Τελευταίο Ηλιοβασίλεμα

«Έλα», της είπε σιγανά και την έπιασε από το χέρι.
Εκείνη με δυσκολία κατάφερε να σηκωθεί αλλά δεν έφερε αντίρρηση. Δεν είχε νόημα πλέον. Τον ακολούθησε με μικρά αδέξια βήματα. Ο Φρανκ της έσφιγγε αδύναμα την παλάμη καθώς διέσχιζαν το πυκνό δασικό μονοπάτι παραπαίοντας. Τα πάντα γύρω τους ήταν παράξενα ήρεμα. Ο αέρας έμοιαζε σχεδόν ακίνητος, λες και ο χρόνος είχε παγώσει. Δεν ακούγονταν κουρούνες και σπουργίτια, ούτε καν τα τζιτζίκια που συνήθιζαν να τραγουδούν ασταμάτητα όλο το καλοκαίρι μέχρι να ξεψυχήσουν με το πρώτο κύμα κρύου. Οι πευκοβελόνες έμεναν ασάλευτες. Το χώμα που κάποτε έσφυζε από ζωή ήταν τώρα ακίνητο.
Κάθε ανάσα που έπαιρνε την έκανε να πονά φριχτά αλλά δεν ήθελε να σταματήσει. Ήξερε πως αν το έκανε υπήρχε περίπτωση να μην σηκωθεί ποτέ ξανά. Με τον Φρανκ να την καθοδηγεί ανάμεσα από τις ακίνητες φτέρες προσπάθησε να καθαρίσει τον νου της από κάθε ζοφερή σκέψη.
Της φαινόταν πως περπατούσαν για πολλή ώρα μέχρι που τελικά τα πεύκα αραίωσαν και το χώμα έδωσε την θέση του σε μία πετρώδη ζώνη. Πέντε μέτρα μπροστά η πλαγιά κοβόταν απότομα και ένας γκρεμός ύψους πενήντα μέτρων τους χώριζε από το χάος.
Πλέον έσερνε τα πόδια της, το ίδιο και ο Φρανκ. Όταν κάθισαν στο χείλος του γκρεμού και κρέμασαν τα πόδια τους κάτω, ένιωσε μία αμυδρή ανακούφιση. Ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο του Φρανκ και με τα χέρια πλεγμένα έμειναν να κοιτούν υπνωτισμένοι τον ουρανό που απλωνόταν μπροστά τους σκεπτόμενοι πως ήταν ένα όμορφο μέρος για να πεθάνει κανείς.
Ο ουρανός ήταν μία πανδαισία ανεπανάληπτων ζωηρών χρωμάτων που έμοιαζαν σχεδόν σουρεαλιστικά. Αναμειγνύονταν με έναν ιδιαίτερο τρόπο αφήνοντας πολύχρωμες λωρίδες στον γαλανό καμβά. Ένας ήλιος, λαμπρότερος από ποτέ, κρεμόταν πάνω από τις καραφλές κορυφές. Αμυδρά σκέφτηκε πως τελικά οι φήμες οι είχαν δίκιο. Τα ηλιοβασιλέματα μετά τις πυρηνικές εκρήξεις είναι τα πιο όμορφα.

Tags: Flash-fiction , ηλιοβασίλεμα , πυρηνική έκρηξη , φύση , χρώματα