Η φωνή του

Άλλαξε σπίτι, έφυγε, διέσχισε την μισή υφήλιο. Θαρρούσε πως η φωνή του τις ξάγρυπνες νύχτες θα σώπαινε πια, θα σταματούσε να της ψιθυρίζει κάνοντας τις κουρτίνες να φουσκώνουν και τα φύλλα να θροϊζουν στον κήπο. Τώρα έμενε σ΄ ένα ήσυχο διαμέρισμα, έκανε μια νέα αρχή. Κανείς δεν την ήξερε, κανέναν δεν ήξερε. Βρήκε δουλειά, πάσχιζε να ξεχνιέται χύνοντας ιδρώτα. Μα τις νύχτες πάντα πλάγιαζε στο ίδιο κρεβάτι, μόνη ή με άλλους, αλλά ήταν εκεί. Και εκείνος της ψιθύριζε. Βούλωνε τα αυτιά της, κατάπινε πολύχρωμα χάπια, ξύπναγε με μαύρα δαχτυλίδια στα μάτια. Άλλαξε σπίτι ξανά, μα η φωνή του πάντα την ακολουθούσε. Εξάλλου, ήταν νεκρός. Τον είχε θάψει κάτω από τη μουριά που είχαν κάνει έρωτα. Τι καλύτερο είχε να κάνει;

Tags: death , Flash-fiction , tree , δέντρο , ενοχές , θάνατος , μουρία