Σ’ αυτό το κτήριο, όπου πατώ

Σ’ αυτό το κτήριο, όπου πατώ
Ήρθα σαν από ένστικτο- υπνοβατώ;
Και στο μυαλό μου ακούω την ηχώ,
«Φύγε από δω, Φύγε από δώ»

Την ύπαρξή του, χρόνια αγνοώ,
Κι η μνήμη με γελάει, γιατί αδυνατώ,
Να καταλάβω πως έφτασα εδώ,
«Φύγε από δω, Φύγε από δω»

Τούτο το κτήριο είναι, θαρρώ,
Της τρέλας μου τέχνασμα, σήμα κακό,
Διαβάζω στην είσοδο, προτού να μπω,
«Φύγε από δω, φύγε από δω»

Και μόλις μπαίνω, σαν τώρα το ζω,
Πριν χρόνια μ’ έφεραν, σχεδόν νεκρό,
Φορούσα μανδύα, στενό και λευκό,
Κι όλοι μου λέγαν’ πως ειν’ για καλό.

Και τώρα ψάχνω, στο ερείπιο αυτό,
Τροφή για τη μνήμη, την άκρη να βρω,
Ποιος είμαι, τι είμαι, τι κάνω εδώ;
Σε τι Γολγοθά κουβαλώ
Το δικό μου σταυρό;

Κι έτσι το νήμα, το άυλο, ακολουθώ,
Και ψάχνω- τι ψάχνω- το τέλος να βρω,
Η καρδιά μου θα σπάσει, ακούω το σφυγμό,
Κι η φωνή με προστάζει να φύγω απ’ εδώ.

Σκόνη, κλεισούρα, ασφυκτιώ,
Μα πρέπει, πρέπει τη λύση να βρω,
Πλέον το μέρος μου μοιάζει γνωστό,
Κι αυτό με φρικάρει αντί να ηρεμώ.

Δωμάτια, διάδρομοι, από ‘κει κι από δω,
Οι σωλήνες ρημάξαν και στάζουν νερό,
Κι ο ήχος μου φέρνει φόβο φριχτό,
Μα θυμάμαι, συνεχίζω, πλέον δε σταματώ.

Και τώρα ψάχνω, στο ερείπιο αυτό

Το κτήριο πια είναι ερείπιο σωστό,
Πατώ σε γυαλιά και σε τούβλα, ένα σωρό.
Το πέρας του χρόνου ήταν φονικό,
Στο κτίσμα ετούτο, όπου πατώ.

Μέχρι που φτάνω σε μέρος γνωστό,
Μα τι μου θυμίζει πασχίζω να βρω,
Σίγουρα έζησα χρόνια εδώ,
Μα το μυαλό μου είν’ ακόμη θολό.

Και στο δωμάτιο μπαίνω με βήμα γοργό,
Και στέκομαι εμπρός σε δωμάτιο ψυχρό,
Που έχει μονάχα ένα κρεβάτι, ιατρικό,
Στο οποίο ήμουν, κάποτε, δεμένος εδώ.

Σ’ αυτό το κτήριο, όπου πατώ,
Κάποτε έχασα, ό,τι είχα ιερό,
Θυμάμαι, σαν τώρα τον σφάχτη γιατρό,
Να με δένει, πριν μπήξει, τ’ αναισθητικό.

Κι έπειτα νιώθω πόνο φριχτό,
Καθώς μεσ’ το μάτι μου βάζει εργαλείο αιχμηρό,
Και να το σφυρί, χτυπάει μια-δυο,
Τότε ήταν που πέθανα, μ’ ακόμη είμ’ εδώ.

Κι έτσι, πια γέρος, σαν ξεψυχώ,
Στο μέρος εκείνο που με κάναν φυτό,
Θυμάμαι τη μέρα που με φέραν εδώ,
Επειδή είχα, λέει, νόσημα ψυχικό.

Σ’ αυτό το κτήριο, που ξεψυχώ,
Είχα πεθάνει πριν πόσο καιρό,
Μου πήρε μια ζωή, για να θυμηθώ,
Κι εν τέλει δεν έφυγα, ποτέ από δω.

The Prattler – losinnuendos.com

Φωτογραφία Εξωφύλλου: “Ospedale Psichiatrico di Volterra”, ένα ψυχιατρικό άσυλο που βρίσκεται στην Τοσκάνη, στο οποίο νοσηλεύτηκαν πάνω από 6.000 ασθενείς ψυχιατρικών νοσημάτων. Οι περισσότεροι υπεβλήθησαν στην χειρουργική επέμβαση της Λοβοτομής καθώς και σε θεραπεία με ηλεκτροσόκ, τεχνική για την οποία το εν λόγω ψυχιατρείο είχε αποκτήσει και την διαβόητη φήμη του. Αποκαλούνταν το «Μέρος χωρίς επιστροφή», καθώς οι περισσότεροι τρόφιμοι δεν έφυγαν ποτέ. Έπαψε να λειτουργεί το 1978 και έκτοτε, το κτήριο βρίσκεται σε αποσύνθεση.

Tags: Edgar Allan Poe , horror , poem , Spooky , weird , αλλόκοτο , Άσυλο , Έντγκαρ Άλαν Πόε , Ερείπιο , Κτήριο , Ποίημα , σκοτάδι , τρόμος , Ψυχιατρείο