Το πτώμα της μητέρας του στην άσφαλτο. Μύγες βουίζουν. Τα όρνεα ατενίζουν την λεία. Τα κογιότ αλυχτούν και κατασπαράζουν λαίμαργα. Αίμα στάζει στα πιγούνια τους. Οι κάκτοι παραμορφώνονται με τα ρεύματα καυτού αέρα. Ο ήλιος καίει πάνω από τα σκονισμένα βουνά. Τα σύννεφα καλπάζουν στον ορίζοντα, ένα φίδι κροταλίζει απειλητικά κάτω από τα βράχια και τα αναμαλλιασμένα παιδιά περιμένουν την βροχή να έρθει.
Ένα σακίδιο περασμένο στον ώμο του. Τα μαλλιά του ανακατωμένα. Το πρόσωπο κόκκινο, καμένο. Τα χείλη ξερά. Κόμποι ιδρώτα γυαλίζουν. Ένα στρώμα σκόνης πάνω του. Η ανάσα συριχτή. Τα μάτια του καλυμμένα με μαύρα γυαλιά. Η άσφαλτος απλώνετε μπροστά. Μια ατελείωτη ευθεία, σμίγει με τον ουρανό και τα σύννεφα, χάνεται στο χάος.
Βαδίζει. Δεν σταματά. Τα μάτια της μητέρας του μίλια μακριά, γυάλινα. Τον ακολουθούν. Σαρώνουν το κατάμαυρο οδόστρωμα, τον ταξιδιώτη της ερήμου.
Tags: Flash-fiction , έρημος , πτώμα , φόνος
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.