Όταν σβήνει ο ήλιος και ανάβουν τα κεριά

Graveyard

Αναρωτήθηκες ποτέ τι συμβαίνει μέσα σε ένα άδειο νεκροταφείο; Αναρωτήθηκες ποτέ τι συμβαίνει όταν σβήνει ο ήλιος και το μόνο φως που μένει είναι η φλόγα των κεριών που τρεμοπαίζει; Όταν η βαριά σιδερένια πόρτα κλείνει και η ησυχία είναι τόσο εκκωφαντική που νομίζεις ότι θα σου σπάσει τα τύμπανα; Όταν οι ψίθυροι των δέντρων, γίνονται ένα με τους ψίθυρους της νύχτας; Όταν ο άνεμος φυσάει και τα αγριόχορτα πνίγουν τις κορνίζες, και τις αναμνήσεις; Όταν όλοι γίνονται ένα, χωρίς ονόματα, πρόσωπα και ηλικίες;

Άκουσες ποτέ τις φωνές του μικρού παιδιού, όταν του πήρες ένα από τα παιχνίδια που του είχαν αφήσει στον τάφο του; Άκουσες τον σπαραγμό του, όταν κάηκαν τα πολύχρωμα φωτάκια που του είχαν ανάψει;

Ένιωσες ποτέ τα δάκρυα της γιαγιάς όταν μαράθηκε το τριαντάφυλλο στο βάζο; Όταν δεν ήρθε κανείς για να το ποτίσει; Άγγιξες ποτέ τα μαραμένα πέταλά του, τη στιγμή που διαλύονταν στα χέρια σου;

Γεύτηκες ποτέ την πίκρα των ξεχασμένων, όταν δεν υπάρχει κανείς για να τους ανάψει το καντήλι; Όταν τα κεριά τους, σβήνουν κι αυτά μαζί με τον ήλιο;

Αφουγκράστηκες ποτέ το κλάμα της νεκρής νύφης, όταν ο αέρας παρέσυρε το πέπλο που είχαν δέσει στο σταυρό της και το έριξε μέσα στα λασπόνερα;

Αισθάνθηκες ποτέ τα ουρλιαχτά του φονιά να σου τρυπάνε τα αυτιά, τη στιγμή που τα αγριόχορτα και οι τσουκνίδες έπνιγαν τον τάφο του;

Θέλησες ποτέ να μάθεις, γιατί είναι τόσο δυνατός ο ήχος που κάνουν οι αλυσίδες που τυλίγονται γύρω από τα πόδια των ψυχών; Αναρωτήθηκες ποτέ πόσο μεγάλα βάσανα και αμαρτίες μπορεί να κουβαλάνε;

Σου έσκισαν ποτέ το μυαλό οι τσιρίδες των νεκρών, όταν τους ξεθάβουν για να βάλουν άλλους στη θέση τους; Όταν το φως του ήλιου καίει τα κόκαλά τους;

Άκουσες ποτέ το σπαραγμό της μάνας, όταν έθαψαν δίπλα της το παιδί της;

Σκέφτηκες ποτέ, γιατί όλα τα πνεύματα μοιάζουν με ασπρόμαυρες φιγούρες; Γιατί μοιάζουν με παλιές ξεχασμένες φωτογραφίες σε ένα ξεθωριασμένο άλμπουμ; Μήπως παρατήρησες, ότι κάθε φορά που τους κοιτάς, ξεθωριάζουν όλο και πιο πολύ; Μήπως παρατήρησες ότι χάνουν το χρώμα τους κάθε φορά που τους ξεχνάς;

Παρατήρησες ποτέ το μεγάλο, μαρμάρινο σταυρό που είναι πάντα ραγισμένος; Πρόσεξες ποτέ τη μαυροφορεμένη φιγούρα που στέκεται ακίνητη μπροστά του; Άκουσες ποτέ τον ήχο που κάνει όταν τον χτυπάει ρυθμικά με το σφυρί;

Προσπάθησες ποτέ να καταλάβεις τι σημαίνουν τα χαραγμένα σύμβολα πάνω στις πέτρινες πλάκες; Προσπάθησες ποτέ να απαγγείλεις τους απόκοσμους στίχους;

Ακολούθησες ποτέ τα σβησμένα βήματα πάνω στο πέτρινο μονοπάτι; Πάτησες ποτέ πάνω στα διάφανα χνάρια που αφήνουν οι ψυχές κάθε φορά που βγαίνουν από το μνήμα; Ένιωσες ποτέ τη γέφυρα να ταλαντεύεται κάτω από τα πόδια σου, τη στιγμή που οι νεκροί περνούσαν αέρινα στην απέναντι πλευρά;

Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί κλείνουν οι πόρτες με τη δύση του ηλίου; Αναρωτήθηκες τι είναι αυτό που προσπαθούν να φυλακίσουν; Γιατί τα κλαδιά των δέντρων μοιάζουν με λεπτά σκελετωμένα δάχτυλα που απλώνονται πάνω από τα μνήματα; Τι θα συμβεί άραγε αν κάποτε δεν προλάβεις να φύγεις;

Πρόσεξες ότι τόση ώρα η ομίχλη γύρω σου έχει πυκνώσει;

Πρόσεξες ότι ο μεγάλος, μαρμάρινος άγγελος, που σκύβει πάνω από το μνήμα κοιτάει τώρα προς τη δική σου μεριά; Πρόσεξες, ότι τα φτερά του ανοίγουν συνεχώς περισσότερο και μοιάζει έτοιμος να πετάξει; Αναρωτήθηκες ποτέ τι θα συμβεί, αν σηκωθεί στον ουρανό; Αν αρχίσει να ρίχνει πέτρινα πούπουλα από τα φτερά του στο έδαφος;

Τι θα συμβεί τότε σε όσους έχουν έρθει να δουν τους νεκρούς τους;

Τι θα συμβεί σε όσους έχουν γονατίσει και κλαίνε σπαραχτικά;

Τι θα συμβεί όταν η οργή του πέσει πάνω τους και κόψει τις αλυσίδες των νεκρών;

Τι θα συμβεί όταν το χώμα, σκεπάσει για πάντα τα πρόσωπα των ζωντανών;

Tags: dead , graveyard , souls , νεκροί , νεκροταφείο , ψυχές