Νοέμβριος του 1930. Ο κυνηγός γούνας Joe Labelle βρίσκεται κοντά στη λίμνη Anjikuni, στο βόρειο άκρο του Καναδά. Οι θερμοκρασίες είναι πολικές, έχουν κάνει μεγάλη βουτιά κάτω από το μηδέν. Σφοδροί άνεμοι φυσούν με μανία κάνοντας το ψύχος ακόμα πιο διαπεραστικό και δριμύ. Κατάκοπος και παγωμένος, αναζητεί ένα ασφαλές, ζεστό καταφύγιο για να μπορέσει να κοιμηθεί λίγες ώρες πριν συνεχίσει το ταξίδι του.
Η περιοχή δεν του είναι άγνωστη. Γνώριζε πολύ καλά τους διάσπαρτους πληθυσμούς Inuit, ιθαγενών Αμερικάνων που ζούσαν στην περιοχή εξαιτίας της δουλειάς τους και ήταν σίγουρος πως θα του παρείχαν με χαρά ένα μέρος να ξεκουραστεί. Είχαν αναπτύξει αρκετά φιλικές σχέσεις μέσα στα χρόνια που ο Joe ταξίδευε στην περιοχή τόσο λόγω του εμπορίου γούνας όσο και της φημισμένης φιλικότητας των ιθαγενών απέναντι στους κουρασμένους διαβάτες. Έτσι λοιπόν, διασχίζοντας τις αχανείς καναδικές εκτάσεις γεμάτες βαθύ απάτητο χιόνι, φτάνει σε ένα οικείο του χωριό, ανυπομονώντας να καθίσει πίσω από τη φωτιά και να χαλαρώσει με τους ιθαγενείς φίλους του.
Όσο πιο κοντά πλησιάζει όμως στο χωριό, ένα περίεργο αίσθημα αρχίζει να τον διακατέχει. Κάτι αλλόκοτο μοιάζει να συμβαίνει, κάτι που δεν του προκαλεί ανακούφιση αλλά ανατριχίλα. Δεν αργεί να συνειδητοποιήσει τι είναι αυτό όταν φωνάζει από μακριά για να τους καλωσορίσει, όπως έκανε πάντα εξάλλου.
Κανείς δεν του ανταποδίδει τον χαιρετισμό. Η σιωπή είναι νεκρική. Κυριολεκτικά. Ούτε ένα χάσκι δεν γαβγίζει καθώς προσεγγίζει τον καταυλισμό και ξέρει καλά πως κάτι τέτοιο δεν είναι φυσιολογικό. Τα σκυλιά, πάντα κοιμισμένα με το ένα μάτι ανοιχτό, άκουγαν πολύ πριν δουν. Ήταν ένας συνδυασμός ενστίκτου και εκπαίδευσης. Αλλά τώρα, είναι βουβά. Για την ακρίβεια, δεν μπορεί να δει πουθενά κανένα τους.
Με την ανησυχία να του σφίγγει τα σωθικά, φθάνει στα πρώτα σπίτια και κοιτάζει μέσα. Όπου και αν έψαξε η κατάσταση που αντικρίζει είναι ακριβώς η ίδια. Τα αποθέματα για τον μακρύ χειμώνα είναι υπερπλήρη και προσεκτικά συγκεντρωμένα στο βάθος της κατοικίας, τα κρεβάτια είναι στρωμένα, οι κατσαρόλες κρέμονται πάνω από τη φωτιά, τα κάρβουνα καπνίζουν, οι γούνες είναι ακουμπισμένες στα στρωμένα στο έδαφος δέρματα, τα γεμάτα όπλα ακουμπούν πλάι στις πόρτες. Αλλά οι κάτοικοι δεν είναι πουθενά.
Όσο και αν φωνάζει η ψάχνει ο Joe, δεν βρίσκει ούτε ένα ζωντανό ον στον καταυλισμό των Inuit. Τα πράγματα δεν είναι μαζεμένα ώστε να συμπεράνει πως θα έφευγαν για κάποιο ταξίδι, ούτε καν τα απολύτως απαραίτητα παλτά τους αλλά ακόμη περισσότερο, στο χιόνι δεν υπάρχει το παραμικρό χνάρι, ανθρώπου ή ζώου, που να μαρτυρά που μπορεί να είχαν πάει, έτσι αιφνίδια, στη μέση της νύχτας και του κρύου.
Τρομοκρατημένος και σίγουρος πως κάτι κακό έχει συμβεί, ο Joe εγκαταλείπει τρέχοντας το χωριό. Όσο εξουθενωμένος και αν ήταν, ο πανικός τον αναγκάζει να κινηθεί, να απομακρυνθεί, να αναζητήσει βοήθεια. Τελικά, στα πρόθυρα της κατάρρευσης, φθάνει με υποθερμία στο κοντινότερο μέρος όπου μπορούσε να βρει τηλέγραφο. Εκεί, καταφέρνει να ειδοποιήσει τις βασιλικές καναδικές αρχές γι αυτό που πριν λίγες ώρες είχε αντικρίσει στο χωριό.
Σύντομα κατέφθασαν εκπρόσωποι και άρχισαν οι έρευνες. Πράγματι, όσοι βρέθηκαν εκεί είδαν ό,τι και ο Joe. Όλα τα οικιακά αντικείμενα βρίσκονταν στις θέσεις τους και τα καγιάκ ήταν δεμένα στην ακτή της λίμνης. Αυτό που τους προξένησε περιέργεια ήταν το γεγονός πως όλα τα πράγματα είχαν βρεθεί με τρόπο τέτοιο που θα μπορούσε να πει κανείς πως οι Inuit τα είχαν αφήσει στιγμιαία για να κάνουν κάποια δουλειά αλλά δεν επέστρεψαν ποτέ από αυτήν.
Σύντομα, μια σειρά όμως από μακάβριες ανακαλύψεις ήρθε να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο πολύπλοκα. Εφτά από τα χάσκι του χωριού βρέθηκαν, μόνο που ήταν δεμένα σε κάποιο παλούκι και θαμμένα αρκετά μέτρα κάτω από χιόνι. Φαινόταν πως τα σκυλιά είχαν πεθάνει από ασιτία. Λίγο πιο μακριά από το σημείο που εντοπίστηκαν, ανακαλύφθηκε ίσως το πιο αλλόκοτο στοιχείο.
Οι τάφοι στο μικρό τοπικό νεκροταφείο είχαν ανοιχτεί και κείτονταν άδειοι. Οι ταφόπλακες είχαν όλες συγκεντρωθεί σε δύο μεγάλους σωρούς. Σύμφωνα με τις αντιλήψεις των Inuit, η βεβήλωση των τάφων με οποιονδήποτε τρόπο ήταν εξαιρετικά ειδεχθής πράξη, οπότε με το να βλέπουν κάθε έναν ανοιχτό και άδειο, ήταν προφανές πως οι κάτοικοι δεν είχαν εξαφανιστεί μόνοι τους αλλά κάποιο άλλο/α πρόσωπο/α εμπλεκόταν, με τρόπο ασύλληπτο στην υπόθεση.
Οι ερευνητές δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν στοιχεία που θα τους βοηθούσαν να επιλύσουν το εξωφρενικό αυτό μυστήριο. Δεν υπήρχαν ίχνη πάλης για να υποτεθεί πως συνέβη κάποια συμπλοκή αλλά περιέργως, ούτε και φυγής, βίαιας ή μη. Το μόνο ουσιαστικό δεδομένο που μπόρεσαν να ανακτήσουν, ήταν πως οι κάτοικοι του χωριού είχαν εξαφανιστεί περίπου δύο μήνες πριν εμφανιστεί ο Joe έπειτα από ανάλυση των μούρων που υπήρχαν στις κατσαρόλες. Ωστόσο, δεδομένου πως ο Joe είχε βρει τα κάρβουνα αναμμένα όταν κατέφθασε στο χωριό, το συμπέρασμα στο οποίο οδηγήθηκαν ήταν πως κάποιος, που δεν έμαθαν ποτέ, έμενε στο χωριό ώρες πριν την άφιξή τους.
Ταυτόχρονα, μαρτυρίες από κατοίκους γειτονικών περιοχών και καταυλισμών έρχονταν να περιπλέξουν ακόμη περισσότερο το μυστήριο.
Ο Armand Laurent, ένας κυνηγός που βρισκόταν κοντά στην περιοχή εκείνη τη μέρα μαζί με τους γιούς του, κατέθεσε πως είχαν δει ένα αλλόκοτο φωτεινό κυλινδρικό αντικείμενο στον νυχτερινό ουρανό να μετατρέπεται σε κουκκίδα και να χάνεται πάνω από τη λίμνη Anjikuni. Παρόμοια περίεργα φώτα, που δεν μπορούσαν να συγχυστούν με αυτά του Βόρειου Σέλας, ανέφεραν και ερευνητές της αστυνομίας όπου έκαναν αυτοψία στον καταυλισμό.
Το τι συνέβη εκείνο το βράδυ (;) στους άτυχους 30 κατοίκους του καταυλισμού κοντά στη λίμνη Anjikuni παραμένει μυστήριο. Υπάρχουν μόνο θεωρίες για να το εξηγήσουν με την επικρατέστερη να είναι αυτή της απαγωγής από εξωγήινους, καθώς συνδυάζεται με τα φώτα στον ουρανό. Για άλλους, μια μεταφορά σε κάποιο παράλληλο σύμπαν μέσω κάποιας ρωγμής στο χωροχρόνο είναι αυτό που συνέβη. Κάποιοι δεν διστάζουν να εμπλέξουν κακά, μοχθηρά πνεύματα του δάσους, όπως είναι το αδηφάγο Wendigo, τα οποία πίστευαν για αιώνες οι Inuit πως κρύβονταν στην περιοχή. Τα στοιχεία όμως σε κάθε περίπτωση είναι ιδιαιτέρως αντικρουόμενα μεταξύ τους ώστε να υποδεικνύουν προς μια και μοναδική πιθανή εξήγηση, αφήνοντάς μας έτσι να αναρωτιόμαστε τι μπορεί να συνέβη υπό το φως του Βόρειου Σέλας στις αχανείς λευκές καναδικές εκτάσεις…
Tags: Anjikuni , Armand Laurent , Inuit , Joe Labelle , αίσθημα , αλλόκοτο , αναζήτηση , ανησυχία , αντικείμενο , αρχές , ασιτία , βεβήλωση , βία , βοήθεια , Βόρειο Σέλας , γιός , δάση , δάσος , δέρμα , ένστικτο , εξαφάνιση , εξωγήινοι , εξωγήινος , έρευνα , έρευνες , ιθαγενείς , ιθαγενείς Αμερικάνοι , ίχνη , ίχνος , Καναδάς , καπνός , κάρβουνα , καταυλισμός , καταφύγιο , κατοικία , κάτοικοι , κάτοικος , κατσαόλα , κατσαρόλα , κυνηγός , λίμνη , Μαρτυρία , μαρτυρίες , μούρα , μούρο , μυστήριο , νεκροταφείο , νύχτα , πάλη , πανικός , περιοχή , σκοτάδι , σκύλος , σπίτι , στοιχεία , στοιχειό , ταξίδι , τάφοι , ταφόπλακα , τάφος , τηλέγραφος , υποθερμία , υπόθεση , φίλος , χάσκι , χειμώνας , χιόνι , χνάρι , χωριό , ψύχος
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.