Ήταν ένα ζεστό απόγευμα του Σεπτέμβρη, από εκείνα που η ζέστη του Αυγούστου καλά κρατεί και μας αρνείται την φθινοπωρινή δροσιά. Εγώ και οι τρεις φίλοι μου, ο Κ., ο Λ. και ο Π. ταξιδεύαμε για αρκετή ώρα ήδη, και αποφασίσαμε να σταματήσουμε σε ένα μικρό μοτέλ κάπου στο Περιστέρι, πριν συνεχίσουμε το ταξίδι μας.
Κάναμε check in, αφήσαμε τις αποσκευές μας και καθίσαμε να ξεκουραστούμε και να συζητήσουμε για το υπόλοιπο της διαδρομής μας. Ξαφνικά, μια κραυγή έσπασε την νεκρική ηρεμία του άδειου μοτέλ! «Τι στο…», ρωτάγαμε μεταξύ μας. «Τι έγινε;»
Δεν θα παίρναμε σύντομα την απάντησή μας, αφού όλα γύρω μας σκοτείνιασαν και χάσαμε τις αισθήσεις μας…
Όταν συνήλθαμε, ήμασταν αλυσοδεμένοι και με κλειστά τα μάτια σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. «Μα τι έγινε εδώ;»
«Όμορφα», σκέφτηκα. «Ρε σεις, κάτι μου θυμίζει αυτό… Α, ναι, εκείνη την ταινία, το…».
Η Ταινία: Psycho (1960) – sup{Pass++}/High Pass
Μία γραμματέας που έχει φύγει απ’ την πόλη της με τα 40.000$ που πληρώθηκε το αφεντικό της, διαμένει σε ένα μοτέλ στην μέση του πουθενά και γνωρίζει τον γλυκύτατο αλλά περίεργο και βασανισμένο απ’ την μητέρα του υπεύθυνο του.
Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, Μαέστρος της Αγωνίας και του Τρόμου, μεταφέρει στον κινηματογράφο το ομότιτλο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Μπλοχ. Και πώς ήταν το αποτέλεσμα;
Η αρχική μου σκέψη ήταν ότι, ενώ σίγουρα για την εποχή του ήταν κάτι το πρωτότυπο, φρέσκο και εξαιρετικά καλογυρισμένο, δεν έχει πολλές λεπτομέρειες στην όλη υπόθεσή του, πολλές σκηνές τελειώνουν κάπως βιαστικά με ένα απλό fade out, δεν έχει καν τόσο πολλούς φόνους και στο τέλος γυρνάει ένα ψυχολόγος να μας πει τι έγινε; Τι; Είναι απλά η πεμπτουσία του θρίλερ με ψυχοπαθή δολοφόνο. Δεν με ενθουσίασε και τόσο.
Και μετά άρχισα να το σκέφτομαι. Η ταινία είναι η Πεμπτουσία του Θρίλερ Τρόμου με ψυχοπαθή δολοφόνο, ο άτυπος Πατέρας του Slasher Genre. Ήταν μία από τις πρώτες –αν όχι η πρώτη!- ταινία του είδους. Οι λεπτομέρειες δεν φάνηκαν πολλές γιατί έχουν αντιγραφεί ή παρωδηθεί εδώ και εξήντα χρόνια! Οι λίγοι φόνοι; Αποτέλεσμα των υπερβολικά αυστηρών κανόνων της εποχής για το γυμνό, τους φόνους και τα τραβηγμένα καζανάκια(!). Αν μη τι άλλο η ταινία καταφέρνει να τα κάνει όλα αυτά και όχι μόνο να βγει στον κινηματογράφο, αλλά και να έχει τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία! Ο ψυχολόγος που μας εξηγεί στο τέλος τι έγινε; Δεν το εξηγεί σε μας, το εξηγεί στους χαρακτήρες που δεν έχουν ιδέα τι έγινε -και ίσως στο κοινό της εποχής που δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά. Αν μη τι άλλο είναι μια σκηνή που θέτει την ιστορία και τους χαρακτήρες κάτω από ένα νέο φως και δείχνει αρκετή κατανόηση σε κάποια θέματα! Αν βάλουμε σε αυτό και την υπέροχη μουσική, τις θεσπέσιες ερμηνείες, και την πλούσια θεματολογία περί ψυχανάλυσης, του στοιχειωμένου παρελθόντος, της στασιμότητας, και των μοτίβων και των πρισμάτων μέσα απ’ τα οποία αλληλοεπιδρούμε με τους χαρακτήρες και τα πάθη τους, τελικά έχουμε μια εξαιρετική ταινία με ιδανικό ρυθμό και αμέτρητες πρωτοπορίες για τον Κινηματογράφο σαν Μέσο!
«Τελείωσες; Γιατί πρέπει να λύσουμε και κανέναν γρίφο! Έχουμε μισή ώρα ακόμα!». Ο Π. δεν ήταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος.
«Τσέκαρε πάλι αυτό το συρτάρι…».
Το Escape Room: Psycho – MysteryLab
Τι γίνεται λοιπόν με το δωμάτιο απόδρασης; Α, είναι εξαίσιο! Οι γρίφοι του είναι έξυπνοι και τραβάνε το ενδιαφέρον, είτε ανήκουν στους πιο κλασικούς είτε στους πιο «πειραγμένους», ενώ η ατμόσφαιρα είναι απειλητική με τον καλύτερο τρόπο! Η είσοδος στο δωμάτιο ήταν αρκετά ωραία και διασκεδαστική –νομίζω, έχασα τις αισθήσεις μου πριν καν μπω οπότε δεν ξέρω (wink wink)- ενώ υπήρχαν και οι απαραίτητες στιγμές «αποφόρτισης» για να επιστρέψεις στην επίλυση γρίφων δυναμικά και να ξαναχτιστεί η ένταση.
«Πάλι καλά που μας βρήκε και αυτός ο αστυνόμος και μας βοηθάει να βγούμε», παρατήρησε ο Λ.
Α, ναι, εξαιρετικός ο GM μασεεεεεεεεεεννοώ ο κύριος αστυνόμος που μας βοηθάει να ξεφύγουμε όπου κολλάμε με τον παιχνιδιάρη τον ψυχοπαθή δολοφόνο/φίλος μας!
Το δωμάτιο, τέλος, ήταν πολύ ωραίο από άποψη χώρου, δομής και περασμάτων, με την διακόσμηση να έχει μια δική της ιστορία να πει και να μπλέκεται όμορφα με τους γρίφους.
«Περίεργο, θυμόμουν την σκηνή του μπάνιου διαφορετικά», παρατήρησε ο Κ. όσο εμείς ασχολούμασταν με έναν ακόμα γρίφο και μερικούς σκελετούς στην ντουλάπα.
Η Μεταφορά
Έχουμε, λοιπόν, μία φανταστική ταινία και ένα εξαιρετικό escape room. Πώς δουλεύει όμως η μεταξύ τους σύνδεση;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η ίδια η φύση των Δωματίων Απόδρασης δεν θα επέτρεπε μια ακριβή μεταφορά μίας τόσο εσωτερικής και πιο «αργής» στους ρυθμούς της ιστορίας όπως το “Psycho”. Εδώ η ταινία με το ζόρι είναι συνεπής με τον τίτλο της! Πώς θα μπορούσε ένα Δωμάτιο Απόδρασης, σχεδόν εξήντα χρόνια μετά, να είναι πιστό στο τέμπο και τις λεπτομέρειες μια ταινίας απ’ την δεκαετία του ‘60;
Πολύ απλά: δεν το κάνει. Κρατάει τον βασικό σκελετό και την αισθητική, φέρνει στο τραπέζι αυτά τα 60 χρόνια ταινιών με ψυχοπαθείς δολοφόνους, και γεμίζει τις ελλείψεις με όλα αυτά που η ίδια η ταινία βοήθησε να θεμελιωθούν.
Ο Τρόμος είναι προσωπική υπόθεση του καθενός, και θα ήταν παράλογο να πιστέψουμε ότι ένα δωμάτιο απόδρασης, όσο καλά φτιαγμένο και αν είναι (και αυτό πραγματικά ΕΊΝΑΙ) θα είναι σε θέση να μας τρομάξει περισσότερο και πιο βαθιά απ’ ό,τι θα τρομάξουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Οπότε αντί να παίξει με τον Εσωτερικό Τρόμο στην ψυχοσύνθεση του παίκτη, το δωμάτιο κρατάει την ψυχαναλυτική δομή και αισθητική (ο Φρόιντ θα ήταν περήφανος) και παίζει με την αγωνία και την ένταση ενός πολύ καλού θρίλερ. Και αυτό από μόνο του είναι εξαιρετικά αποτελεσματικό. Κάτι μου λέει ότι θα το λέω συχνά όλο αυτό σαν δικαιολογία στην μη πλήρως πιστή μεταφορά ταινιών και πραγματικών γεγονότων σε Δωμάτιο Απόδρασης…
«ΧΑΧΑΧΑΧΑ!», ακούστηκε το χαιρέκακο υστερικό του γέλιο.
«ΤΡΕΧΑΤΡΕΧΑΤΡΕΧΑΣΧΕΔΟΝΒΓΗΚΑΜΕΛΙΓΟΑΚΟΜΑ!». Δεν ξέρω καν ποιος το έλεγε, ίσως να ήμουν και εγώ. Το θέμα ήταν να βγούμε από κει μέσα γρήγορα! «Λίγο ακόμα και σωθήκαμε!».
“Psycho” λοιπόν. Μια υπέροχη κλασική ταινία, ένα φανταστικό δωμάτιο απόδρασης, μια μεταφορά που, αν και δεν είναι σε πλήρη αντιστοιχία («1-1» -ένα προς ένα- που λέμε και στους κύκλους μου), είναι εξαιρετική και αρκετά πιστή στις ιδέες και στην ατμόσφαιρα.
Μια ταινία που πρέπει κάθε σινεφίλ να δει, ένα escape room που θα ήταν καλό κάθε φαν των Δωματίων Απόδρασης να επισκεφτεί, ένας συνδυασμός που μάλλον αξίζει να δοκιμαστεί.
Καλή σινέ-χεια και καλές αποδράσεις!
Tags: Alfred Hitchcock , Alfred Joseph Hitchcock , Escape Room , escape room psycho , Escape Room Τρόμου , Film Reviews , horror , horror escape room , mystery , MysteryLab , MysteryLab Psycho , Psycho , psycho escape room , Psycho MysteryLab , Review , Robert Bloch , Slasher , The Weird Side Daily , weird , αλλόκοτο , Άλφρεντ Χίτσκοκ , Δωμάτια Απόδρασης , κριτικές , κριτική , μυστήριο , Ταινίες , ταινίες τρόμου , τρόμος
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.