Ο Παγωτατζής

«Ένα παγωτό φράουλα κύριε», είπε το νεαρό αγόρι.
«Έφτασε», είπε τραγουδιστά ο παγωτατζής. Τα χαρούμενα καμπανάκια ηχούσαν ζωηρά.
Ο παγωτατζής πήρε ένα χωνάκι και άρχισε να το γεμίζει. Κοίταξε λοξά το ξανθό αγόρι.
«Τι κοιτάς σκεφτικός νεαρέ;», είπε με πρόσχαρο τόνο.
«Ένα φυλλάδιο που μας έδωσαν στο σχολείο», αποκρίθηκε εκείνο σκεπτικό.
«Ω! Είναι για κάποια ομάδα μπέιζμπολ;»
«Μπα. Αυτό θα ήταν ωραίο. Η διευθύντρια είπε ότι είναι σαν προειδοποιητικό, για να το δώσουμε στους γονείς μας».
«Προειδοποιητικό για τι πράγμα;»
«Για έναν τύπο και καλά που γυρνά μεταμφιεσμένος ως παγωτατζής και απαγάγει παιδιά. Αυτά όμως έγιναν πριν έναν μήνα στο Τρόι, το Σικάγο και ούτε ξέρω που αλλού. Πολύ μακριά δηλαδή. Δεν καταλαβαίνω καν γιατί πρέπει να μας ενδιαφέρουν πράγματα που συμβαίνουν τόσο μακριά».
«Μμμ… Έχεις δίκιο. Ορίστε το παγωτό σου μικρέ».
Το αγόρι το πήρε χωρίς να τον κοιτάξει και του έδωσε ένα δολάριο.
«Ευχαριστώ», μουρμούρισε σιγανά φεύγοντας.
Καθώς προχωρούσε το φυλλάδιο του γλίστρησε απο την τσέπη. Προσεχτικά ο παγωτατζής με το σπινθηροβόλο χαμόγελο βγήκε και το μάζεψε.
Στην μέσα στη δροσιά του παγωτατζίδικου άρχισε να το διαβάσει.
Γέλασε. Η περιγραφή τον αδικούσε.

Tags: Flash-fiction , ανατριχίλα , παγωτατζής , παγωτό