πλησίαζε. Σε δέκα περίπου μέτρα από κει που στεκόμουν, απότομα και εντελώς αναπάντεχα εξαφανίστηκε».
Υπάρχουν πολλές ιστορίες που αφορούν τέτοια παράξενα φώτα. Πιστευόταν ότι ήταν δαιμονικής προέλευσης και ότι δεν έπρεπε να τις ακολουθεί κανείς. Ωστόσο υπάρχει μια επιστημονική εξήγηση: στην πραγματικότητα οι σπινθήρες αυτοί προκαλούνται με τη σήψη της βλάστησης, που απελευθερώνει μεθάνιο, το οποίο όταν έρθει σε επαφή με τον αέρα σπινθηροβολεί. Μια πληροφορία που οι άνθρωποι περασμένων εποχών ήταν αδύνατο να γνωρίζουν, με αποτέλεσμα να θεωρούν – δικαιολογημένα – κακό οιωνό τα φώτα αυτά.
(Ένα πασίγνωστο περιστατικό που δικαιολογεί τη σύνδεση αυτών των λάμψεων με αρνητικούς συνειρμούς δημοσιεύτηκε στις 17/1/1995 στην εφημερίδα του Κόμπε, στην Ιαπωνία. Συγκεκριμένα, η εφημερίδα ανέφερε ότι ένας πυροσβέστης είχε δει γαλάζια και πορτοκαλιά φώτα να περιπλανιούνται πάνω από το δρόμο. Η ιστορία συνέπεσε με έναν από τους χειρότερους σεισμούς που είχε γνωρίσει ο τόπος. Ο σεισμός του Κόμπε μέτρησε 2.500 νεκρούς και δημιούργησε αυτά τα φώτα πιθανόν λόγω των λάμψεων που προκλήθηκαν από τη σύνθλιψη των πετρωμάτων.)
Η έξοδος από όλες αυτές τις υπόγειες διαδρομές πραγματοποιήθηκε στην εκκλησία των αγίων Ισίδωρων, στο Λυκαβηττό. Τα ανηφορικά σκαλοπάτια οδηγούσαν στο ιερό της εκκλησίας. Επιβεβαιώνεται λοιπόν η θεωρία ότι πολλές εκκλησίες κρύβουν υπόγειους χώρους και κατακόμβες, από τις οποίες μπορούσαν να διαφύγουν οι κάτοικοι σε τυχόν δύσκολες στιγμές του τόπου.
Οίτη: ανεξήγητα περιστατικά
Το ότι η Πεντέλη είναι αναμφισβήτητα τόπος μυστηρίου, τόσο για την πολυσυζητημένη σπηλιά της (την γνωστή σπηλιά «Νταβέλη»), όσο και για τις μυστηριώδεις προσωπικότητες που έζησαν εκεί (βλ. Δούκισσα της Πλακεντίας) αλλά και για πολλά άλλα παράξενα που έχουν λάβει χώρα, είναι γνωστό. Το βουνό της Οίτης όμως έχει κι αυτό τα δικά του μυστικά. «Υποχθόνιοι» μελετητές που εξετάζουν τη θεωρία της Κούφιας Γης ισχυρίζονται ότι το συγκεκριμένο βουνό είναι γεμάτο από σπηλιές – εισόδους….
Το παρακάτω περιστατικό είναι αληθινό και δημοσιεύτηκε το 2007: μια παρέα ενθουσιασμένων νεαρών από τη Λαμία ξεκίνησαν για την Οίτη, με σκοπό να ανακαλύψουν αυτές τις περίφημες εισόδους προς την Κούφια Γη. Μπήκαν σε στοές ενός εγκαταλειμμένου μεταλλείου, που συνδέονται με δίκτυα ανεξερεύνητων φυσικών στοών. Στην αναζήτηση τους έχασαν έναν από τους συντρόφους τους, για διάστημα μεγαλύτερο από δέκα ώρες. Ευτυχώς ο νεαρός βρέθηκε σώος και αβλαβής, το παράξενο όμως είναι ότι ο ίδιος δεν παραδέχτηκε ότι χάθηκε: ισχυρίστηκε ότι δεν έλειψε πάνω από μια ώρα συνολικά (κάτι που «επιβεβαίωσε» και το ρολόι του, που πήγαινε εννέα ώρες πίσω!). Ο τρόπος που χάθηκε είναι επίσης άξιος απορίας, αφού στα καλά καθούμενα έπαθε κρίση τρέλας, βλέποντας γύρω του μικρά ανθρωπάκια που οι άλλοι δεν έβλεπαν και χάθηκε στις στοές.
Σχετικά με την τελευταία λεπτομέρεια, κάθε σκεπτικιστής θα λάβει υπόψη του το στοιχείο του πανικού, που – ειδικά σε τέτοιους κλειστοφοβικούς χώρους – πυροδοτεί παραισθήσεις που έχουν να κάνουν με τρομακτικές μορφές όπως αυτές παράξενων ανθρωποειδών (τέτοιες φιγούρες «εμφανίζονται» είτε ως φαντάσματα, είτε ως εξωγήινοι είτε ως οτιδήποτε άλλο εκτός του κόσμου τούτου). Σε τέτοιου είδους μέρη, όπως λατομεία και σπήλαια, ένα λάθος βήμα μπορούσε να σε εγκλωβίσει αιώνια σε σκοτεινούς λαβυρίνθους. Ο Βαγγέλης Βαμβούνης είχε δυστυχώς αυτή τη μοίρα, καθώς άφησε τα κόκκαλά του στις στοές του Λαυρίου. Μπαινόβγαινε χρόνια σ’ αυτούς τους λαβυρίνθους, μια φορά όμως έχασε την άκρη και δεν ξαναβγήκε. Ξεψύχησε εκεί μέσα και ο σκελετός του ανακαλύφθηκε από δυο ερασιτέχνες αναζητητές. Ο κύριος Ν. λέει: «ο άνθρωπος πρέπει να έχασε τα λογικά του εκεί κάτω. Το σκοτάδι είναι απόλυτο και τρομακτικό, αρχίζεις να ακούς σουρσίματα και φωνές εκεί που δεν υπάρχουν». Ειδικά τα παλιά χρόνια που δεν υπήρχαν συσκευές επικοινωνίας. Το απόλυτο έρεβος και η αίσθηση κλειστοφοβίας και ασφυξίας έκαναν το μυαλό να δημιουργεί δαίμονες, πόσο μάλλον όταν αυτοί οι χώροι είναι στο συλλογικό ασυνείδητο άμεσα συνδεδεμένοι με την Κόλαση, τον Άδη, την αιώνια άβυσσο κι άλλα τέτοια εφιαλτικά μέρη.
Αυτό υπαγορεύει ο ορθολογισμός. Μερικές φορές ωστόσο συμβαίνουν περιστατικά που αναιρούν κάθε λογική: Την τελευταία δεκαετία παρατηρήθηκε κοντά στους πρόποδες της Οίτης κύμα παράξενων θανάτων, καθώς είχαν βρεθεί στην εξοχή πτώματα αποστραγγισμένα από το αίμα τους… Ο ερευνητής Παντελής Γιαννουλάκης μας λέει: «ο πιο επίμονος ψιθυριστός αστικός θρύλος στη Λαμία υποστηρίζει ότι έξω από την πόλη, στους πρόποδες της Οίτης, παρατηρείται την τελευταία δεκαετία ένα κύμα παράξενων δολοφονιών και θανάτων. Πολλές οι περιπτώσεις κατά τις οποίες έχουν βρεθεί στην εξοχή πτώματα αποστραγγισμένα από αίμα. Υπάρχει ένας γιατρός που εξέτασε τις περιπτώσεις αυτές και έχει κατασταλάξει σε παράδοξα συμπεράσματα: αναφέρει την ύπαρξη «κακών νάνων»(!!) στην Οίτη, που επιτίθενται με πέτρες στους περαστικούς. Υποτίθεται ότι τρέφονται με αίμα – ανθρώπινο και μη – και τις νύχτες πηγαίνουν απ’ την πλευρά της Οίτης και κυνηγούν τα θύματά τους».
Το αν και κατά πόσο υπάρχουν αυτά τα ανθρωπάκια της Οίτης είναι άλλη ιστορία. Το βέβαιο είναι ότι παρεμφερή περιστατικά έχουν αναφερθεί σε ολόκληρο τον κόσμο: Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες περιπτώσεις ζώων που βρέθηκαν ακρωτηριασμένα με φρικιαστικούς τρόπους – κυρίως αγελάδες – που βρίσκονται νεκρές με το αίμα τους στραγγισμένο. Τα πράγματα μπερδεύονται ακόμα περισσότερο όταν γύρω από τα πτώματα υπάρχουν υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας, ενώ πτωματοφάγα ζώα δεν ακουμπούν το κρέας τους. Η πρώτη αναφορά αυτού του φαινομένου έγινε στη Μινεζότα και το Κάνσας, συνδέεται δε άμεσα με το φαινόμενο των UFO.
Αυτοί που ζούνε από κάτω:
Πέρα από τις παραπάνω αναφορές που αγγίζουν τα όρια της νεομυθολογίας, πρέπει να αναφερθούν κάποιες παράξενες περιπτώσεις «υπόγειων κατοίκων» στα σπήλαια και τις στοές της χώρας μας (και όχι μόνο) που είναι εκατό τοις εκατό αληθινές: πρόκειται για άστεγους που, μην έχοντας σπίτι ή κάποια θέση στην κοινωνία, οργανώθηκαν στον υπόγειο κόσμο που βρίσκεται κάτω από την εκάστοτε μεγαλούπολη (και που συνηθέστατα αποτελείται από κατακόμβες, δίκτυα υπονόμων, εγκαταλειμμένους σταθμούς ή σήραγγες του μετρό που δε χρησιμοποιούνται), εγκαταλείποντας ουσιαστικά την επιφάνεια. Ο κοινωνιολογικός όρος που τους έχει αποδοθεί είναι “mole people” και η περίπτωση τους γνωστοποιήθηκε το 1993 από το βιβλίο της δημοσιογράφου Jennifer Toth “The Mole People”. Στο βιβλίο εξιστορείται η καθημερινότητα εκατοντάδων αστέγων της Νέας Υόρκης, γεγονός που προκάλεσε την περιέργεια πολλών ερευνητών, όπως του Marc Singer, ο οποίος έβγαλε κι ένα ντοκιμαντέρ το 2000 με το όνομα «Dark Days”, κινηματογραφώντας τη ζωή αυτών των ξεχασμένων ανθρώπων. Ο δε ανθρωπολόγος Teun Voeten κυριολεκτικά μελέτησε την υποκουλτούρα αυτών των ανθρώπων, ζώντας μαζί τους κάτω από τη γη για πέντε μήνες, βγάζοντας στο φως πολλά στοιχεία.
Στον ελληνικό χώρο τώρα, υπάρχει ένα σχετικά άγνωστο μέρος έξω απ’ τη Θεσσαλονίκη (δίπλα στο Αγγελοχώρι, κοντά στο φάρο που στέκει στα βράχια της ακτής του Θερμαϊκού, σε περιοχή που ανήκει στο Πολεμικό Ναυτικό). Στη συγκεκριμένη περιοχή βρίσκεται ένα γερμανικό πολυβολείο. Πρόκειται για πολεμικό κτίσμα που είχε κατασκευαστεί από τους Ναζί και χρησιμοποιείται και ως είσοδος σε στρατιωτικές σήραγγες που διατρέχουν την περιοχή. Υπάρχουν μαρτυρίες που υποστηρίζουν ότι οι γερμανοί στρατιώτες δεν έφυγαν κατά την οπισθοχώρηση των Ναζί μετά τα χρόνια της Κατοχής, αλλά παρέμειναν εκεί, κρυμμένοι σε σήραγγες. Ζουν εκεί μέχρι σήμερα, σαν τυφλοπόντικες, όντας πια ηλικιωμένοι. Το Πολεμικό Ναυτικό μάλιστα υποτίθεται γνωρίζει καλά την ύπαρξη τους και τους προμηθεύει φαγητό και ο, τι άλλο χρειάζονται.
Ποιοι είναι όμως τελικά αυτοί που ζούνε από κάτω; Πρόκειται για μερικούς κακόμοιρους που δεν βρήκαν στον ήλιο μοίρα (με την κυριολεκτική σημασία !) και τελικά κατάφεραν να οργανώσουν τη δική τους κοινωνία, κάτω από τα πόδια των «πάνω»; Και κατά πόσο σοβαρές είναι οι ιστορίες για ανθρωπάκια μες στα σπήλαια, που προσεγγίζουν φιγούρες από ταινίες τρόμου; Ο ερευνητής Jonathan Bright υποστηρίζει ότι τα πάντα πρέπει να τίθενται υπό αμφισβήτηση. Στο άρθρο του «Τρωγλοδύτες: Οι άγνωστοι κάτοικοι του υπόγειου κόσμου», ο Bright παρουσιάζει καταρχήν του χώρους από τους οποίους αντλούμε στοιχεία για τις υπόγειες αυτές πολιτείες και τους κατοίκους των. Αυτοί οι χώροι λοιπόν είναι α) οι μυθολογίες των λαών β) η λαογραφία γ) οι σύγχρονες μαρτυρίες και δ) η λογοτεχνία του φανταστικού. Κάθε ορθολογιστής θα σπεύσει – δικαιολογημένα – να υποστηρίξει ότι κανένας από τους παραπάνω χώρους δεν είναι αξιόπιστος για τέτοιου είδους έρευνα. Αυτό είναι μεν σωστό, πρέπει όμως να ληφθεί υπόψη και το ότι τους τελευταίους δυο αιώνες έχουν γραφτεί πολυσέλιδες μελέτες και αποκαλυπτικά πονήματα σοβαρών μελετητών, τα οποία περιλαμβάνουν μεγάλο αριθμό μαρτυριών. Το πιο αξιοπρόσεκτο δε σημείο αυτών των μαρτυριών είναι ότι σε πολλά σημεία συμφωνούν μεταξύ τους, μέχρι και σε μικρές λεπτομέρειες, ακόμα κι αν προέρχονται από εντελώς διαφορετικά πρόσωπα ή μέρη του πλανήτη.
Όσο για τη φύση αυτών των υποχθόνιων κατοίκων; Ο ερευνητής πιστεύει πως πρόκειται για πλάσματα ανθρώπινα και μη. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι οι κάτοικοι της έσω γης είναι α) είτε κάποιο διαφορετικά εξελιγμένο ανθρώπινο είδος, είτε β) κάτι εντελώς διαφορετικό, είτε γ) και τα δυο. (Λαμβάνουμε σαφώς υπόψη και τους ταπεινούς άστεγους που αναφέραμε λίγο πιο πάνω). Όσον αφορά τη δεύτερη κατηγορία, υπάρχουν εκατοντάδες παραδόσεις, εντός κι εκτός Ελλάδας, που αφορούν τέτοιου είδους φιγούρες, τις οποίες κάθε λαός τις έχει ονομάσει και διαφορετικά (καλικάντζαροι, γνώμοι, goblins hobgoblins, και με άλλα διάφορα ονόματα.) Ελάχιστοι παίρνουν στα σοβαρά τυχόν αναφορές που έχουν να κάνουν με αυτές τις λιλιπούτειες φιγούρες, καθώς μοιάζουν να ξεπήδησαν από κάποιο παραμύθι των αδελφών Γκριμ, εντούτοις οι θρύλοι τους αποδίδουν και κάποια ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Εξάλλου, η φημισμένη ανθρωπολόγος Margaret Murray υποστηρίζει ότι στην πραγματικότητα τα ξωτικά ήταν μια κρυφή εναπομείνουσα ράτσα ανθρώπων της νεολιθικής εποχής, που επιβίωσαν κρυφά στην εποχή του σιδήρου.
Aπ’ τα βάθη των σπηλαίων στα βάθη του μυαλού:
Γιατί όμως μας γοητεύει τόσο η θεωρία της Κούφιας Γης; Άσχετα από το πού τελειώνει ο μύθος και αρχίζει το γεγονός, τι είναι αυτό που έχει κάνει λαούς ολόκληρους να αναφερθούν σε εμπειρίες που σχετίζονται με υπόγειους κόσμους, αλλά και να ψάχνουν να βρουν εισόδους; Ο ψυχολόγος Γ. Ιωαννίδης μας λέει: « Πολλοί είναι οι λόγοι που έκαναν το μυστήριο της Κούφιας Γης τόσο αγαπημένο θέμα. Πάνω απ’ όλα όμως, το συγκεκριμένο μυστήριο μπορεί να ερμηνευθεί ψυχολογικά. Είναι δηλαδή σύμβολο της ψυχικής ανατομίας του ανθρώπου, που πίσω από τη μάσκα των κοινωνικών συμβάσεων (= επιφάνεια γης) βρίσκονται οι κρυμμένες πτυχές του εαυτού μας. Εκεί κατοικούν οι προσωποποιήσεις των αρχετύπων μας. Από τη στιγμή λοιπόν που η ανθρώπινη ψυχογραφία διακρίνεται σε δυο επίπεδα (= μέσα – έξω, ασυνείδητο – συνείδηση), είναι λογικό κάθε πολιτισμός να αναπτύξει ιστορίες για κρυμμένους εσωτερικούς κόσμους. Αυτή η ψυχολογική προέκταση δεν μειώνει βέβαια την αξία της Κούφιας Γης. Πρόκειται εξάλλου για μια ακόμα ερμηνεία».
Πηγές:
- Παναγιώτης Δευτεραίος: Οι θρύλοι των δράκων της γης και τα στοιχειωμένα σπήλαια της Ελλάδας (Βρικόλακες των λατομείων, τα ξωτικά στην Παναγία Χελιδονού, η σπηλιά του νεραϊδοπαρμένου λυράρη, οι εφτά εξαφανισμένες παρθένες). Περιοδικό Mystery, τεύχος 89
- Παντελής Γιαννουλάκης: Παράξενα μυστήρια στην Ελλάδα, εκδ. Άγνωστο.
- Παντελής Γιαννουλάκης: Παράξενες ιστορίες από τις σπηλιές της Ελλάδας (Ελληνικοί αστικοί θρύλοι – ειδ. Έκδοση περιοδικού «Μυστική Ελλάδα»)
- Τα θαύματα της φύσης, εκδ. Χρυσή Πέννα (ακρωτηριασμοί ζώων, φώτα που προειδοποιούν)
- Αγγελική Ράδου: Τα μυστικά των στοών του Λαυρίου (Μυστική Αττική)
- Γιαννόπουλος Ιωάννης: Μυστική Αθήνα και Αττική, εκδ. Έσοπτρον 1998
- «Οι τρελοί και τα χρονοτούνελ της Οίτης». (Η Ελλάδα που δεν ξέρουμε, ειδ. Έκδοση)
- Jonathan Bright: Τρωγλοδύτες, οι άγνωστοι κάτοικοι του υπόγειου κόσμου. (Υπόγειες Πολιτείες, εκδ. Αρχέτυπο)
- Γιώργος Ιωαννίδης: Οι πύλες της νύχτας του κάτω (μέσα) κόσμου. Περιοδ. Mystery, τεύχος 87
Tags: Dark Days , goblins , Jonathan Bright , marc singer , Margaret Murray , Mole People , nazi , Teun Voeten , The Mole People , The Weird Side Daily , ufo , weird άρθρο , άγιος γάλας , άγνωστο , αδελφοί Γκριμ , ανεξήγητο , Άντρο των Νυμφών , άρθρο , Γιαννόπουλος Ιωάννης , Γιώργος Ιωαννίδης , Δούκισσα της Πλακεντίας , εκκλησία , εκκλησίες , Ελλάδα , ελληνικά σπήλαια , έρευνα , έρευνες , ερευνητές , Ζώα , θεωρία κούφια γη , θεωρία κούφιας γης , θησαυρός , καλικάτζαροι , κάλυμνος , κάτοικοι , κάτοικοι της κούφιας γης , κοίλη γη , κούφια γη , Κρήτη , μενίδι , μυστήρια , μυστήρια φώτα , μυστήριο , νάνοι , νεκροί , ντοκιμαντέρ , νύμφες , ξανθή , Οίτη , όμερ χασάν , Παλαιολόγοι , Παλαιολόγων , Παναγία Χελιδονού , Παναγίας της Αρκουδιώτισσας , Παντελής Γιαννουλάκης , παρθένες , Πεντέλη , πλάσματα , ρέθυμνο , σπήλαια , σπήλαιο , σπήλαιο μελιδονίου , σπήλαιο μιλάτου , σπήλαιο του Βωβού , Σπήλαιο των επτά παρθένων , σπηλαιοβάραθρο του Τζανή , Σπηλιά , Σπηλιά Νταβέλη , σπηλιά σινδόνης , σπηλιά της Αγιογαλούσαινας , σπηλιές , στοές , τάφοι , τάφος , τζανή , υποχθόνιων κατοίκων , χωρίς αίμα
&tbnid=YxTxekYIAovX7M&vet=12ahUKEwiIqcvhuJvsAhXWSEEAHSeuAWYQMygBegUIARCYAQ..i&docid=N1DRBm_OKbChKM&w=594&h=530&itg=1&q=dworfs%20history&hl=el&ved=2ahUKEwiIqcvhuJvsAhXWSEEAHSeuAWYQMygBegUIARCYAQ){kind=link}
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.