Το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα είναι μια περίοδος που μοιάζει με το μισόφωτο της αυγής. Οι ιδέες του Διαφωτισμού και η πίστη στην ανθρώπινη πρόοδο, μπορεί να είχαν επικρατήσει στους κύκλους των λογίων, όχι όμως στους απλούς ανθρώπους της υπαίθρου. Η έλλειψη βασικής μόρφωσης και η δεισιδαιμονία των κατοίκων της γαλλικής επαρχίας, κρατούσαν ζωντανούς τους θρύλους και τις δοξασίες περασμένων αιώνων. Μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις δυσκόλευαν τις ζωές των ανθρώπων σαν ένα βαρύ φορτίο από το μακρινό παρελθόν.
Η περιοχή της Ζεβοντάν (Gévaudan) βρίσκεται στη νότια Γαλλία σε μια επαρχία που σήμερα φέρει το όνομα Λοζέρ. Είναι μια περιοχή που περιτριγυρίζεται από επιβλητικά βουνά, βοσκοτόπια και γη κατάλληλη για καλλιέργεια. Πυκνά δάση αγκαλιάζουν μεγάλα τμήματα λιβαδιών, δημιουργώντας απρόσιτα κρησφύγετα που φιλοξενούν πολλά είδη άγριας πανίδας.
Το ιστορικό παρελθόν της Ζεβοντάν είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Η περιοχή έχει γνωρίσει περιόδους τρομερής ανάπτυξης και ευημερίας λόγω της πλούσιας παραγωγής της, αλλά και της ευνοϊκής θέσης της. Ωστόσο, οι θρησκευτικοί πόλεμοι γονάτισαν το μέρος και το 1550 εγκαταστάθηκε στην περιοχή μια ομάδα διωγμένων προτεσταντών ακόλουθων του Καλβίνου, που έμειναν γνωστοί με το όνομα Ουγενότοι. Το έντονο θρησκευτικό συναίσθημα, τα αυστηρά ήθη και οι περιορισμοί σε όλα τα επίπεδα της ζωής, είχαν αντικαταστήσει την άλλοτε χαρούμενη βουκολική ζωή της επαρχίας.
Το καλοκαίρι του 1764, ήταν μια ζοφερή εποχή για τους κατοίκους της περιοχής. Οι αρχέγονες φοβίες των χωρικών φαίνεται να πήραν σάρκα και οστά. Ένα λυκόμορφο πλάσμα εμφανίστηκε από το πουθενά, για να τρομοκρατήσει τους κατοίκους της περιοχής για τρία ολόκληρα έτη. Οι επιθέσεις του «ζώου» είχαν ολέθρια αποτελέσματα και συνδέονται με μια σειρά φρικτών θανάτων. Το πλάσμα επιτέθηκε για πρώτη φορά σε μια άτυχη βοσκοπούλα στην περιοχή Langogne. Για καλή της τύχη, η νεαρή κοπέλα ήταν ένα από τα ελάχιστα θύματα του κτήνους που κατάφερε να επιβιώσει. Την έσωσαν τα θαρραλέα σκυλιά της που όρμησαν στο τέρας δίνοντάς της χρόνο να κρυφτεί ανάμεσα στα βόδια της.
Η κοπέλα έφτασε κατατρομαγμένη στο χωριό και έδωσε στους έκπληκτους χωρικούς την πρώτη περιγραφή του κτήνους. Ανέφερε πως της επιτέθηκε ένα ζώο που είχε χαρακτηριστικά λύκου αλλά ήταν πολλές φορές μεγαλύτερο σε μέγεθος. Το κεφάλι και ο λαιμός του ήταν τεράστια και οι κοφτεροί κυνόδοντές του πεταγόντουσαν έξω από τα σαγόνια του. Το χαρακτηριστικό του στοιχείο, ήταν μια μαύρη λωρίδα που απλωνόταν κατά μήκος της ράχης του, αλλά και η ουρά του που ήταν τεράστια και φουντωτή. Οι βαθιές νυχιές στο σώμα της βοσκοπούλας και το ξεσκισμένο φουστάνι της, δε θα μπορούσαν να είναι καλύτεροι μάρτυρες των όσων βίωσε.
Όσο περνούσε ο καιρός οι επιθέσεις πολλαπλασιάζονταν. Τα θύματα ήταν κυρίως γυναίκες και παιδιά, που έβγαζαν τα κοπάδια τους για βοσκή στα λιβάδια του οροπεδίου. Τα πτώματα που έβρισκαν οι χωρικοί ήταν πάντα σε άθλια κατάσταση, ξεσκισμένα, διαμελισμένα ή ακέφαλα. Η φήμη του «τέρατος» πήρε τεράστιες διαστάσεις. Γρήγορα οργανώθηκαν ομάδες, αγροτών και κτηνοτρόφων για να εξολοθρεύσουν το κτήνος που σκότωσε τόσο βάναυσα τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Δύο ατρόμητοι άντρες που είχαν στήσει καρτέρι, το εντόπισαν και το πυροβόλησαν από ελάχιστη απόσταση. Στην αρχή έπεσε στο έδαφος, αλλά γρήγορα ξανασηκώθηκε και διέφυγε, παρόλο που οι άντρες πέτυχαν τον στόχο πολλές φορές. Δεν πέρασαν λίγες μέρες και υπήρξαν νέα θύματα. Οι κάτοικοι της περιοχής βρίσκονταν σε απόλυτο τρόμο. Φήμες ήθελαν το τέρας να έχει υπερφυσικές ιδιότητες, κάποιοι έλεγαν πως ήταν δαίμονας που ήρθε να εκδικηθεί τους ανθρώπους για τις αμαρτίες τους, άλλοι πως ήταν μεταμορφωμένη μάγισσα, ενώ οι περισσότεροι πίστευαν πως ήταν “λυκάνθρωπος” (loup-garou). Όπως είναι φυσικό, αυτές οι φήμες διόγκωσαν επικίνδυνα τον πανικό των κατοίκων.
Η υπόθεση πήρε γρήγορα τεράστιες διαστάσεις και ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΕ΄ έστειλε μια ομάδα βασιλικών δραγώνων, με συντονιστή της ομάδας τον περίφημο ταγματάρχη Ντιαμέλ (Duhamel). Η ομάδα του Ντιαμέλ γρήγορα συμπληρώθηκε από έμπειρους ντόπιους κυνηγούς. Παρά τις συνεχόμενες προσπάθειές τους, το τέρας που είχε πάρει πλέον το μεγαλοπρεπές όνομα το «κτήνος της Ζεβοντάν», ξέφυγε από όλες τις ενέδρες συνεχίζοντας τις δολοφονικές του επιθέσεις.
Οι κάτοικοι της Ζεβοντάν ήταν απελπισμένοι. Ως μάννα εξ’ ουρανού, κατέφθασε στη Ζεβοντάν ο σπουδαιότερος κυνηγός της βασιλικής Αυλής Αντουάν ντε Μπωτέρν (Antoine de Beauterne), με συνοδεία σαράντα ατόμων. Αφού χτένισαν την περιοχή, έπειτα από τρεις μήνες σκότωσαν στο φαράγγι Bial κοντά στην Pommier, έναν τεράστιο λύκο που ζύγιζε εβδομήντα πέντε κιλά. Το ογκώδες ζώο ήταν τόσο εντυπωσιακό που βαλσαμώθηκε και εστάλη στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Παρισιού. Όλα έδειχναν πως το κτήνος ήταν πλέον νεκρό. Ακολούθησαν χωριάτικα γλέντια και ενθουσιώδεις πανηγυρισμοί. Η χαρά όμως δεν κράτησε για πολύ. Ενάμιση μήνα μετά, ξεκίνησαν πάλι οι μακάβριες επιθέσεις. Οι κάτοικοι ήταν τόσο απογοητευμένοι που δεν έβγαιναν από τα σπίτια τους, παράτησαν τη δουλειά τους και κόντευαν να λιμοκτονήσουν.
Είχε φτάσει όμως η ώρα, να αναλάβει ο Ζαν Σαστέλ (Jean Chastel). Ο ντόπιος κυνηγός ζήτησε από τους ιερείς του καθεδρικού ναού της Notre-Dame de Beaulieu να ευλογήσουν τις σφαίρες του και ορκίστηκε στον σταυρό που κρεμόταν από τον λαιμό του εκδίκηση. Στις 19 Ιουνίου του 1767 και αφού οι θάνατοι είχαν φτάσει τους εκατόν δεκατρείς ο Ζαν Σαστέλ φαίνεται να τραυμάτισε θανατηφόρα το τέρας στο πέρασμα Sogne d’ Aubert. Το ζώο έμοιαζε πολύ στην όψη με αυτό που είχαν σκοτώσει ο Αντουάν ντε Μπωτέρν και η ομάδα του. Όταν ξεκίνησε η διαδικασία της ταρίχευσης για να σταλεί στις Βερσαλλίες βρήκαν στο στομάχι του ανθρώπινα μέλη. Δε θα μπορούσε παρά να είναι το πλάσμα που όλοι έψαχναν. Το πτώμα του τέρατος έγινε περιφορά στην περιοχή έτσι ώστε να επανέλθει η ηρεμία των κατοίκων και μετά στάλθηκε στις Βερσαλλίες για να το θαυμάσει η Αυλή. Από τότε και έπειτα, δεν αναφέρθηκε άλλο περιστατικό επίθεσης λύκου σε άνθρωπο στην περιοχή.
Η ιστορία του τέρατος της Ζεβοντάν έχει περάσει πλέον στη σφαίρα του θρύλου. Η γενετική σύσταση και η προέλευση του ζώου, έχει απασχολήσει επιστήμονες, ιστορικούς, ερευνητές του απόκρυφου και κρυπτοζωολόγους. Προφανώς, αυτή η πραγματικά συναρπαστική ιστορία, δε θα μπορούσε να αφήσει τους ανθρώπους της τέχνης ασυγκίνητους. Συγγραφείς όπως οι Γκυ Ντε Μωπασάν (Guy de Maupassant) και Ρόμπερ Λούις Στίβενσον (Robert Louis Stevenson) επηρεάστηκαν βαθιά από τον θρύλο αποτυπώνοντάς τον στο συγγραφικό τους έργο. Αντιστοίχως οι Αδελφοί Γκριμ εμπνεύστηκαν μια σειρά από παραμύθια επηρεασμένοι από αυτόν. Η πιο πρόσφατη καλλιτεχνική απόπειρα που σχετίζεται με το «κτήνος της Ζεβοντάν», είναι η πασίγνωστη ταινία “Η Αδελφότητα των Λύκων” (Le Pacte des Loups), σε σκηνοθεσία του Christophe Gans και πρωταγωνιστές τον Vincent Cassel και τη Monica Bellucci.
Article Main picture reference
Tags: dark , Gévaudan , Guy de Maupassant , Jean Chastel , Le Pacte des Loups , Monica Bellucci , mystery , Notre Dame , Notre-Dame de Beaulieu , Robert Louis Stevenson , Vincent Cassel , weird , Βενσάν Κασέλ , Βερσαλλίες , Γαλλία , Γαλλική Επανάσταση , Γκυ Ντε Μωπασάν , Διαφωτισμός , Ζαν Σαστέλ , Ζεβοντάν , Η Αδελφότητα των Λύκων , κτήνος της Ζεβοντάν , Λουδοβίκος ΙΕ΄ , λυκάνθρωπος , λυκόμορφος , Μόνικα Μπελλούτσι , τέρας της Ζεβοντάν , φαντασία
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.