Μες στα έγκατα της γης
σιγοκαίει ένα λυχνάρι
αργυρό σαν το φεγγάρι
και το θάμπος της αυγής.
Δράκοι, μάγισσες, τελώνια
το φυλάνε ολημερίς
κι αν το δει ποτέ κανείς,
κρύο θα κάνει, θα ‘χει χιόνια.
Η φωτιά του παγωμένη
σιγολιώνει τα όργανά μου,
βρίσκεται μες στην καρδιά μου·
το λυχνάρι με πεθαίνει…
Ώσπου ήρθες συ αγάπη
με τα πύρινα φτερά,
με αγκάλιασες σφιχτά,
μ’ έσωσες απ’ το δρολάπι!
Έκανες φωτιά τον πάγο,
το σκοτάδι έγινε φάος,
κατατρόπωσες το χάος,
με μετέτρεψες σε μάγο!
Tags: chaos , dark , mystery , poem , weird , αγάπη , αλλόκοτο , ανατριχίλα , αυγή , δράκοι , Έμπνευση , ιστορία , καρδιά , Λυχνάρι , μαγεία , μάγισσες , Μάνος Πλατιάς , μυστήριο , νύχτα , πάγος , παραμύθι , Ποίημα , πύρινα φτερά , σκοτάδι , τελώνια , τρόμος , φαντασία , φάος , χειμώνας , χιόνια , ψυχολογία
Σχόλια και απόψεις.
Η γνώμη σας είναι πάντα καλοδεχούμενη.