Ακολουθούν εν δυνάμει spoilers για τα “Batman v Superman: Dawn of Justice” και “Justice League (2017)”.
Στον Κόσμο των Δυτικών Υπερηρωικών Κόμικ υπάρχουν δύο Κολοσσοί που εξουσιάζουν το Μέσο και τα διάφορα Είδη σε αυτό: η Marvel Comics και η DC Comics. Και οι δύο εταιρίες είναι γνωστές για τις περίεργες και πολύπλοκες ιστορίες τους, που φέρνουν μαζί χαρακτήρες παράταιρους, ξένους αλλά και τόσο ανθρώπινους, σε περιπέτειας που διασχίζουν όλα τα Είδη του Φανταστικού. Και φυσικά και οι δύο εταιρίες έκαναν το πέρασμά τους απ’ τις σελίδες της Ένατης Τέχνης στα καρέ της Έβδομης, με διαφορετικά κάθε φορά επίπεδα επιτυχίας.
Σήμερα θα επικεντρωθούμε στις ιστορίες των χάρτινων ηρώων της DC, και πιο συγκεκριμένα στο live action κινηματογραφικό της Σύμπαν, το DC Extended Universe (DCEU), και την πιο πρόσφατη προσθήκη σε αυτό, το “Justice League” του μέχρι πριν μερικά χρόνια κεντρικού δημιουργού και οργανωτή της εν λόγω σειράς ταινιών, του Zack Snyder.
Ο Superman είναι νεκρός και η Γη κινδυνεύει! Κάτι αρχαίο και διαβολικό έρχεται, και ο δυνατότερος προστάτης του πλανήτη δεν είναι εκεί για να βοηθήσει. Όμως ο Bruce Wayne (Batman) και η Diana Prince (Wonder Woman) έχουν ανακαλύψει τρία άτομα με σπουδαίες δυνάμεις (metahumans) που θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν τον εξωγήινο πολέμαρχο Steppenwolf και να τον σταματήσουν απ’ το να συλλέξει τα τρία Marthaboxεεεεεεννoώ Motherboxes που βρίσκονται στη Γη για τους διαβολικούς τους σκοπούς. Θα τα καταφέρουν όμως να φέρουν μαζί αυτούς τους ήρωες και να πολεμήσουν όλοι τους τους εσωτερικούς και εξωτερικούς τους δαίμονες για να σώσουν τον κόσμο;
Ίσως θα έχετε προσέξει ότι υπήρχε ήδη μία ταινία με αυτόν τον τίτλο και τους ίδιους χαρακτήρες, η οποία κυκλοφόρησε το 2017. Αυτή αποτελεί την κομμένη και ραμμένη απ’ τον Joss Whedon των “Avengers” για λογαριασμό του studio της Warner Bros εκδοχή της ταινίας, όταν την σχέση του στούντιο και του Snyder διατάραξαν οι απολαβές και η καλλιτεχνική αντιμετώπιση του “Batman v Superman: Dawn of Justice” και μία τραγωδία στην οικογένεια του σκηνοθέτη. Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας στην οποία αρκετός κόσμος αναφέρεται ως “Josstice League” και την οποία προσωπικά αποκαλώ “Δίκαιη Λίγκα” (λόγω ατάκας στην κριτική «συναδέλφου» για γνωστό αθηναϊκό περιοδικό), το πρωτότυπο όραμα του Snyder -ή καλύτερα ένας συνδυασμός του αρχικού σχεδίου και του Αστικού Μύθου στο οποίο εξελίχθηκε το λεγόμενο “Snyder Cut”- βρήκε τελικά το φως της μέρας (ύστερα από λαϊκή απαίτηση και σε καμία περίπτωση επειδή η AT&T ήθελε πρωτότυπο περιεχόμενο για να πουλήσει το νέο streaming service της μετά τον θάνατο του “Game of Thrones”) και κυκλοφόρησε, υπό την μορφή μίας τετράωρης(!) ταινίας στο HBO Max. Έχουμε λοιπόν μια ταινία με τους μισούς σκηνοθέτες, την διπλάσια διάρκεια, και όλο το πρωτότυπο καστ και όραμα. Ο στόχος; Να πει την ιστορία της δημιουργίας της πιο αγαπητής υπερηρωικής ομάδας των comic μέσω της γνωστής σκοτεινής και άγριας αισθητικής του σκηνοθέτη και με την «ενήλικη» ματιά που τόσο λατρεύει.
Τα ερωτήματα φυσικά είναι πολλά: Τα κατάφερε τελικά; Είναι αυτή η ταινία που θα δικαιολογήσει όλες αυτές τις περίεργες επιλογές του “BvS”; Είναι μία υπερηρωική ταινία για «ενήλικες»; Και το σημαντικότερο: Είναι αυτή η σκοτεινή δικαίωση για την Λεγεώνα που οραματίστηκε ο Zach Snyder;
Κυρίες και κύριοι, αυτό είναι το “Zach Snyder’s Justice League”.
Στην σκηνοθετική καρέκλα βρίσκουμε τον… κυριολεκτικά το γράφει στον τίτλο, ο οποίος φέρνει στην κάμερα το πλήρες όραμά του για τον Superman και τους φίλους του. Τα πλάνα και τα εφέ είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακά (και χωρίς κακά CGI πιγούνια αυτή τη φορά), με την κάμερα να έχει την κατάλληλη κίνηση που θα αναδείξει την δύναμη και την ταχύτητα των επί της οθόνης Παλαιών και Νέων Θεών –και το slow motion που θα στερήσει την όποια ουσία τους και θα δώσει στην ταινία την τετράωρη διάρκειά της. Στον χρωματικό του κώδικα ο κύριος Snyder δεν υπήρξε καθόλου φειδωλός, καθώς έδωσε στις σκηνές του όλες τις πιθανές αποχρώσεις του γκρι, του καφέ, και άλλων μουντών χρωμάτων, φέρνοντας στο όλο εγχείρημα μια αρκετά σκοτεινή και τραχιά αισθητική. Γενικά οπτικά έχουμε μια έντονη βελτίωση σε σχέση με προηγούμενες ταινίες όπως το “Batman v Superman” (BvS) και την ταινία του 2017, αν και νιώθω ότι ένα ασπρόμαυρο με έντονες αντιθέσεις θα την ευνοούσε αρκετά σαν προσέγγιση. Ο κινηματογραφικός λόγος διαστάσεων (aspect ratio) 4:3 (πλάτος και ύψος αντίστοιχα) που επιλέχθηκε ίσως ξενίσει λίγο στην αρχή, αλλά δούλεψε αρκετά ικανοποιητικά.
Η μουσική τώρα δεν είναι καθόλου άσχημη, με τον Tom Holkenborg (Junkie XL) να επιστρέφει με γνωστές και αγαπημένες αλλά και νέες μελωδίες. Σαφώς πολλές φορές ξεπερνά το όριο του Επικού καταλήγοντας στο Πομπώδες και ανά περιπτώσεις χάνει την γοητεία της, αλλά θεωρώ ότι συναγωνίζεται την αντίστοιχη του Henry Jackman στην «Δίκαιη Λίγκα» (απ’ τα καλά κομμάτια της ταινίας) αρκετά αξιόλογα.
Απ’ την πλευρά του το σενάριο διορθώνει μερικά από τα θέματα των προηγούμενων ταινιών και συνεχίζει την κακή παράδοση άλλων από αυτά. Σίγουρα η γραφή είναι πιο δυνατή αυτή τη φορά, με την ιστορία να μην περιπλέκεται σε εκνευριστικό βαθμό και να απουσιάζει (ευτυχώς!) κάτι τόσο εκνευριστικά κακό όπως η σκηνή της Martha (“Why did you say that name!?”), αν και η μανία του Zack να σταματάει την ταινία για να αναλύσει κάτι που ίσως δεν έχει τόση σημασία δεν έχει εξαφανιστεί εντελώς. Ένα άλλο πράγμα που παραμένει είναι η λατρεία του για βαρυφορτωμένα σενάρια και υπερβολικά πολλούς χαρακτήρες –σαν ν’ ακούω τους αδελφούς Russo (“Avengers: Infinity War” & “Endgame”) να τον παρακαλούν να χαλαρώσει λίγο με τα cameo- αλλά ευτυχώς η τετράωρη διάρκεια της ταινίας και η απόφαση να επικεντρωθεί τελικά κυρίως στους βασικούς χαρακτήρες την δικαιώνει περισσότερο απ’ ό,τι την αδικεί, καθώς υπάρχει χώρος και χρόνος για συναναστροφές και ανάπτυξη ή έστω εξήγηση του εσωτερικού τους κόσμου και των θέλω τους. Βέβαια δε γλυτώνουμε την (τελικά μάλλον) αχρείαστη Knightmare σκηνή (απ’ τα «(Dark) Knight» και «Nightmare») η οποία κάνει μια απόπειρα να χτίσει κάτι που λογικά πολύ δύσκολα θα γίνει πράξη, αλλά ευτυχώς είναι σε σημείο που δεν δυσχεραίνει την υπόλοιπη αφήγηση.
Ως προς τη θεματολογία τώρα, έχουμε κάτι ανάμεσα στα «ισχύς εν τη ενώσει-δεν είσαι μόνος/η εκεί έξω», «η μεγάλη δύναμη φέρνει και μεγάλες ευθύνες» και «αναζητώντας την χαμένη ελπίδα». Υπό φυσιολογικές συνθήκες αυτά είναι εξαιρετικές θεματικές και κεντρικοί άξονες μιας ιστορίας, αλλά ίσως μία R rated ταινία που θέλει να διαφημίζεται ως «ενήλικο θέαμα» να μπορούσε να το τραβήξει λίγο παραπάνω.
Φυσικά μια αξιοπρεπής ιστορία με μία τίμια σκηνοθετική προσέγγιση δεν μπορεί να πάει πάντα πολύ μακριά αν δεν στελεχώνεται από συμπαθητικούς ή έστω ενδιαφέροντες και κατανοητούς χαρακτήρες. Επομένως δεδομένου του τι ήρθε πριν (“Man of Steel”, “BvS”, Suicide Squad”, “Wonder Woman (2017)”), πως ήταν το “Josstice League”, και τι ακολούθησε (“Aquaman”), τολμώ να πω ότι οι χαρακτήρες ήταν (τουλάχιστον για μένα) απ’ τα δυνατά κομμάτια της ταινίας σε γενικές γραμμές. Σε αυτό βοήθησαν και οι πολύ καλές ερμηνείες από τους τιμιότατους ηθοποιούς που στελεχώνουν το καστ. Οι περισσότεροι ήταν κάτι παραπάνω από συμπαθείς, με τους Bruce (Affleck) και Diana (Gadot) να έχουν μια εξαιρετική (σχεδόν αξιαγάπητη) χημεία και τον Alfred του Jeremy Irons να παραμένει το φως που ξέφυγε απ’ την Μαύρη Τρύπα που ήταν το “BvS”. Το μόνο μου πρόβλημα με αυτούς είναι ότι δεν έχω πειστεί ακόμα για την αλλαγή της νοοτροπίας του Bruce στο θέμα του Superman, αν και αυτό έχει να κάνει περισσότερο με το πώς κινήθηκε η προηγούμενη «ταινία». Όσο για τους νεοφερμένους, ο Victor Stone/Cyborg (Ray Fisher) αυτή τη φορά φέρνει κάτι ενδιαφέρον στο συναισθηματικό βάρος της ταινίας, ο Arthur Curry/Aquaman (Jason Momoa), χωρίς να πιάνει τη χαρισματικότητα του στην solo περιπέτειά του, έχει κάτι παραπάνω απ’ το να είναι ένας τσαντισμένος dudebro όπως στην «Δίκαιη Λίγκα», ενώ ο Barry Allen/Flash του Ezra Miller παραμένει το αξιαγάπητο comic relief της ιστορίας, αποκτώντας και δικούς του στόχους πλέον.
Μία σαφής βελτίωση ήταν και ο «κακός» μας, ο Steppenwolf, που αν και οπτικά με ξένισε κάπως, αυτή τη φορά είχε σαφή «θέλω» και μια ενδιαφέρουσα δυναμική με τους ήρωες αλλά και τους υπόλοιπους μελλοντικούς ανταγωνιστές (CKOTOUΗΔΗC/ΔΑΡΚCEIΔΟC ή απλά Darkseid) –οι οποίοι όμως δεν κάνουν και πολλά πέρα απ’ το κάθονται κάπου προς τα πίσω, απειλητικά(!). Και μετά είναι ο Clark Kent/Kal-El/Superman του Henry Cavill ο οποίος, αφού μας έβγαλε την ψυχή επί 1.5 ταινία, κατάφερε να γίνει η ιδανική εκδοχή του σπουδαιότερου ήρωα των κόμικ –και το μόνο που χρειάστηκε ήταν να πεθάνει υπερβολικά νωρίς και να μας ξενερώσει για 2.5 με 6 ώρες! Ναι, αυτό ήταν μία ας πούμε… «περίεργη» προσέγγιση. Είναι πολύ καλό, απλά ήρθε σε αρκετά αργά.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στην σύνοψη και την βαθμολογία. Τι έχουμε λοιπόν; Στο τέλος της μέρας, το “Zack Snyder’s Justice League” είναι μία ιδιαίτερη ταινία στο είδος της υπερηρωικής περιπέτειας (επιστημονικής και μη) φαντασίας. Είναι οπτικοακουστικά ενδιαφέρουσα, ενώ έχει μερικές αρκετά καλές σεναριακές ιδέες (και άλλες λιγότερο καλές) και την βία και το σκοτάδι που περιμένουμε απ’ το κύριο Snyder, όπως και φυσικά την γελοιωδώς μεγάλη διάρκεια που θα μπορούσε να μειωθεί κατά μισή με μία ώρα. Μπορώ να πω με βεβαιότητα όμως πως συνολικά δουλεύει αισθητά καλύτερα απ’ την «Δίκαιη Λίγκα» των WB/Whedon -αν και, κακά τα ψέματα, ζει ή πεθαίνει με βάση το αν συμπαθείς τους χαρακτήρες ή όχι. Η βαθμολογία μου για την ταινία θα είναι ένα Pass με inf{Pass++}: πρόκειται για μια ιστορία τουλάχιστον αξιοπρεπή που μάλλον δεν θα κάνει τον μέσο θεατή να μετανιώσει τον (πολύ) χρόνο που της έδωσε και ανά περιπτώσεις μπορεί να γίνει και κάτι το αρκετά αξιοθαύμαστο.
Και τώρα είναι που καλούμαστε να απαντήσουμε τις αρχικές μας ερωτήσεις. Ναι, αυτή η ταινία είναι μία δικαίωση για το όραμα του Snyder. Δυστυχώς δεν καταφέρνει να δικαιολογήσει πολλές απ’ τις επιλογές που έγιναν στην προηγούμενη ταινία, ενώ δεν μπορώ να δηλώσω ελαφρά τη καρδία ότι είναι μια δικαίωση για την ίδια την Λεγεώνα της Δικαιοσύνης των DC Comics. Αλλά τι γίνεται με την απόπειρά της για μια «ενήλικη» ματιά στους υπερήρωες; Είναι η R-rated σκοτεινή ταινία κόμικ που θέλουμε ή χρειαζόμαστε; Σε κλίμακα από 1 για το «ταινίες για ενήλικες όπως τις σκέφτεται ένας δεκατριάχρονος» (“Joker”, 2019) έως 10 για το «ταινίες για ενήλικες που διαχειρίζονται ενήλικα χαρακτήρες, βία και συναισθήματα» (“Logan”, 2017), θα έλεγα ότι πέφτουμε κάπου στην μέση. Έχουμε ένα ενδιαφέρον πείραμα για μία mainstream «σκληρή και τραχιά» ματιά στο είδος, αλλά θα ήταν χρήσιμο να αφήσουμε το Σκοτάδι και το Άχθος πίσω απ’ αυτές τις ιστορίες να έχει και μία πιο εσωτερική και ύπουλη φύση. Είμαστε όμως μάλλον σε καλό δρόμο.
Edit: Πρόσφατα έμαθα ότι η Warner Bros σκότωσε τα project “The New Gods” της Ava DuVernay (“Selma”, “A Wrinkle in Time”, “When they see us”) και “The Trench” του James Wan (“Saw (1)”, “Insidious”, “The Conjuring”, “Aquaman”). Οπότε μπράβο που σκοτώνετε σκοτεινές και weird ιδέες. Κλασική WB.
Να έχετε ένα όμορφο απόγευμα/βράδυ, να είστε καλά και να προσέχετε. Καλή σινέ-χεια!
Tags: DC , dc comics , DC Universe , dc κόμικς , Jack Snyder's Justice League , Justice League , Justice League 2021 , Justice League Jack Snyder , Justice League Trailer , Justice League ταινία , Justice League τρέιλερ , Review , reviews , Superheroes , The Weird Side Daily , weird , Weird Movies , αλλόκοτο , κριτική , Κριτική ταινίας , Σούπερ Ήρωες , Ταινίες , Ταινίες Φαντασίας , Υπερήρωες , φαντασία
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.