Ανούσιες Συνεδρίες

Το είχα πει στον ψυχολόγο μου πως η γυναίκα μου είναι ακόμα μαζί μου. Στην αρχή είχε χαμογελάσει καλοσυνάτα.
«Και βέβαια», είχε πει απαλά. «Ποτέ δεν θα φύγει από την καρδιά σου».
Ήταν η σειρά μου να χαμογελάσω και να του πω πως δεν ήταν στην καρδιά μου αλλά στο σπίτι, ξαπλωμένη στο κρεβάτι περιμένοντάς με να επιστρέψω από το ραντεβού που η αδελφή μου με υποχρέωσε να κλείσω.

Οι συνεδρίες συνεχίστηκαν για αρκετό καιρό ακόμα. Τις πρώτες μέρες προσπαθούσε να με βοηθήσει ομαλά να αποδεχτώ το θάνατο της αγαπημένης μου, μα εγώ μειδιάζοντας του αποκρινόμουν πως ποτέ δεν πέθανε. Άρχισε να με πιέζει. Μάλλον αυτά δεν αναγράφονταν στον κώδικα του καλού ψυχολόγου. Έβλεπα την οργή στα μάτια του όταν μου έλεγε πως η γυναίκα μου ήταν νεκρή και εγώ ήρεμα ένευα αρνητικά. Έσφιγγε τόσο δυνατά την πολυθρόνα του που έβλεπα τις αρθρώσεις του να ασπρίζουν. Τελικά, άρχισε να ουρλιάζει ξέφρενος. Εγώ δεν έχασα την ψυχραιμία μου. Συνέχισα να τον κοιτώ γαλήνια.

Χθες με ανάγκασε να πάμε στο νεκροταφείο. Μου έδειχνε ένα μνήμα με το όνομα μίας γυναίκας και προσπαθούσε να με πείσει πως εκεί κάτω, θαμμένη δύο μέτρα στη γη, με σκουλήκια να μπαινοβγαίνουν από την μία κόγχη στην άλλη ήταν η γυναίκα μου. Όταν αρνήθηκα να το αποδεχτώ με παράτησε και έφυγε, αφότου πρώτα μου απευθύνθηκε χρησιμοποιώντας αρκετά χυδαία επίθετα.
Βέβαια, δεν τον κατηγορώ τον ψυχολόγο. Προσπαθούσε να κάνει την δουλειά του αλλά έβλεπε στα στενά πλαίσια της λογικής. Και βέβαια δεν γνώριζε για την νυχτερινή μου εξόρμηση στο νεκροταφείο, ούτε για τις γνώσεις ταρίχευσης που μου κληροδότησε ο παππούς μου…

Tags: death , Flash-fiction , madness , psychologist , psyco , ανατριχίλα , θάνατος , τρελός , ψυχολόγος