«Πρέπει να πάμε οπωσδήποτε στα επείγοντα, το καταλαβαίνεις αυτό που σου λέω;»
«Δε θέλω!» Αρνήθηκε γι’ άλλη μια φορά. Είχε ανέβει πάνω στον καναπέ σα να είδε ποντικό να τρέχει στα ξύλινα πατώματα. Ο Νίκος διατηρούσε ακόμα την ψυχραιμία του, προσπαθούσε να την προσεγγίσει μα δεν τα κατάφερνε.
«Δάφνη», πρόφερε κουρασμένος το όνομά της. «Κάνεις σαν μικρό παιδί, σύνελθε. Νόμιζα πως είχαμε λύσει το όλο θέμα με τα νοσοκομεία… δεν το είχαμε;»
Η Δάφνη ηρέμησε. Ξαφνικά στο καθιστικό απλώθηκε σιωπή.
«Άστο, τώρα κατάλαβα». Στράφηκε από την άλλη, θυμωμένος. «Όλες αυτές οι ψυχοθεραπείες… πεταμένα λεφτά». Γέλασε μόνος του. «Και εσύ τόσο καιρό…»
«Όχι, δεν έπαιζα θέατρο».
Ο Νίκος την κοίταξε κατάματα. Έβλεπε μόνο τη μία ίριδα, παρόλο που ήταν και τα δυο της μάτια ορθάνοιχτα.
«Δεν σκόπευα να πω αυτό. Αλλά ότι, τόσο καιρό… τόσο καιρό έρχεσαι στο σχολείο όποτε σου συμβαίνει κάτι. Ήλπιζα πως θα σταματούσε… ότι θα σταματούσες να το κάνεις αυτό, όταν πλέον δεν θα φοβόσουν άλλο τα νοσοκομεία. Με έχουν πάρει όλοι με κακό μάτι, καταλαβαίνεις; Οι μαθητές κάνουν πλάκες εις βάρος μου. Έχουν αρχίσει να λένε κακά πράγματα μέχρι και οι συνάδελφοί μου… Θεέ μου». Την πλησίασε. «Κοίτα… ζητώ συγγνώμη… συγγνώμη αν σε κάνω να νιώθεις άσχημα λέγοντάς σου αυτά, αν σε κάνω να νιώθεις ντροπή».
«Ντροπή;» απόρησε η Δάφνη. «Εγώ νιώθω ντροπή; Εσύ είσαι αυτός που νιώθει ντροπή, εγώ απλά…» Ένα τσίμπημα στο δεξί της χέρι˙ τσούξιμο το συνόδεψε, σαν οξύ που ρέει μέσα στις φλέβες και τότε συνειδητοποίησε άναυδη πως ο Νίκος της είχε κάνει ηρεμιστική ένεση. Η Δάφνη διαπίστωσε κάτι: Αυτό που του είχε πέσει προηγουμένως στο μπάνιο μπορεί να ήταν η συσκευασία με τη σύριγγα, καθώς ήταν ταραγμένος και αβέβαιος. Ήθελε να βρει τρόπο να την πάει στο νοσοκομείο. Όλον αυτόν τον καιρό ο Νίκος ήξερε… ήξερε ότι η Δάφνη δεν είχε ξεπεράσει το θέμα με το φόβο της. Αλλά εκείνος ήταν προετοιμασμένος.
«Τι..; Τι μου έκανες..;»
«Μην ανησυχείς», ψέλλισε στο αυτί της. «Όλα θα πάνε…» Το τέλος της φράσης δεν ακούστηκε ποτέ· η Δάφνη είχε χάσει τις αισθήσεις της.
***
Η μητέρα της βρισκόταν στο νοσοκομείο. Ο εφιάλτης έγινε πραγματικότητα. Τι δουλειά είχε εδώ; Ποιος την έφερε στο νοσοκομείο; Μήπως ο Νίκος; Αποκλείεται. Δεν ήθελε να την βλέπει ούτε ζωγραφιστή.
Η Δάφνη δεν μπορούσε να δει. Μάλλον είχε κλειστά μάτια. Ή τα μάτια της ήταν και πάλι αντεστραμμένα. Αλλά υπήρχε πολύ σκοτάδι. Άκουγε τη μητέρα της να πλησιάζει. Ο εφιάλτης επέστρεψε και αυτή τη φορά ερχόταν με απειλητικές διαθέσεις. Η μητέρα της ήταν μέσα στο κεφάλι της. Ανάτειλε από το σκοτάδι αποκτώντας σάρκα και οστά και φωνή και τώρα την έβλεπε ξεκάθαρα· ήταν μια γριά γυναίκα, χλομή σαν πτώμα από την πούδρα. Η βαριά και τραυματική φωνή αντήχησε στα τοιχώματα του κρανίου της.
«Ποιος τόλμησε να πειράξει το παιδάκι μου; Θα τον ρημάξω με τα ίδια μου τα χέρια!»
Η Δάφνη ξύπνησε σχεδόν ήρεμη. Δεξιά του κρεβατιού ήταν ο Νίκος, με τα καθάρια μάτια του. Το χέρι του αγκάλιαζε το δικό της. Η μητέρα της δεν ήταν πουθενά.
«Ξύπνησες;» ρώτησε ανήσυχος. «Όλα είναι εντάξει. Μην φοβάσαι, σε προσέχω».
«Νίκο…» Καυτά δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια της. Το δεξί την έτρωγε, μα δεν την ένοιαζε, έπρεπε να κλάψει. «Ζει μέσα στο κεφάλι μου… δεν με αφήνει ήσυχη… κοντεύω να τρελαθώ…»
«Τι πράγμα; Ποιος μωρό μου; Δεν καταλαβαίνω τι λες».
«Η μητέρα μου!»
«Είχες πάλι εφιάλτη;»
«Δεν καταλαβαίνεις… δεν με καταλαβαίνεις, δεν είναι εφιάλτης…»
Τότε θυμήθηκε ότι ο Νίκος την είχε ναρκώσει. Κουνούσε το κεφάλι της. Αλλά σώπασε· κάποιος βρισκόταν στα αριστερά της. Τον αντιλήφθηκε γιατί το βλέμμα του Νίκου έπεσε προς τα εκεί, σαν να ζητούσε από κάποιον τρίτο να του εξηγήσει τα ακατάληπτα λόγια της.
«Φταίει η δράση του ηρεμιστικού», είπε μια αντρική φωνή. «Τα όνειρα γίνονται πιο ζωηρά και… ζωντανά».
«Ποιος… ποιος είσαι εσύ;»
Ο Νίκος μίλησε: «Δάφνη, αυτός είναι ο δόκτωρ Έντμοντ, βρίσκεται εδώ για να μας βοηθήσει. Είναι πολύ καλός στη δουλειά του».
«Να… να βοηθήσει;»
Ο δόκτωρ Έντμοντ έβαλε την Δάφνη να ξαπλώσει. Τον κοιτούσε σαν αποβλακωμένη.
«Πρέπει να ξεκουραστείς», της είπε. «Είσαι πολύ αδύναμη τώρα». Ο γιατρός στράφηκε στον Νίκο. «Η επέμβαση θα ξεκινήσει σε λίγο».
«Η επέμβαση;» απόρησε ο Νίκος. «Ποια επέμβαση;»
«Για την αποκατάσταση των σπασμένων ιστών του αμφιβληστροειδή και του κερατοειδή χιτώνα του ματιού. Θα επανέλθει στην φυσική του κατάσταση, μην ανησυχείτε».
«Νίκο τι σκατά συμβαίνει; Τι είναι αυτά που λέει;» τον ρώτησε, έτοιμη να σηκωθεί από το κρεβάτι.
«Ησύχασε, μωρό μου. Όλα είναι υπό έλεγχο».
Ο Νίκος πήρε τον δόκτωρ Έντμοντ μέχρι την γωνία του ολόλευκου δωματίου. Παρόλο που ο Νίκος δεν ήθελε η Δάφνη να τους ακούσει, εκείνη μπορούσε με κάποιον τρόπο να ακούσει τα πάντα απ’ όσα έλεγαν.
«Δεν είχαμε συμφωνήσει κάτι σαν αυτό. Πώς είναι δυνατόν να παίρνετε μια τέτοια πρωτοβουλία δίχως τη συγκατάθεσή μου;»
«Κύριε, η μητέρα της ασθενούς ήρθε και συμπλήρωσε τα έντυπα νωρίς το πρωί. Έχει αυτή την δικαιοδοσία και δεν διενεργούμαστε δίχως την έγκρισή της. Άλλωστε είναι κάτι που επείγει. Η κατάστασή της μπορεί να οδηγηθεί σε ολική τύφλωση».
Η Δάφνη ούρλιαξε μεταπηδώντας από τον ονειρικό κόσμο στον πραγματικό.
***
«Δάφνη, μωρό μου, ξύπνα!»
Η Δάφνη σταμάτησε επιτόπου να ουρλιάζει όταν συνειδητοποίησε πως το μέρος όπου βρισκόταν, δεν ήταν σε κάποιο όνειρο. Κοίταξε ολόγυρα. Βρίσκονταν στο διάδρομο αναμονής και κάθονταν στα άβολα, πλαστικά καθίσματα. Μπορεί να ήταν άσχημα, ωστόσο όχι όπως το όνειρο που είχε δει. Χίλιες φορές στο νοσοκομείο παρά τυφλή…
Περίμεναν την σειρά τους.
«Τι συνέβη, Νίκο;» Κοίταξε κάτω τη μελανιά στο χέρι της. «Άου!»
«Μωρό μου… για το καλό σου το έκανα, το ξέρεις… Είσαι ασφαλής τώρα. Δεν θα αφήσω κανέναν να σε πειράξει».
Η Δάφνη προσπάθησε να δείξει κατανόηση, αλλά δυσκολευόταν πραγματικά πολύ. Προσπάθησε να μην το δείχνει πως ήταν λιγάκι… εκνευρισμένη.
«Πόση ώρα είμαι έτσι;»
«Όχι πολύ, περίπου μισή ώρα».
«Θεέ μου… είδα τόσους εφιάλτες. Δεν το αντέχω άλλο».
«Και ανησυχούσα να μη δούμε εκείνη την ταινία…» είπε αγανακτισμένος. «Τώρα έχεις περισσότερους εφιάλτες, αυτό ακριβώς μας έλειπε».
«Με δουλεύεις; Μου έχωσες βελόνα στο χέρι και με έσυρες στο νοσοκομείο λιπόθυμη παρά τη θέλησή μου, δεν γνωρίζω τι…»
«Σκάσε Δάφνη, σκάσε!» απαίτησε κάνοντας μασάζ στους κροτάφους του. Κόντευε να χάσει την υπομονή του. «Δε φτάνει που σε έφερα εδώ, έχεις το γαμημένο θράσος να παραπονιέσαι κιόλας…» Αναστέναξε. «Ξέχασέ το, δεν είναι μέρος αυτό για να τσακωθούμε».
Η πόρτα μπροστά τους που έλεγε Οφθαλμικό, άνοιξε και βγήκε ένας ηλικιωμένος άντρας με γυαλιά και την κοίταξε επίμονα. Το μάτι μου, ναι, το γαμημένο μάτι μου, το ξέρω ότι είναι τεράστιο ανάθεμα σας όλους, σχεδόν το είχα ξεχάσει…
«Παρακαλώ, περάστε», είπε ο γιατρός πέρα από την ανοιχτή πόρτα.
***
Στερέωσε το κεφάλι της σ’ ένα παράξενο μηχάνημα. Στο αριστερό μάτι έβλεπε μια εικόνα, ένας κόκκινος ανεμόμυλος σ’ ένα πράσινο, ηλιόλουστο λιβάδι. Ήταν μακριά. Από το δεξί μάτι δεν έβλεπε τίποτα! Είχε φουσκώσει σαν μπαλάκι του τένις και μόνο ο ερεθισμένος βολβός που είχε γυρίσει ανάποδα φαινόταν.
«Τι είναι, γιατρέ;» ρώτησε ο Νίκος ανήσυχος. Στεκόταν πλάι της.
«Χμ…» έκανε ο γιατρός από την άλλη άκρη του μηχανήματος. Εξέταζε αντικριστά από τη Δάφνη τα μάτια της, όσο εκείνη κοιτούσε το τοπίο με το λιβάδι. «Κάποια φλεγμονή, βαριά μάλιστα».
«Τι μπορούμε να κάνουμε;»
«Πρώτα να χαλαρώσεις κορίτσι μου, αυτό να κάνεις. Ύστερα θα σου γράψω μερικά αντιβιοτικά. Για καλό και για κακό όμως, θα πρέπει να πάρω λίγο δείγμα, για να είμαστε βέβαιοι πως δεν πρόκειται να ξανασυμβεί. Ωστόσο, όταν βλέπετε πως υπάρχει κάποιο πρόβλημα, ειδικά στο σημείο του ματιού, θα πρέπει άμεσα να απευθύνεστε σε κάποιον ειδικό. Ήταν λάθος που αργήσατε τόσο».
«Θα το λάβουμε υπόψιν», είπε ο Νίκος, κοιτώντας λόξα την Δάφνη. «Ευχαριστούμε, κύριε Έντμοντ».
Η Δάφνη σάστισε· αυτό δεν ήταν το όνομα του γιατρού στο όνειρό της; Έντμοντ…
«Τι ακριβώς είναι τελικά;» ρώτησε τώρα ο Νίκος.
«Δεν είμαι βέβαιος», είπε με δυσπιστία. «Ίσως επιπεφυκίτιδα. Αλλά δεν μοιάζει σαν κάτι που έχω ξαναδεί, όχι έτσι. Σήμερα θα γίνει η ταυτοποίηση και θα σας ενημερώσω».
***
Είχαν φτάσει κιόλας σπίτι. Η έξοδος στο σινεμά έμοιαζε τώρα με μακρινό όνειρο. Ο Νίκος είχε πάει στο φαρμακείο, είχε πάρει τα πράγματα της Δάφνης και μέχρι να επιστρέψει πίσω στο σπίτι η Δάφνη είχε αποκοιμηθεί.
Βαγγέλης Ρούσσης
Tags: eye , horror , psychological , μάτι , τρόμος , ψυχολογία
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.