Well here we are again
It’s always such a pleasure~
Βρισκόμαστε για ακόμα μία φορά εδώ λοιπόν, όλοι μας κοντά και τόσο μακριά, σε αυτή την κατάσταση που τόσο δεν αγαπήσαμε την Άνοιξη του 2020. Είμαστε απομονωμένοι, τρομαγμένοι και αγωνιούμε για το μέλλον και την όλη κατάσταση. Όμως έχουμε και την τέχνη, η οποία μας συντροφεύει, μας ανεβάζει, μας προβληματίζει και μας κάνει να αποβάλουμε τα άσχημα της ζωής. Οπότε τι καλύτερο απ’ το να ασχοληθούμε με ταινίες για την απομόνωση –φυσική ή πνευματική- και τον τρόμο και την παράνοια που έρχονται απ’ αυτή;
Σήμερα θα μιλήσουμε για δύο τέτοια σχετικά πρόσφατα θρίλερ που, αν και δεν θα μας δημιουργήσουν απαραίτητα τα πιο ευχάριστα συναισθήματα, ίσως μας βοηθήσουν να αποβάλουμε τα πιο αρνητικά από αυτά που μας διακατέχουν. Ξεκινάμε λοιπόν!
The Lighthouse (2019) – Pass++
Δύο φαροφύλακες, ένας νέος και ένας θαλασσοδαρμένος, περνούν μερικές βδομάδες σε μια απομακρυσμένη βραχονησίδα της Νέας Αγγλίας και προσπαθούν να διατηρήσουν την όποια λογική τους.
Εμπνευσμένο από την πραγματική Τραγωδία του Smalls Lighthouse, ενός φάρου στα δυτικά της Ουαλίας, τον 19ο αιώνα, ο «Φάρος» είναι η ταινία ψυχολογικού τρόμου με στοιχεία μαύρης κωμωδίας ή μαύρη κωμωδία με στοιχεία ψυχολογικού τρόμου δεύτερη ταινία του Robert Eggers (“The VVitch”), η οποία βγήκε το 2019. Επανδρωμένη με το μικρό αλλά εξαιρετικά αξιόλογο καστ των Willem Dafoe και Robert Pattinson, είναι μία μπεργκμανικής έμπνευσης και αισθητικής ιστορία, όπου το ασπρόμαυρο φόντο και η θεσπέσια μουσική συναντούν τα εξαιρετικά δουλεμένα σκηνικά και τις παθιασμένες και παρανοϊκές ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Η θεματολογία της ταινίας περιστρέφεται κυρίως γύρω από την ψυχανάλυση όπως αυτή ασχολείται με τα ζητήματα των (αντρικών) ανθρώπινων σχέσεων, της απομόνωσης και της ωμής και βίαιης σεξουαλικότητας, ενώ δεν λείπουν οι μυθολογικές και καλλιτεχνικές αναφορές και το πάντα επίκαιρο και κλασικό σε ιστορίες τρόμου θέμα των καταχρήσεων (εδώ ο αλκοολισμός). Εύκολες απαντήσεις δεν δίνονται εδώ (ο Eggers θέλει περισσότερο να κάνει τις ερωτήσεις), αλλά υπάρχουν αρκετά θέματα προς ανάλυση και συζήτηση.
Όλη η παράνοια και η αγωνία του να είναι κανείς παγιδευμένος στην μέση ενός χάους, στο μάτι της θύελλας, δοσμένη από έναν καλλιτέχνη με πολλές προοπτικές και με τον πιο ανατριχιαστικά αστείο και τον πιο αστεία ανατριχιαστικό τρόπο.
The Invisible Man (2020) – Pass++
Μία νεαρή γυναίκα που μόλις έχει αποδράσει από μία τοξική σχέση αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα και την αίσθηση ότι ο πρόσφατα αποθανών πρώην της ίσως να μην είναι νεκρός και να συνεχίζει να την καταδιώκει.
Εμπνευσμένο απ’ το ομότιτλο του H.G. Wells, ο «Αόρατος Άνθρωπος» βρισκόταν στα σκαριά για να γίνει μία προσθήκη στην απόπειρα της Universal για remake του Κινηματογραφικού Σύμπαντος/Σειράς Ταινιών «Universal Classic Monsters», του λεγόμενου «Dark Universe». Μετά τις δύο αποτυχημένες αρχές (“Dracula Untold” του 2014 και “The Mummy” του 2017), η ταινία έπεσε τελικά στα χέρια του low budget studio Blumhouse, και υπό την δημιουργική (σκηνοθετική και συγγραφική) σφραγίδα του Leigh Whannell (“Upgrade”, σενάριο για τα τρία πρώτα “Saw”) έγινε ένα εξαιρετικά αξιόλογο ψυχολογικό θρίλερ με στοιχεία Τρόμου και Φαντασίας(;) και μία απ’ τις εμπορικότερες ταινίες της χρονιάς.
Εξαιρετική κλειστοφοβική σκηνοθεσία με αξιόλογα εφέ όπου αυτά χρειάστηκαν, μουσική σε πλήρη αρμονία με το έξυπνο και σφιχτοδεμένο σενάριο και τον ρυθμό του (μία αλλαγή είδους κάπου στη μέση είναι απλά υπέροχη), δυνατές ερμηνείες απ’ το σχετικά μικρό καστ και αυτή η αίσθηση απομόνωσης, παράνοιας και ενός σκοτεινού και πληγωμένου παρελθόντος, είναι τα στοιχεία που κάνουν αυτή τη μεταφορά/remake της κλασικής ιστορίας μια αξιόλογη προσθήκη στη λίστα με τις πιο ενδιαφέρουσες σύγχρονες ταινίες στο είδος του Τρόμου και των (Ψυχολογικών) Θρίλερ.
Φυσικά, σε αυτό βοηθάει και το κεντρικό της θέμα: κακοποιητικές σχέσεις και άνθρωποι, και το πώς μπορούν να μας κυνηγούν για πολύ καιρό και να μας τρώνε σιγά σιγά.
Μία ιστορία αγωνίας και απομόνωσης για όλους τους κινδύνους που δεν βλέπουμε και μια μοντέρνα ματιά σε κάτι κλασικό και αξιομνημόνευτο, το “The Invisible Man” μπορεί να μας τρομάξει αλλά και να μας εξυψώσει.
Οι επόμενες μέρες θα είναι δύσκολες, αυτό το ξέρουμε όλοι. Όμως, σε αντίθεση με τους πρωταγωνιστές των δύο αυτών ταινιών, έχουμε (αισίως) ανθρώπους να μας στηρίζουν και να μας νοιάζονται. Επομένως ας χρησιμοποιήσουμε αυτές τις ιστορίες για να αποβάλουμε τα άσχημα πράγματα που ζούμε, και να δούμε ότι ακόμα και στις χειρότερες περιπτώσεις μπορούμε να βρούμε μια λύση.
Να είστε καλά, να μην διστάσετε να μιλήσετε σε κάποιον αν χρειαστείτε βοήθεια, και να προσέχετε. Καλή σινέ-χεια και υπομονή!
Tags: H.G. Wells , Movie Review , Movies , Robert Pattinson , The Invisible Man , The Invisible Man review , The Invisible Man κριτική , The Lighthouse , The Lighthouse κριτική , The Lighthouse ταινία , The Weird Side Daily , weird , Willem Dafoe , αλλόκοτο , θρίλερ , Κινηματογράφος , κριτική , Ο Αόρατος Άνθρωπος , Ο Φάρος , Ο Φάρος review , Ο Φάρος κριτική , Ο Φάρος ταινία , Ταινίες , ταινίες θρίλερ
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.